Το ακούσαμε και αυτό!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Ζήσαμε για να το ακούσουμε και αυτό! Και μάλιστα από το στόμα του Στάθη Παναγούλη. Του αδελφού του Αλέκου… Να προσέχουν, είπε, οι κυβερνώντες μην πάθουν ότι έπαθε ο Αμερικανός πρέσβης στη Λιβύη…

Οι μέρες είναι κρίσιμες. Γι αυτό και οι ομιλούντες από του βήματος της Βουλής θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι και πως το λένε.  Ο κ. Παναγούλης, πριν αποφασίσει να μεταναστεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετούσε με πάθος την παράταξη, το ΠΑΣΟΚ, που σήμερα λοιδωρεί. Είναι, επομένως, όχι άμοιρος ευθυνών για  τα όσα τραβάνε οι Έλληνες.

Όταν ο πολιτικός μέντοράς του, Ανδρέας Παπανδρέου, μοίραζε άσκεφτα τον οβολό των δημόσιων Ταμείων σε εξαργύρωση της δημοφιλίας του, χωρίς αιδώ και χωρίς περίσκεψη, όταν διαλαλούσε το περίφημο “Τσοβόλα δώστα όλα”, όταν έδιωχνε τη μία μετά την άλλη όλες τις μεγάλες επενδύσεις από την Ελλάδα, βυθίζοντας όχι το τουρκικό “Χόρα”, όπως έλεγε, αλλά τη χώρα, όπως έπραττε, στο όνομα της δήθεν προάσπισης των λαϊκών συμφερόντων, στην πραγματικότητα, όμως, για χάρη της θολής τριτοκοσμικής θεωρίας του περί μη προνομιούχων Ελλήνων, όταν ξήλωνε και τις ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις που είχαν αποτολμηθεί στην Ελλάδα, όταν χρεωκοπούσε την Ολυμπιακή Αεροπορία, όταν χρεωκοπούσε την ΕΘΕΛ, όταν εμπόδιζε την ιδωτικοποίηση του ΟΤΕ, όταν απειλούσε θεούς και δαίμονες και αποθέωνε, υπουργοποιούσε,  έναν στρεβλό κομματικό, επομένως -στην ουσία- έναν αντιεργατικό μακροπρόθεσμα συνδικαλισμό, για να προσποριστεί πρόσκαιρα κομματικά οφέλη, όταν συνέβαιναν όλα αυτά και άλλα πολλά, που ήτανε ο ίδιος ο λεβεντόκορμος κ. Παναγούλης;  Γιατί, τότε, δεν απειλούσε με “λιντσάρισμα” αυτούς που κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα, που το καταλήστευαν και που το διασκόρπιζαν σε “μίζες”, σε “πάμπερς”, σε “δωράκια”;

Τώρα του ξύνισε ο τραχανάς; Τώρα που κάποιοι, έστω και από τύψεις, έστω και από μετάνοια, έστω και υποχρεούμενοι από τους Ευρωπαίους, έστω και μη μπορώντας να κάνουν πλέον διαφορετικά, αποφάσισαν να βάλουν κάποια  πράγματα στη θέση τους, τώρα ξύπνησαν τα “θηριώδη” του ένστικτα;

Ποιό θα είναι το επόμενό του βήμα; Να υπερασπισθεί, μήπως, το “δικαίωμα” των υπαλλήλων της Βουλής να είναι πιό ίσιοι από τους άλλους υπαλλήλους του δημοσίου αποτολμώντας, μάλιστα, να οχυρωθούν πίσω από το αυτοδιοίκητο της Βουλής, ωσάν να αποτελούν οι ίδιοι το θεσμό της δημοκρατίας; Μήπως θα εκστρατεύσει ο ίδιος και οι υπόλοιποι του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των Ευρωπαίων όπως εκστράτευαν κάποτε εναντίον των Κινέζων που αγόρασαν το  ξεχαρβαλωμένο λιμάνι του Πειραιά και το μετέτρεψαν σε πρώτο σταθμό στην Ευρώπη για Κοντέινερς;

Ας σοβαρευτούμε όλοι. Η κατάσταση είναι ήδη δραματικά δύσκολη για τους περισσότερους πολίτες της χώρας. Δεν χρειάζεται να φορτίζουμε το κλίμα με πρόσθετη αγριάδα. Στην προσπάθεια που γίνεται για να σωθεί η Ελλάς, η αντιπολίτευση έχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο να επιτελέσει. Να ελέγχει την εξουσία, αλλά συγχρόνως και να καταθέτει εναλλακτικές προτάσεις. Όσο αρκείται στον καταγγελτικό λόγο, δεν πείθει. Με τους ψευτο-παλλικαρισμούς, παρασύρει το μέρος του λαού που πραγματικά υποφέρει. Το παρασύρει, αλλά δεν το πείθει. Ούτε και αυτούς. Γι αυτό και στις δημοσκοπήσεις, ο κ. Τσίπρας, ενώ προηγείται σε πρόθεση ψήφων υστερεί σημαντικά έναντι του κ. Σαμαρά σε ικανότητα διακυβέρνησης της χώρας. Οι πολίτες δεν τον εμπιστεύονται.

Κοντολογίς, αντί κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να  σκιαμαχούν πως τάχα δεν πρέπει να πληρώσουμε τα χρέη μας στους Ευρωπαίους, γιατί δεν κάνουν το απλούστερο; Να μας  υποδείξουν τον τρόπο να απαλλαγούμε -χωρίς να πληρώσουμε- από τις πιστωτικές μας κάρτες!  Το κυριότερο, να πείσουν και τις Τράπεζες να τον αποδεχθούν! Διαφορετικά τι νόημα έχουν τα “δεν χρωστάμε”, “μας χρωστάνε” και τα υπόλοιπα κουραφέξαλα;

Ας πάει να πείσει τους Ευρωπαίους ο κ. Τσίπρας  ότι δεν χρωστάμε. Ας πάει στο Γιουροκρούπ να χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι και να φέρει εκείνος, άμεσα, τη δόση. Ας πάει να βρει εκείνος επενδυτές που θα επενδύσουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα όχι για να κερδίσουν, αλλά για τα ωραία του μάτια! Έλεος!