«Πώς κατάφερα να αντέξω τέσσερα χρόνια αιχμάλωτος των Ισλαμιστών»

Η 26η Αυγούστου του 2011 δεν ήταν ακόμη μια συνηθισμένη ημέρα για τον Σαχμπάζ Τασίρ.

Ο 33χρονος Πακιστανός επιχειρηματίας ήταν μέσα στο αυτοκίνητο του, καθ’ οδόν για την δουλειά του, στην Λαχώρη του Πακιστάν, όταν ένα αμάξι σταμάτησε απότομα μπροστά του.

Από τις τέσσερις πόρτες ξεπρόβαλαν ισάριθμοι ένοπλοι άντρες φορώντας κουκούλες, οι οποίοι με την απειλή όπλων τον έβγαλαν από το όχημα του και τον έβαλαν σε ένα βανάκι.

Και τότε άρχισε το μαρτύριο του, μια δοκιμασία που διήρκεσε τεσσερισήμισι χρόνια, τεστάροντας τα σωματικά και ψυχολογικά όρια της αντοχής του.

Όπως εξομολογείται ο ίδιος μιλώντας στους New York Times, η απαγωγή του έλαβε χώρα επτά μήνες μετά την δολοφονία του πατέρα του, του κυβερνήτη της επαρχίας Πουντζάμπ, Σαλμάν Τασίρ.

Ο Τασίρ είχε ταχθεί στο πλευρό μιας χριστιανής, της Ασια Μπίμπι, η οποία είχε καταδικαστεί σε θάνατο για βλασφημία και είχε ζητήσει να αναθεωρηθεί ο νόμος με τον οποίο επιβάλλεται η θανατική ποινή σε όποιον προσβάλλει το Ισλάμ.

Μετά τον θάνατο του κυβερνήτη, η οικογένειά του είχε δεχτεί πολλές απειλές από σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές καθώς ο δολοφονηθείς είχε επικρίνει τους νόμους περί βλασφημίας που ισχύουν στη χώρα.

«Οι απαγωγείς μου, το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κίνημα του Ουζμπεκιστάν, δεν ήθελαν μόνο χρήματα ως λύτρα για την απελευθέρωση μου. Επιθυμούσαν επίσης την απελευθέρωση «μουσουλμάνων αδελφών τους» που κρατούνταν δέσμιοι σε διάφορες φυλακές του Πακιστάν», λέει ο Τασίρ.sah«Τα βασανιστήρια μου ξεκίνησαν κατά τον τέταρτο μήνα της αιχμαλωσίας μου. Μου ξερίζωσαν με βία τα νύχια των χεριών και των ποδιών μου και μετά με μαστίγωναν με βέργες από καουτσούκ. Κατόπιν έξυσαν μεγάλα κομμάτια από την πλάτη μου με ατσάλινες λεπίδες και με άφησαν να ματώνω για επτά ολόκληρες ημέρες χωρίς ιατρική περίθαλψη. Στο τέλος, έραψαν το στόμα μου και με κρατούσαν νηστικό», θυμάται με φρίκη.

«Είναι δύσκολο να πει κανείς τί είναι χειρότερο, η σωματική βία ή τα παιχνίδια που προσπαθούσαν να παίξουν με το μυαλό μου οι απαγωγείς μου: μου έδειχναν αναρτήσεις στο Twitter προκειμένου να με πείσουν πως όλοι με έχουν ξεχάσει ή στοιχεία που έδειχναν το πόσο εύκολο είναι να βρουν την μητέρα μου και τη σύζυγο μου και να τους κάνουν κακό», συνεχίζει.

«Η απομόνωση, η μοναξιά και το άγχος κάνουν περίεργα πράγματα στο μυαλό σου. Καταρχάς, αρχίζεις να αμφιβάλεις για την ψυχική σου υγεία και διαύγεια.. Σε τέτοιες καταστάσεις, είναι πανεύκολο να απογοητευτείς. Ωστόσο, εγώ αντλούσα πίστη από το Κοράνι και την αγάπη της οικογένειας μου, ενώ σκεφτόμουν τον πατέρα μου που κι αυτός είχε τραβήξει τόσα την δεκαετία του 1980, όταν διωκόταν πολιτικά από τον δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ», προσθέτει.

499BD3AA3637B794C42F59A95FAB2C71 tasir

Επίσης εξηγεί με ποιο τρόπο η… Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον βοήθησε να παραμείνει ζωντανός.Όπως παραδέχεται, σε αυτούς τους 30 μήνες της αιχμαλωσίας του, ένα από τα πράγματα που τον βοήθησαν να έχει έστω μια πενιχρή επαφή με τον πραγματικότητα εκτός του κελιού του ήταν ένας φρουρός του, που όπως και ο ίδιος ο Τασίρ ήταν οπαδός της βρετανικής ποδοσφαιρικής ομάδας.

«Κάθε εβδομάδα, μου περνούσε κρυφά ένα μικρό ραδιοφωνάκι μέσα στο κελί μου κι εγώ άκουγα την ραδιοφωνική μετάδοση των αγώνων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κάτι τέτοιο ήταν φυσικά απαγορευμένο τόσο για μένα, όσο και για τον ίδιο. Ωστόσο, για μένα η ακρόαση των αγώνων της ομάδας μου αποτελούσε ένα παράθυρο στον έξω κόσμο που με κρατούσε στα λογικά μου», λέει ο Σαχμπάζ.

Τελικά, όπως εξιστορεί, πριν τρεις μήνες, στις 29 Φεβρουαρίου, ένας ηλικιωμένος Ταλιμπάν άνοιξε την πόρτα του κελιού του και τον απελευθέρωσε.

«Από ειρωνεία της τύχης, την ίδια ακριβώς στιγμή της απελευθέρωσης μου, εκτελούνταν δια απαγχονισμού ο δολοφόνος του πατέρα μου, ο Μουμτάζ Κάντρι στην πόλη Ραβαλπίντι», θυμάται.

Κατόπιν, ο Τασίρ περπάτησε για οκτώ μερόνυχτα από την επαρχία Ορουζγκάν μέχρι την επαρχία Μπαλουτσιστάν, στα νοτιοδυτικά της χώρας, όπου στις 8 Μαρτίου εντοπίστηκε και διασώθηκε από πράκτορες των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών.

Κωνσταντίνος Τσάβαλος

Newsroom ΔΟΛ