ΑΝΑΛΥΣΗ: Ο Λευκός Οίκος, το ελληνικό λόμπι και η Ελλάδα

ΑΝΑΛΥΣΗ: ΤΟΥ  ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Όχι, σίγουρα δεν φταίει μόνον το «ελληνικό λόμπι» (ό,τι έχει απομείνει απ΄ αυτό) που ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν συγκαταλέγεται στους ηγέτες που έχει δεχθεί μέχρι σήμερα στον Λευκό Οίκο ο Ντόναλτ Τραμπ.

Σίγουρα, όμως, το «τουρκικό λόμπι» αν δεν προκάλεσε πάντως συνεισέφερε στην επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Ουάσιγκτον.

Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα πουν: Αυτό είναι αυθαίρετο συμπέρασμα.  Αλλά δεν είναι. Αντίθετα, είναι βαθιά γνώση του πως ενεργούσε και πετύχαινε το ελληνικό λόμπι τα χρόνια της παντοδυναμίας του. Τα χρόνια που η επίδραση του ελληνικού λόμπυ υπήρξε αποφασιστική για την επιβολή και ιδιαίτερα την διατήρηση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία την περίοδο 1974-1978. Και για να τονισθεί ακόμη περισσότερο η επιτυχία αυτή, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι μέχρι και το 1973 το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ ήταν ανύπαρκτο! Το ίδιο ή περίπου το ίδιο ανύπαρκτο είναι και σήμερα.

Αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι «η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους τόπους λατρείας των περισσοτέρων άλλων εθνοτικών ομάδων και την καθιστούν ένα αποδοτικό ανεπίσημο δίκτυο διάδοσης ιδεολογίας και συμφερόντων» (ΕΛΙΑΜΕΠ Ειδικές Μελέτες ΟP08.02 17) τότε αντιλαμβάνεται και το ρόλο που διαδραμάτισε ο δυναμικός Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος την περίοδο της άνθησης του ελληνικού Λόμπι στις ΗΠΑ.

Χαρακτηριστικό (ένα από τα πολλά) παράδειγμα, η πρόσκληση στον Λευκό Οίκο το 1978 του τότε Αρχιεπισκόπου Ιάκωβου για μία συνάντηση με τον Πρόεδρο και τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ όχι για εκκλησιαστικό ζήτημα, ή για επετειακή εκδήλωση,  αλλά για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και ειδικότερα για να πείσουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο για την ύπαρξη ενδείξεων ότι τόσο ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, όσο και ο Υπουργός Εξωτερικών, Γ. Μαύρος, είχαν ενημερώσει για την πρόθεση τους να αποδεχθούν την άρση του εμπάργκο, γεγονός που διαψεύσθηκε από την Αθήνα μόλις διέρρευσε…

Αντ΄ αυτού, τι έχουμε σήμερα;  Στη θέση του «εθναρχεύοντος» Ιάκωβου, μία πνευματική προσωπικότητα, τον Γέροντα Δημήτριο, Αρχιεπίσκοπο όχι στην κραταιά Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής, αλλά νέτα-σκέτα Αμερικής, όπως αποφάσισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, τριχοτομώντας την Αρχιεπισκοπή, μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Ιακώβου.

Επομένως, ο πολύ σημαντικός παράγοντας Εκκλησία, έχει σήμερα πλήρως αποδυναμωθεί στις ΗΠΑ, σε ό,τι αφορά το μέρος της εθνικής του (μη θρησκευτικής) αποστολής…

Σε επίπεδο ηγετικών προσωπικοτήτων της ομογένειας, λείπει, από το 1977 και εδώ από τον ομογενειακό χώρο  η πολυσχιδής προσωπικότητα του Μπάμπη Μαρκέτου, με την πατριωτική πνοή, τον σημαίνοντα ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδος και την δημιουργική επιρροή στον ομογενειακό χώρο που του εξασφάλιζε το κύρος με το οποίο επί των ημερών του είχε καταξιωθεί η εφημερίδα του, ο Εθνικός Κήρυξ με τους άξιους συνεργάτες.

Ένα άλλος σημαντικός παράγων ο Γιουτζίν Ρωσσίδης του ΑΗΙ έχει από χρόνια αποστρατευθεί, όπως και μια πληθώρα ηγετικών μορφών της ομογένειας έχουν αποδημήσει. Οι δε Οργανώσεις της Ομογένειας των ΗΠΑ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν απωλέσει τη δυναμικότητα και την αγωνιστικότητα της μεταπολεμικής περιόδου μέχρι και την αρχή της μεταπολίτευσης.

Παρά ταύτα δεν λείπουν από τον ομογενειακό χώρο οι σπουδαίες πνευματικές, επιχειρηματικές και κοινωνικές προσωπικότητες και σήμερα. Δεν ασχολούνται, όμως, οι πλείστοι εξ αυτών με τα ομογενειακά και εθνικά κοινά. Οι δε εκπρόσωποι της Ομογένειας στα Νομοθετικά Σώματα σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο έχουν περιοριστεί δραματικά.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η ελληνική Πολιτεία τις δύο –τουλάχιστον- τελευταίες δεκαετίες παρουσιάζει μία «θολή πολιτική» σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα εθνικά αιτήματα, Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό, Σκοπιανό. Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει εκλείψει η διεκδικητική έξαψη και έχουν επικρατήσει «χαμηλοί τόνοι» που τελευταία έχουν, μάλιστα παραχαμηλώσει…

Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι, ούτως εχόντων των πραγμάτων, σήμερα το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ, και αλλού, έχει παρακμάσει. Σημαντικοί ομογενείς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,  ασχολούνται με τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις τους και όχι με τα εθνικά θέματα.

‘Ώστε τι θα μπορούσε κανείς να υποθέσει; Ότι η απειλούσα Τουρκία, παρά τα μύρια προβλήματά της, «προσκαλείτε» στον Λευκό Οίκο ενώ η «σταθεροποιητική» Ελλάδα μένει εκτός νυμφώνος; Ή ότι η οικονομική κρίση έχει το κόστος της και στον εθνικο-πολιτικό τομέα;

Τα συλαλλητήρια στους δρόμους για την ψήφιση και των νέων μέτρων από την κυβέρνηση, δίνουν το στίγμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες, με αντίκτυπο στην ομογένεια,  στην γενικότερη θέση της χώρας στο διεθνές περιβάλλον, αλλά και στο λόμπι και στα εθνικά θέματα. Και, φυσικά διαμορφώνουν και τις παρουσίες-απουσίες ηγετών του ευρύτερου βαλκανικού χώρου από το Λευκό Οίκο.