ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Όλα αυτά ήταν πολύ ωραία για την ομογένεια!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ήταν ένα υπέροχο δειλινό, κάπου στην Νέα Υόρκη. Ο ήλιος έτρεχε να κρυφτεί πίσω από τους ουρανοξύστες ενώ κάποια αραιά συννεφάκια παράβγαιναν το ένα με το άλλο στο χάος του άπειρου ουρανού.

Κάτω στη γη, εκεί κάπου στην Αστόρια, στην δεύτερη Αθήνα, με την πλατεία της και τους λιγοστούς Έλληνες πρώτης και δεύτερης γενιάς, -οι άλλοι έχουν τραβήξει, χρόνια τώρα, κατά τα παράλια του Λόνγκ Άιλαντ- η καθημερινότητα μοιάζει με  …φασαριόζικη μελωδία από μεταλλικούς ήχους!

Καμιά εικοσαριά απ΄ αυτούς, που από μεράκι και πατριωτισμό ασχολούνται ακόμη με τα λεγόμενα «κοινά», συγκεντρωμένοι σε μία τεράστια σάλα, βγάζουν λόγους, χειρονομούν και φωτογραφίζονται προφίλ και ανφάς!

Είναι μία χαρούμενη ατμόσφαιρα! Μόλις τελείωσαν τις συζητήσεις και κατέληξαν σε σημαντικές αποφάσεις. Το μέλλον της ομογένειας, του ελληνισμού και το δικό τους μοιάζει πλέον να είναι ασφαλές και σίγουρο. Το κάρο μπήκε πίσω απ΄ τ΄ άλογο, επιτέλους,  και όλοι μαζί θα εργάζονται εφεξής αρμονικά και με σύμπνοια για τα θέματα που απασχολούν την Ομογένεια, αλλά και τη γενέτειρα.

Με μία φωνή, με ένα πάθος, με ένα όραμα: Να πάρουμε την υπόθεση Ελληνισμός στα χέρια μας. Όλοι μαζί. Όλοι πρώτοι και όλοι δεύτεροι! Χωρίς εγωισμούς, δίχως έπαρση, αλλά με σταθερή την κοινή απόφαση η ομογένεια να υψώσει φωνή, μία. Ενιαία. Δυνατή. Βροντερή. Διεκδικώντας αυτά που της ανήκουν. Αλλά και αποδίδοντας αυτά που δικαίως αναμένει από τα ξενιτεμένα της παιδιά η γενέτειρα.

Στον απόηχο των εμπνευσμένων ομιλιών τους, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, οι ομογενειακοί παράγοντες θυμούνταν τα θέματα που είχαν τεθεί  κατά τη διάρκεια των συζητήσεων. Να διεκδικήσουν, Ψήφο, λιγότερους Φόρους, Ταυτότητες, visa, αλλά και να αγωνιστούν όλοι μαζί για το Σκοπιανό, το Κυπριακό, να ανασυστήσουν ένα δυναμικό και αξιόμαχο ελληνικό Λόμπι.

Να έρχονται στην Αθήνα και να ανεβαίνουν στα Μέγαρα όχι ένας-ένας, αλλά όλοι μαζί! Να προβάλουν ταυτόσημα αιτήματα! Να ζητούν ίδια πράγματα! Να κάθονται γύρω από τα μεγάλα τραπέζια με τους «αρμόδιους», να συσκέπτονται – όχι απλά να ενημερώνονται…

Τι θαυμάσια νέα! Άκουγα και δεν πίστευα τ΄ αυτιά μου! Τέτοια σύμπνοια, τέτοια ομόνοια! Και να έχεις κάποιους «παράξενους» να παραπονιούνται ότι όλοι οι ομογενειακοί παράγοντες προτάσσουν.λέει, το «εγώ» τους! Ότι γι αυτό οι οργανώσεις μας δεν επιτελούν, λέει, έργο! Ότι γι αυτό όλοι διαγκωνίζονται ποιος θα είναι τελετάρχης και ποιος θα πιάσει την καλύτερη θέση στην παρέλαση! Ότι όλοι θέλουν να αφανίσουν τους άλλους! Ότι κανείς δεν δέχεται πως μπορεί –πως είναι δυνατόν- κάποιος άλλος να ξέρει το ίδιο ή και καλύτερα από τους ίδιους το γενικό καλό!

Μπα, σκεφτόμουνα, λάθος έκαναν. Απλούς ανθρώπους εγώ βλέπω εδώ. Όχι Ναπολέοντες, ούτε αυτοκράτορες!  Τώρα μονοιασμένοι και με κοινούς στόχους οι ομογενείς όλου του κόσμου με μπροστάρηδες τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους, παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους. Αυτοί, οι λεγόμενοι ότι αποτελούν την «ατομική ενέργεια» της Ελλάδος! Τι ωραία! Και …αυτή η παρέλαση, μέσα στο κατακαλόκαιρο, τι είναι; Από πού ξεφύτρωσε;

Μήγαρις είναι εθνική επέτειος; Όχι. Η γιορτή της Παναγιάς είναι. Αλλά Δεήσεις κάνουμε, όχι παρέλαση τον 15Αύγουστο! Ούτε για να παρακαλέσουμε να βάλουν μυαλό όσοι παράγοντες δεν έχουν!

Κι αυτό το τρομπόνι!.. Τι το θέλουν στην παρέλαση; Βγάζει ένα ήχο μπάσο, σαν να γρυλίζουν  δεκάδες μαραμπού! Φωνές, χειροκροτήματα, αλλά και ιαχές και φωναχτά και τσακωμοί, όλα ανάκατα μεσ’  το μυαλό μου και στον …ύπνο μου!

Δεν άντεξα, και πετάχτηκα τρομαγμένος απ’ το στρώμα μου…

Όλα αυτά ήταν πολύ ωραία για να ζήσω στο ξύπνιο μου!

Μαθές, παραήτανε ωραία, ακόμη και ως προσευχή, να κάνει η Μεγαλόχαρη το θαύμα της!