Στοχασμοί: Μια ταραχή ο κόσμος όλος

Μια ταραχή μεγάλη ο κόσμος όλος Θεέ μου!
Να μένει και να αγωνιά για το αν θα υπάρξει αύριο και να χάνει έτσι το κάθε του σήμερα! Να είναι κυνηγός των αποκτημάτων που λιγουρεύεται, ενώ την ευδαιμονία που πλήρως θα τον χορταίνει, στα μέσα του Εσύ την έχεις φυτέψει! Να μην ησυχάζει στιγμή μέσα στο τρελό του ψάξιμο, ενώ στην ηρεμία είναι όλα όσα ψάχνει!
Τι να του πεις άραγε του ανθρώπου, τι να του δείξεις;
Τον έσπειρες μέσα στη φύση, και εκείνος πήγε και τσιμεντοποιήθηκε. Του έδωσες το αίσθημα της ευτυχίας ώστε να ανοίγει με ευγνωμοσύνη τα μάτια του κάθε που ξημερώνεται και εκείνος αναζητά την ευτυχία στις καταστάσεις γύρω του. Τον γέννησες στην αγάπη για να είναι πλήρης και να τη διοχετεύει συνεχώς γύρω του αναπτύσσοντας ότι έρχεται σε επαφή μαζί του και όμως εκείνος επέλεξε με φόβο να εκδηλώνει την αγάπη του εγκλωβίζοντάς την πίσω από την ανεπάρκειά του.
Θεέ μου, πόση σπατάλη ζωής!
Να μένει ο άνθρωπος γραπωμένος πάνω στο θρόνο του ψάχνοντας την ευκαιρία να βουτήξει αιματοκυλώντας και το θρόνο του δίπλα του, αντί να μεριάσει στο πλάι ώστε να ξαποσταίνουν στα ριζά του θρόνου του οι ποιο αδύναμοι από τους ομοίους του. Να καυχιέται για την παντοδυναμία του αποζητώντας τον εντυπωσιασμό, όταν η δύναμη στη συστολή κρύβεται έλκοντας μια ζωή που ανθίζει αφήνοντας πίσω της το άρωμά της στους αιώνες.