Μια ιδέα…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ακόμη δεν ξεκίνησε καλά-καλά η σχολική χρονιά και κινδυνεύουν όλα να τιναχθούν στον αέρα. Τα Πανεπιστήμια κλειστά ή σε αναβρασμό. Τα Γυμνάσια-Λύκεια με τους καθηγητές σε απεργιακούς αγώνες και τους μαθητές σε καταλήψεις ή ενώπιον καταλήψεων.  Τα Δημοτικά σχολεία έχουν ήδη χάσει κάποιες ώρες σε απεργιακές κινητοποιήσεις των δασκάλων.

Αυτή είναι, περίπου η κατάσταση, έντεκα μόλις ημέρες μετά την έναρξη του νεόυ σχολικού έτους.

Αφορμή ή αιτία του ξεσηκωμού, η “κινητικότητα” ορισμένων υπαλλήλων του δημοσίου, ανάμεσά τους και γραμματειακής υποστήριξης των Πανεπιστημίων, καθηγητών, δασκάλων κλπ.

Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι είναι δίκαιο κάποιος να χάνει τη δουλειά του. Όλοι βιώνουμε το άγος της οικονομικής κρίσης. Όλες ή σχεδόν όλες οι οικογένειες έχουν και κάποιο άνεργο ανάμεσα στα μέλη τους.

‘Αλλο τόσο δύσκολο, όμως, είναι το να υποστηρίξει κανείς ότι η διατήρηση ενός υπερβολικά φορτωμένου με ανθρώπινο δυναμικό δημοσίου, πρέπει να συνεχισθεί, ωσάν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτε σε τούτο τον τόπο.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αυτόματα: Και ποιός φταίει για την κατάντια της οικονομίας;  Ποιός “έφαγε” το δημόσιο χρήμα; Γιατί να πληρώσουν την “εξυγίανση” όσοι δεν φταίνε;

Οι απαντήσεις υπάρχουν. Για να ακουστούν, όμως, χρειάζεται ψυχραιμία, και κατανόηση. Δυστυχώς, ακριβώς εξ αιτίας της καταστάσεως, ούτε η πρώτη υπάρχει ούτε η δεύτερη ιδιότητα προσφέρεται σήμερα στη δημόσια συζήτηση.

Καταλήγουμε, έτσι, στο δρόμο που εξ ενστίκτου γνωρίζουμε. Στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Οι οποίες, όμως, στην προκειμένη περίπτωση έχουν θύμα τους τα παιδιά.

Θα χαθούν εξεταστικές; Θα επιμηκυνθεί το σχολικό έτος;  Θα λάβουν ελλειπείς γνώσεις; Ό,τι κι αν γίνει, το αποτέλεσμα θα φανεί αργότερα. ‘Οταν πια κανείς δεν θα το συνδέει με το σήμερα, που θα έχει γίνει χθες και θα έχει ξεχασθεί…

Στο μεταξύ, και οι μετακινούμενοι θα έχουν μετακινηθεί, αφού αν δεν μικρύνει και το  υπερτροφικό δημόσιο γιατρειά δεν βρίσκεται, και η ζημιά θα έχει γίνει.

Ναι,  η απεργία είναι δικαίωμα του εργαζόμενου. Μα και η μάθηση είναι δικαίωμα του παιδιού, του σπουδαστή, του φοιτητή. Ίσως η συνάρτιση αυτή να μπορεί να δώσει κάποια λύση, που σίγουρα δεν θα ευχαριστεί κάποιους “μαχητικούς” εργατοπατέρες ή κάποια αντιμνημονιακά κόμματα, θα διευκολύνει, όμως, το διάλογο και την αλληλοκατανόηση.

Να γίνουν διαμαρτυρίες με ανοικτά τα σχολεία. Με τους μαθητές στα θρανία τους και όχι στις πολεμίστρες αν όχι “σπρωγμένοι” από τους δασκάλους τους, πάντως επιβοηθούμενοι από την παρουσία τους στους δρόμους και όχι στις σχολικές αίθουσες.

Μία ιδέα θα ήταν να φορούν όλοι οι δάσκαλοι, όλων των βαθμίδων, εν ώρα διδασκαλίας, μπλούζες που να γράφουν “δουλεύω για το καλό των μαθητών, διαμαρτύρομαι για την αδικία της ανεργίας” ή κάτι παρόμοιο.

Απλώς, μια ιδέα είναι που όμως, αν μεθοδευτεί σωστά, ίσως να έχει αποτελέσματα και διεθνή αντίκτυπο πολλαπλάσιο των διαδηλώσεων στους δρόμους…

Σε κάθε περίπτωση, δεν καταδικάζονται οι μαθητές σε απώλεια γνώσης που θα τους είναι εμπόδιο στην μελλοντική τους σταδιοδρομία.