ΓΝΩΜΗ: Να διαφυλαχθεί η ενότητα της Ομογένειας ως κόρη οφθαλμού

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Επειδή ορισμένοι κύκλοι στην Ελλάδα άρχισαν να μιλούν για «διχαστικές τάσεις» στην ομογένεια της Αμερικής, σε σχέση με το θέμα του ονόματος των Σκοπίων, ερμηνεία που είναι εντελώς λαθεμένη, θεωρούμε χρήσιμο να σημειώσουμε τα ακόλουθα:

Συγκρίνοντας κανείς τα δύο κείμενα,  εύκολα συμπεραίνει ότι στο βασικό ζήτημα, που είναι η ονομασία των Σκοπίων, οι θέση των πέντε (5) Ομοσπονδιών,  και εκείνη των δεκαοκτώ (18) ομοσπονδιών, που εξέδωσαν ψήφισμα το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018, είναι ουσιαστικά και τυπικά ταυτόσημη. Ξεκαθαρίζουν, μάλιστα, οι 5 Ομοσπονδίες ότι «κοινή θέση της οργανωμένης Ομογένειας είναι η έκφραση συμπαράστασης στην Παμμακεδονική Ενωση Ηνωμένων Πολιτειών για το εθνικό ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ».

Δεδομένου, δε, ότι η Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής είναι κάθετα αρνητική στη χρήση του ονόματος Μακεδονίας, η οργανωμένη ομογένεια, ως προς το ζήτημα αυτό –που αποτελεί και τον πυρήνα της διαπραγμάτευσης με τα Σκόπια- είναι απολύτως ενωμένη και ομονοούσα.

Ως δε προς την αυτονόητη υποχρέωση της  οργανωμένης Ομογένειας να (υπό)στηρίζει τις προσπάθειες της (εκάστοτε) Ελληνικής κυβέρνησης και του Υπουργείου Εξωτερικών –χωρίς αυτό βεβαίως ουδόλως να σημαίνει ότι δεν έχει και δεν εκφράζει τις δικές της απόψεις και πάνω στα εθνικά θέματα– αντίρρηση δεν τίθεται.  Το εάν, όμως, και κατά πόσο επιτυχημένα “η σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΞ καταβάλει προσπάθειες (…) για την αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού των Σκοπίων», όπως γράφουν οι 5 Ομοσπονδίες, αυτό δεν είναι θέμα εκτίμησης, αλλά αποτέλεσμα που μόνον προκύπτει, από την έκβαση της διαπραγμάτευσης. Επομένως, μάλλον ως έκφραση φιλικών αισθημάτων μπορεί να δικαιολογηθούν τέτοιες διαπιστώσεις και, μάλιστα, πριν καν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις…

Αλλά ούτε αυτό το σημείο, βεβαίως είναι ικανό να διχάσει την Ομογένεια. Αντίθετα, η διατύπωση ορισμένων ακραίων εκφράσεων που έχουν εμφιλοχωρήσει στο ψήφισμα των 18 Ομοσπονδιών, στην παράγραφο 4, δίνουν τροφή σε σενάρια επιτηδείων που θέλουν να ενσπείρουν ζιζάνια.

Αναφέρεται εκεί: “Οποιοσδήποτε πολιτικός, συνυπογράψει μία απόφαση που θα επιτρέπει τη χρήση του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, με γεωγραφικό ή επιθετικό προσδιορισμό, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την οργή της Οργανωμένης Ομογένειας. Μία συμφωνία για λύση με χρήση του όρου Μακεδονία, θα σημάνει και τη ρήξη στις σχέσεις του Εθνικού Κέντρου με την Ομογένεια”.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορούσε να έχει υπάρξει μια διαφορετική κατακλείδα στο ψήφισμα, στην κατεύθυνση πάντα της μη αποδοχής από την Ομογένεια σύνθετης ονομασίας με την χρήση του όρου Μακεδονία, αλλά μακριά από εκφράσεις που θα μπορούσαν να παρερμηνευτούν. Μια κατακλείδα αποφασιστική, αλλά όχι «διχαστική». Αυτή είναι η άποψή μας:

Η Ομογένεια, βίωσε και αυτή τις συνέπειες του ολέθριου Εθνικού Διχασμού του 1916. Έκτοτε, κύλησε πολύ χρόνος. Με την εμπνευσμένη καθοδήγηση άξιων ομογενών ηγετών (θρησκευτικών και ιδιωτών) η ομογένεια βρήκε τον δρόμο της και ανάμεσα στις χιλιάδες δυσκολίες και βάσανα της ξενιτιάς,  μπόρεσε να ομονοήσει, να δουλέψει, να σπουδάσει, να προκόψει.

Αυτή την ενότητα της προοδευτικής καθημερινότητας, μπόρεσε να διατηρήσει η Ομογένεια της Αμερικής και τα δύσκολα χρόνια της επταετίας των Συνταγματαρχών, αλλά και σε πολλές άλλες κρίσιμες περιστάσεις.  Και, φυσικά, δεν προτίθεται να την «διασπάσει» τώρα εξ’ αφορμής μιας ατυχούς «διατυπώσεως». Πολύ περισσότερο όταν στην ουσία του ζητήματος υπάρχει συμφωνία.

Ωστόσο και το ψήφισμα των 18 ομοσπονδιών και η αντίδραση των 5 ομοσπονδιών, είναι εξαιρετικά χρήσιμα.  Στέλνουν, κατά την άποψή μας, ένα ενιαίο και σαφές μήνυμα προς την ελληνική κυβέρνηση και τα εντός Βουλής κόμματα: Ότι η Ομογένεια βρίσκεται πάλι σε αγωνιστική κινητοποίηση. Ας μην αγνοήσουν τον Απόδημο Ελληνισμό. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η Ομογένεια μπορεί ή θέλει να επιβάλει την εξωτερική πολιτική της γενέτειρας. Όλοι λέμε, όμως, ότι «είμαστε εδώ». Ο απόδημος ελληνισμός είναι εδώ. Ας αφουγκρασθούν και τα δικά του «πρέπει», αφού το κάτω κάτω της γραφής, είναι «σαρξ εκ της σαρκός» της Μακεδονίας και της υπόλοιπης Ελλάδας μας.

Η Ιστορία είναι ο τελικός κριτής όλων.