«Είμαστε Έλληνες ή απλώς μας αρέσει να φωνάζουμε;»

Φωτο: Sportime

Φωτεινή Τζουβελέκη

Αν δεν έχεις γνωρίσει Έλληνα από κοντά, η πρώτη εντύπωση σου για το είδος μας είναι: φωνακλάδες, αστείοι, κεφάτοι που να γελούν συνέχεια. Ομως τα χρόνια περνάνε και η ερώτηση παραμένει «Είμαστε Ελληνες…ή μας αρέσει να φωνάζουμε;»

Η αλήθεια είναι ότι το φωνάζειν έχει περάσει στο DNA μας σχεδόν όσο και το λάδι και η φέτα. Στην ουσία, δεν φωνάζουμε επειδή είμαστε θυμωμένοι – φωνάζουμε επειδή ζούμε. Ο τόνος της φωνής μας ανεβαίνει όταν λέμε «καλημέρα» όπως ανεβαίνει όταν μαλώνουμε για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Είναι η ένταση του συναισθήματος που μας καθορίζει, όχι η πρόθεση να προκαλέσουμε.

Η ελληνική φωνή είναι μουσική – καμιά φορά και heavy metal. Στους γάμους, στα γήπεδα, στα καφενεία και στα οικογενειακά τραπέζια, το να υψώσεις τον τόνο δεν είναι ένδειξη καβγά, αλλά συμμετοχής. Στον πολιτικό διάλογο, πάλι, ίσως να ξεφεύγουμε λίγο. Εκεί η φωνή γίνεται όπλο, άμυνα και θεατρική πράξη μαζί.

Το φαινόμενο έχει και βαθιές πολιτισμικές ρίζες: από τα αρχαία χρόνια, οι Έλληνες θεωρούσαν την ρητορική και την εξωτερίκευση βασικά στοιχεία της επικοινωνίας. Ακόμη και στις πιο απλές μας αλληλεπιδράσεις σήμερα, κρατάμε κάτι από εκείνο το πάθος. Δεν λέμε «σε αγαπάω» ψιθυριστά. Το φωνάζουμε με μάτια που πετάνε σπίθες. Δεν λέμε «διαφωνώ» – λέμε «τι λες, ρε φίλε;!»

Ωστόσο, μέσα σ’ όλον αυτό τον θόρυβο, υπάρχει και μία μοναδική τρυφερότητα. Ο Έλληνας δεν φωνάζει για να επιβληθεί, φωνάζει για να σε βάλει μέσα στον κόσμο του. Να νιώσεις, να συμμετάσχεις, να μην είσαι αμέτοχος. Κι αν σε αγαπήσει, θα το μάθεις πρώτα από την ένταση της φωνής του όταν σε υπερασπίζεται.

Άρα όχι, δεν μας αρέσει απλώς να φωνάζουμε. Μας αρέσει να υπάρχουμε με ένταση. Να ζούμε με πάθος. Να γελάμε, να τραγουδάμε, να τσακωνόμαστε και να συμφιλιωνόμαστε, όλα με την ένταση της Μεσογείου και την καρδιά στα κόκκινα.

Ίσως, τελικά, να μην είμαστε ούτε φωνακλάδες ούτε αστείοι. Είμαστε Έλληνες. Και αυτό, από μόνο του, ακούγεται πιο δυνατά απ’ όλα. Οταν γνωρίζεις Έλληνα ξέρεις ότι θα έχεις καλή συντροφιά για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και δεν είναι εξαιτίας μόνο των κεφάτων λογοπαιγνίων.

Για την PHP