Πετρολούκας Χαλκιάς: ο μαέστρος του ηπειρώτικου ήχου αφήνει πίσω του βαριά κληρονομιά

Λιτός και δωρικός στις νότες του, μεστός και γεμάτος ο ήχος του κλαρίνου του. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς μας αποχαιρέτησε περήφανος. Σαν το ηπειρώτικο τραγούδι.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι από την Ήπειρο και που να μην έχει μεγαλώσει με τον ήχο του Πετρολούκα. Μέχρι και σήμερα που πια «έφυγε» στα 91 του χρόνια, ο μαέστρος του κλαρίνου δεν έπαψε να παίζει μουσική. Η μουσική του παρακαταθήκη παραμένει τεράστια, όπως κατάφερε να βοηθήσει τη μουσική της Ηπείρου να συστηθεί στην υπόλοιπη χώρα και να διασχίσει τον Ωκεανό, ως την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ο Πετρολούκας γεννήθηκε στο Πωγώνι το 1934 και ξεκίνησε να διδάσκεται την τέχνη του κλαρίνου από μόλις 11 ετών. Μουσικός ήταν και ο πατέρας του, ο Περικλής Χαλκιάς, ο οποίος μαθήτευσε δίπλα στον θρυλικό Φίλιππα Ρούντα. Από τα 11 χρόνια του, λοιπόν, ξεκινά να παίζει μαζί με τον πατέρα του και λίγο αργότερα φεύγει στην Αθήνα. Εκεί κάνει την πρώτη του ραδιοφωνική εμφάνιση. Το 1960 φεύγει για τις ΗΠΑ και θα μείνει εκεί ως το 1979, οπότε και επιστρέφει μόνιμα στην Αθήνα. Παραμένει αφοσιωμένος στο ηπειρώτικο τραγούδι. Δηλαδή στο ήχο του έρωτα, του θανάτου και της ξενιτιάς.

Έκτοτε, διακρίνεται για τον στέρεο και βαθύ του ήχο. Η δισκογραφία του είναι πλούσια, η παρακαταθήκη του επίσης. Είναι από τους τεχνίτες του κλαρίνου που δεν «λέρωσαν» τον ήχο με νεοτερισμούς.

Η… περίεργη δεκαετία του ’70, το κλαρίνο κι ο Σαββόπουλος

Το ηπειρώτικο τραγούδι χρωστάει πολλά στον Πετρολούκα Χαλκιά. Πολλά χρωστάει και στον Τάσο Χαλκιά, τον πρωτοπόρο του ήχου, με τον οποίο δεν υπάρχει συγγενική σχέση, παρά την τυχαία συνεπωνυμία.

Η μουσική της Ηπείρου ήταν ήδη «βαριά» για το κοινό της υπόλοιπης χώρας. Πολλώ δε μάλλον για τη μετεμφυλιακή πρωτεύουσα, η οποία αύξανε ραγδαία τον πληθυσμό της και πάσχιζε να αποτινάξει από πάνω της το «χωριό». Μετά ήρθε και η χούντα με τα διαβόητα «πανηγυρτζίδικα» κλαρίνα και τα «Γεια σου, Γιώργο Παπαδόπουλε» και στο αφτί της κοινωνίας το κλαρίνο δεν έγινε αγαπητό.

Την αρχή έκανε, μάλλον, ο Διονύσης Σαββόπουλος με τον πάντα «πειραγμένο» ήχο του. Το 1970 εμφανίζονται μαζί με τον Τάσο Χαλκιά και το 1972 ο Χαλκιάς αναλαμβάνει τη μουσική επιμέλεια του «Αίαντα» για το ΚΘΒΕ. Ο ήχος του κλαρίνου, αργός και γλυκός, δωρικός και δύσκολος αρχίζει να επανακτά τη θέση που του ανήκει.

Όταν επιστρέφει ο Πετρολούκας από τις ΗΠΑ, ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός

Η παρακαταθήκη του Πετρολούκα

Ο Πετρολούκας γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ. Μάλιστα, το 1960 έπαιξε στον Λευκό Οίκο! Οπότε, το 1980 επιστρέφει στην Ελλάδα καταξιωμένος ήδη και με ένα μουσικό κοινό πιο συνηθισμένο στον ήχο του κλαρίνου.

Βεβαίως, δεν παύει ποτέ να εμφανίζεται σε πανηγύρια. Λευκός Οίκος, μεγάλα μουσικά κέντρα, μεγάλες συναυλίες και πανηγύρια. Έτσι κατάφερε να τον έχουμε ακούσει τόσοι και τόσες, ανάμεσα στις γενιές.

Η αμεσότητα με το κοινό και η ευρύτερη αποδοχή του, συστήνει το κλαρίνο με όρους πιο μαζικούς. Κι ενώ η Ήπειρος έχει γενικώς αναδείξει σπουδαίους μουσικούς. Ο Ρούντας κι ο Τάσος Χαλκιάς είναι ανάμεσα στους κορυφαίους. Αλλά ο Πετρολούκας είναι ο πιο μαζικός, παραμένοντας πιστός στην παράδοση.

Η επιστροφή του στην Ελλάδα συμπίπτει και με την άνοδο πρώτα της ραδιοφωνίας, έπειτα της τηλεόρασης. Αυτό βοηθάει τη μουσική του να φτάσει σε πολλά σπίτια, σε πολλά σημεία του ορίζοντα. Και βεβαίως, πρόκειται για το πάντοτε λαχταριστό μοτίβο της ηπειρώτικης παράδοσης: έρωτας, θάνατος, ξενιτιά. Μάλιστα, η εμφάνισή του το 1998 στην ΕΡΤ  μαζί με τον τραγουδιστή Κώστα Τζίμα παραμένει θρυλική.

Ο Πετρολούκας έχει συνθέσει, επεξεργαστεί και στιχουργήσει πάνω από χίλια τραγούδια. Μα πάνω από όλα και κύρια, παρέμεινε ως το τέλος ένας σπουδαίος δάσκαλος και νεότερους καλλιτέχνες.

Όσοι και όσες είχαν την τύχη να τον ακούσουν ζωντανά, δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. Η εμφάνισή του στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ πριν πάνω από μία δεκαετία, παραμένει συγκλονιστική. Αντίο, Δάσκαλε.

Πηγή:in.gr