Ο Δασικός Ιστός της Χριστίνας Μήτρεντσε

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ….
Της Δρ. Ελένης Π. Γύζη

Θα μπορούσε η Τέχνη να διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο στη σύγχρονη κοινωνία; Θα μπορούσαν οι καλλιτέχνες να ηγηθούν αυτού του έργου και να επωμισθούν το βάρος της διαμόρφωσης ενός κόσμου με σεβασμός τη Δημιουργό Δύναμη, τον Άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον του –ιδιαίτερα σήμερα που η Τεχνητή Νοημοσύνη και οι εμπνευστές της αδημονούν να καταλάβουν κάθε ζωτικό χώρο, θέτοντας τον ανθρώπινο παράγοντα σε παρακολούθημά τους;
Ναι!

Γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες, που έχουν το Όραμα, την Εκπαίδευση, την Παιδεία και την Ενσυναίσθηση των ορίων που διέπουν την Ελευθερία του Μέτρου.
Ένα φωτεινό παράδειγμα, είναι η δι-επιστημονική καλλιτέχνης και εκπαιδευτικός Χριστίνα Μήτρεντσε, που παρουσίασε την τελευταία δουλειά της, με τίτλο «WOOD WIDE WEB» («Δασικός Ιστός») στην Gallery “Citronne” της Αθήνας.

Τα ζωγραφικά και γλυπτά έργα της αποκαλύπτουν έναν γοητευτικά μαγευτικό κόσμο, γαλήνιο και επεξηγηματικό, με Αρχή, Μέση και Τέλος, που σε προσκαλεί και προκαλεί να γίνεις ο αποδέκτης της εννοιολογικής αλυσί-δας «Δάσος – Δέντρο – Κορμός – Χαρτί – Βιβλίο – Μύκητας – Μυκόριζα – Αποσύνθεση – Αναγέννηση».
Μια άρτια ενορχηστρωμένη χρωματική παλέτα ξεδιπλώνεται με πολύ φως πάνω στο χαρτί και το ξύλο, με μια ιδιαίτερη μεικτή τεχνική υλικών και φόρμας, συχνά και ως κολλάζ, ενσωματώνει τη φιλοσοφία της εικαστικού. Η Μήτρεντσε αναμετριέται με τη φρεσκάδα της φυλλωσιάς αιωνόβιων δέντρων –όπως του Ευκάλυπτου, του Μαστιχόδεντρου, της Σημίδας, του Ζαχαρόπευ-κου. Παράλληλα, αντιπαραβάλλεται και με το «σύμπαν» των Μανιταριών, ως απόρροια της 20χρονης έρευνάς της στον τομέα της δασονομίας και της μυκητολογίας, που ξεκίνησε στο Λονδίνο (2005).

Η ενασχόλησή της ακόμη και με την καλλιέργεια σπόρων μανιταριών στα τετράδια, όπου ο παππούς της κατέγραφε τις δασολογικές μελέτες και σημειώσεις του, είναι η συνέχεια ενός αέναα αναδημιουργούμενου κύκλου Ζωής, Θανάτου και Αναγέννησης.
Μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η Μήτρεντσε φέρει στο DNA της τη γνώση του παππού της και την οπτικοποιεί με ξεχωριστό τρόπο στην τέχνη της, ως καλλιτέχνης και εκπαιδευτικός. Ουσιαστικά, στήνει με γνώση και εμπειρία, τα εκφραστικά της μέσα (χρώματα και σχήματα) μία τολμηρή θεατρική παράσταση, όπου ΟΛΟΙ και ΟΛΑ παίζουν κάποιο σημαντικό ρόλο, σε απόλυτη συμμετρία των μερών προς το ΟΛΟΝ, χωρίς πνευματικά άλματα συσκοτισμού της «ουσίας», αφού αποκαλύπτει τη δική της Αλήθεια.

Οι κουρτίνες της εικαστικής σκηνής της, είναι μόνιμα σηκωμένες… Οι κορμοί των δέντρων γίνονται τα καθίσματα, απ’ όπου ξεφυτρώνουν μανιτά-ρια, κατασκευασμένα από σελίδες βιβλίων. Οι παλαιοί τόμοι μετατρέπονται σε κιβωτό της γνώσης. Ενώ τα μανιτάρια, βρώσιμα και δηλητηριώδη, δέχονται το αλαφροΐσκιωτο άγγιγμα των νεράϊδων, που εξιστορούν τους θρύλους και τις δοξασίες πολλών λαών της Ευρώπης, από τη Μεσόγειο μέχρι τη Βρετανία και από τις Σκανδιναβικές μέχρι τις Σλαβικές χώρες…
Τα έργα της Μήτρεντσε, ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο μοναδικός στόχος τους, είναι ένα είδος καινούργιας κοινωνικής επιμόρφωσης. Αποπνέουν μία καινούργια πολιτιστική γραφή και γραμμή, όπου ο Έρωτας δεν είναι σκοπός, αλλά ενέργεια, όπου ο θρησκευτικός και παγανιστικός παράγοντας είναι περισσότερο ιστορισμός, όπου η δεοντολογία δεν αποτελεί προσποιη-μένο εγκεφαλισμό.
Ακόμη κι αν ο θεατής δεν συλλαμβάνει στις λεπτομέρειές του αυτόν τον εικαστικό κόσμο, γίνεται κοινωνός της «εφορίας» του και της χρωματικής ευφράδειάς του. Άλλωστε, το άγνωστο ενθουσίαζε από πάντα τον άνθρωπο και κάθε τι που δεν γνωρίζει, τον μαγνητίζει και του δημιουργεί την έντονη ανάγκη να το εξερευνήσει και να το μάθει.

Αν θεωρηθεί ως «άγνωστη» η σφαίρα διανόησης και έκφρασης ο Δασικός Ιστός της Μήτρεντσε, θα γίνουμε όχι μόνο οι νοσταλγικοί ερευνητές της, αλλά και οι μελλοντικοί υπερασπιστές της. Γιατί υπερασπιζόμενοι τον κάθε καινούργιο κόσμο, υπερασπιζόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας. Γιατί το κάθε έργο –είτε αφορά τον λόγο, είτε την παραστατικό εικόνα– είναι επίπονο από τη γέννησή του. Απαιτεί μόχθο και κόπο, με μικρό αντισήκωμα της συγκίνηση που προκαλεί στο κοινό!
Η ίδια η εικαστικός σημειώνει χαρακτηριστικά:

«Τα μανιτάρια, όπως και τα βιβλία, είναι αποθήκες γνώσης και κατά-λύτες για μετασχηματισμό. Και τα δύο χρησιμεύουν ως ενδιάμεσος χώρος μεταξύ του θανάτου και της ζωής. Υπό αυτό το πρίσμα, και τα δύο γίνονται αγωγοί συνέχειας, ενσωματώνοντας τη δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ θανάτου και αναγέννησης, γνώσης και κατανόησης».
Η Χριστίνα Μήτρεντσε έχει παρουσιάσει έργα της σε 22 ατομικές και σε πάνω από 200 ομαδικές εκθέσεις, σε γκαλερί, μουσεία και δημόσιους χώρους. Τα έργα της βρίσκονται στις Συλλογές μουσείων, δημοσίων και ιδιωτικών οργανισμών και φορέων.