Με αφορμή το Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρου για την εορτή της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρου για την εορτή της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (4 Ιουλίου), μπορεί να εξυμνεί την «συνείδησή του  (σ.σ. Αμερικανού λαού)  ως αναφαίρετο δικαίωμα να διεκδικήσει την ελευθερία του», παράγει, όμως, και μία σειρά σημαντικών επισημάνσεων προς την ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, εν γένει, που ασφαλώς δεν διέφυγαν της προσοχής των κειμενογράφων – όποιοι αυτοί κι ήταν.

Ιδιαίτερα σημαντικών επισημάνσεων, λαμβανομένης υπόψη της χρονικής συγκυρίας, αλλά και της δημόσιας συζήτησης που (επιζημίως) διεξάγεται περί του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου εν Αμερική, του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Ελπιδοφόρου, της ελληνικής κυβέρνησης, με υποφαινόμενη εμπλοκή του ονόματος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς και του Οικουμενικού Πατριάρχη Κ.Κ. Βαρθολομαίου.

Αναφερόμαστε στα διάφορα δημοσιεύματα κυρίως -ως είναι φυσικό- του ομογενειακού Τύπου, αλλά και σε δηλώσεις ορισμένων (λίγων)  ομογενειακών και μη παραγόντων, αναφορικά με την επιθυμία τους (;) ή την προτροπή τους στα υψηλά κλιμάκια να υποχρεώσουν τον Αρχιεπίσκοπο παραιτούμενο (!) του θρόνου του.  Μιά “συνταγή”  των τελευταίων ολίγων δεκαετιών που εφαρμόστηκε στις περιπτώσεις και των τριών προκατόχων του σημερινού Αρχιεπισκόπου. Τυχαία;

Πϊσω στο σήμερα, πολλά έχουν γραφεί και ακόμη περισσότερα θα μπορούσαν  να γραφούν αναφορικά με το έργο και την σύντομη, παρουσία του κ.κ. Ελπιδοφόρου κατά την άσκηση των εκ του τίτλου του θρησκευτικών του υποχρεώσεων ή και την άτυπη ενάσκησή του με πολιτικά καθήκοντα, όπως ευδιάκριτη είναι η επιθυμία του να τα συνταυτίσει…

Ωστόσο, εκείνο που έχει σημασία αυτή την ώρα είναι οι επισημάνσεις του Αρχιεπισκόπου στο κείμενο του μηνύματος  με ολοκάθαρη στόχευση σε όσα αφορούν στο πρόσωπο αλλά και το θρόνο του..

Ας δούμε, από τα προαναφερθέντα δημοσιευθέντα  Εθνικό Κήρυκα, αποσπάσματα ποιές είναι αυτές οι “επισημάνσεις”, και σε τι αποβλέπουν,  κατά την ταπεινή μας, πάντοτε, κρίση.

1. Όπως επισημαίνει στο Μήνυμά του: «η αληθινή ελευθερία μπορεί να προέλθει μόνο από τον Θεό και να ριζώσει στα βάθη της καρδιάς μας, καθώς συνδέεται άρρηκτα με την αλήθεια του Ευαγγελίου». (σ.σ. Η θρησκευτική προσέγγιση).
2. Και η πολιτική της προέκταση: «εάν δεν ανήκουμε στην αλήθεια, τότε ό,τι βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε θα παραμείνει δεμένο με την υποκειμενική μας γνώμη ή με την άκριτη αποδοχή όσων λένε οι άλλοι, και όχι με τον λόγο του Θεού».

Σε απλή δημοσιογραφική γλώσσα αυτό ερμηνεύεται:  Πριν γράψετε ή μιλήσετε για ένα γεγονός, που αφορά εμέ, ή όποιον άλλο συνάνθρωπο, αναζητήστε και μάθετε την αλήθεια. Αυτή όμως, η γνώση της αλήθειας που επικαλείται ο Αρχιεπίσκοπος, μακριά  από την θρησκευτική υπόσταση, ούτε εύκολη είναι ούτε πάντοτε ασφαλής, αν και κανείς θα εδικαιούτο καλοπροαίρετα να σημειώσει ότι η ηλεκτρονική εποχή που ζούμε δίνει  τη δυνατότητα ενδελεχούς ερεύνης. Ωστόσο, ούτε η ηλεκτρονική πληροφόρηση είναι από μόνη της ασφαλής καθώς, δυστυχώς, διευκολύνει, εκτός από την άμεση μεταφορά της είδησης και την άσκεφτη δημιουργία πλαστών ειδήσεων, διαστρεβλωμένων απόψεων κλπ. κλπ. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που η «αλήθεια» αυτή «βρίσκεται κάπου στο μέσον» ή που ο ενδιαφερόμενος είναι προκατειλημμένος! Ο Τολστόι στο «Πόλεμος και Ειρήνη» αν ενθυμούμαι καλώς, αναφέρει ένα σχετικό παράδειγμα, θα το εκθέσουμε εν πάση δυνατή συντομία:

…Ένας στρατός πορεύεται για να καταλάβει μία πόλη που βρίσκεται στην πίσω πλευρά ενός λόφου. ΟΙ πληροφορίες που είχε ο στρατάρχης από «κατασκόπους» του  έλεγαν ότι η πόλη δεν διέθετε δικό της στρατό και ήταν ανυπεράσπιστη. Ωστόσο, ένας μοναχικός ορεσίβιος  πολίτης της περιοχής, που είχε εικόνα και για τις δύο πλευρές του λόφου, έτρεξε και τον προειδοποίησε ότι πιο ισχυρός στρατός από του ιδίου πλησίαζε από την άλλη πλευρά του λόφου για να υπερασπισθεί την πόλη. Ο στρατάρχης έχοντας υπόψη του τις αναφορές των δικών του κατασκόπων δεν τον πίστεψε, διέσχισε τον λόφο με τους στρατιώτες του «αμέριμνος» και κατατροπώθηκε από τον άλλο στρατό, που τον «προϋπάντησε» πριν προλάβει να μπει ο ίδιος στην …ανυπεράσπιστη πόλη!

Έτσι, λοιπόν, από τη μία πλευρά θα συμφωνήσουμε με τον Αρχιεπίσκοπο ότι πρέπει να γνωρίσουμε «την αλήθεια και να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι», από την άλλη , όμως, ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε ταπεινόφρονα ότι την αλήθεια θα πρέπει να την ομολογούν  οι «κατέχοντες» αυτήν,  δίχως υστεροβουλίες και σκοπιμότητες και κατά τρόπο που να μην επιδέχεται αμφιβολίας.

Οι κρησάρες (κόσκινα) κυκλοφορούν σε διαφορετικά μεγέθη και πολλά διαμετρήματα οπών ώστε δεν παράγουν πάντοτε το ίδιο «καθαρό αποτέλεσμα».

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να  υπενθυμίσει κανείς ότι οι  ακρότητες ακόμη και όταν δεν υποκρύπτουν αυτές υστερόβουλες σκέψεις και ενέργειες, αποβαίνουν εν τέλει σε βάρος και των προσώπων και των κρατών. Θα προσθέσουμε δε πως  ούτε η απροβλημάτιστη  «πολεμική» ως καθημερινή πρακτική είναι εθνωφελής από, και προς καμία πλευρά. Οι στενές σχέσεις Ομογένειας, Αμερικής και Ελλάδας είναι Πολύτιμες και χρήζουν ιδιαίτερη προσοχής στις ταραγμένες διεθνώς ημέρες  που ζούμε.

Θα το γράψουμε καθαρά, όπως το αισθανόμαστε: Άλλο κριτική και άλλο πολεμική. Κανένα ίχνος ούτε καν υποψία διχαστικού κλίματος είναι θεμιτό να επιτραπεί και να διχάσει την ομογένεια όταν αποπάνω μας επικρέμαται ο “ανατολίτης γείτονας” που εποφθαλμιά  όχι μόνο κάθε “στραβοτιμονιά ¨μας, αλλά εφευρίσκει και ανύπαρκτες “γαλάζιες πατρίδες” για να μας επιτεθεί,  φθάνοντας μέχρι του σημείου να επισύρει “αιτία πολέμου” ακόμη και για τα ζητήματα που εφαρμόζουν απόλυτα και ορθά το Διεθνές Δίκαιο.

Και να μην ξεχνάμε ποτέ την «στροφή» του Διονυσίου Σολωμού στον Εθνικό μας Υμνο:

«…μην ειπουν  ‘ς τόν στοχασμό τους

Τα  ξένα έθνη αληθινά,

Εάν μισούνται ανάμεσά τους,

Δεν τους πρέπει Ελευθεριά».