10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου – Βραβείο για το ποίημα του Δημοσθένη – Δημητρίου Δεσποτίδη με τίτλο «Kastellorizo: Reflections»

Ο Δημοσθένης – Δημήτριος Δεσποτίδης/Ευγενική παραχώρηση

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ – ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΕΣΠΟΤΙΔΗ

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ 10ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟΥ 24-31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2025

10ο BEYONED BORDERS

Η Μνήμη υφαίνει το Μέλλον: Η 10 η επετειακή έκδοση του φεστιβάλ είναι αφιερωμένη στο ελληνικό ντοκιμαντέρ

To Beyond Borders – Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου, γίνεται φέτος 10 χρονών και το γιορτάζει στις 24-31 Αυγούστου 2025 με μια επετειακή έκδοση αφιερωμένη στην Ελλάδα και τις δημιουργικές της δυνάμεις.

Στα πλαίσια του ως άνω το ποίημα του Δημοσθένη – Δημητρίου Δεσποτίδη με τίτλο «Kastellorizo: Reflections» έλαβε το βραβείο καλύτερου ξενόγλωσσου ποιήματος στον φετινό διαγωνισμό «Αντικατοπτρισμοί», που πραγματοποιείται στο πλαίσιο των παράλληλων πολιτιστικών δράσεων της 10ης επετειακής έκδοσης του Beyond Borders | Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου.

Η απαγγελία του ποιήματος θα πραγματοποιηθεί πανηγυρικά κατά την Τελετή Λήξης του Φεστιβάλ, στις 31 Αυγούστου 2025, στο Καστελλόριζο.

Επιπλέον, το ποίημα θα συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο του Φεστιβάλ, ενώ εξετάζεται σοβαρά το ενδεχόμενο να μελοποιηθεί από καταξιωμένο συνεργαζόμενο συνθέτη.

Το φεστιβάλ εστιάζει στην πορεία του ελληνικού ντοκιμαντέρ, ενός κινηματογραφικού είδους που αναμετράται με την πραγματικότητα, την καταγράφει, τη σχολιάζει και την αναδιαμορφώνει, με τον πιο ευφάνταστο και άμεσο τρόπο. Στο Καστελλόριζο, αυτόν τον τόπο – σύμβολο της ιστορικής μνήμης και της πολιτισμικής συνάντησης, η τέχνη της αφήγησης συνεχίζει ακούραστα το ταξίδι της. Το Beyond Borders επιμένει – σε έναν κόσμο που μοιάζει να συρρικνώνεται – να διευρύνει ορίζοντες.

Όπως δηλώνει η Ειρήνη Σαρίογλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ: «Το Beyond Borders γιορτάζει φέτος δέκα χρόνια γεφυρώνοντας το παρελθόν με το παρόν, την παράδοση με την καινοτομία, την τοπικότητα με την οικουμενικότητα. Τιμά την Ελλάδα, έναν τόπο όπου η Ιστορία και ο Πολιτισμός συνυφαίνονται αδιάκοπα, όπως οι κλωστές σε έναν αρχέγονο αργαλειό. Τιμά επίσης την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία λόγου και έκφρασης.

Διοργάνωση: Ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών (ΙΔΙΣΜΕ) σε συνεργασία με την γαλλική Ecrans des Mondes.

Το Φεστιβάλ τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας.

Συν-διοργάνωση: Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και με την υποστήριξη της Βουλής των Ελλήνων, του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, της Γενικής Γραμματείας Απόδημου

Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών, της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων και Δημιουργίας (ΕΚΚΟΜΕΔ), της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης, του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού, της Πρεσβείας της Αυστραλίας στην Αθήνα, της Πρεσβείας της Γερμανίας στην Αθήνα, της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Αθήνα και της Πρεσβείας της Ελβετίας στην Αθήνα.

Dimosthenis-Dimitrios Despotidis – Kastellorizo: Reflections

Upon the sea, so wild and wide,
a jewel of stone and dreams abides.
Its cliffs stand tall, its waters bright,
bathed in the sun’s eternal light.

The fishing boats drift out at dawn,
their sails like ghosts, now here, now gone.
The oarsmen hum an old refrain,
a song that calls them home again.

The bells ring clear from chapel heights,
as prayers drift soft through starry nights.
The elders sit, their stories weave
the lives of those who had to leave.

Saint Constantine, the feast day near,
with music bright and laughter clear.
The bread is blessed, the wine is poured,
and joy is placed on every door.

The fortress stands, a watchful eye,
beneath the ever-changing sky.
Through battle, storm, through time and tide,
its stones have kept the past inside.

The island burned, the people fled,
their hearts are still tied by threads they spread.
To Egypt’s shore, to foreign lands,
yet longing for their golden sands.

The sea would call, the ships returned,
as oil lamps in the windows burned.
The voices lost would rise once more,
to dance along the rocky shore.

The elders sit in evening’s breeze,
their stories floating through the trees.
Of times of loss, of days of cheer,
of why they stayed, of why they’re here.

Through years that pass, through winds that blow,
one truth remains—one thing we know.
No matter where our footsteps go,
Kastellorizo, our heart, our home.