Ερχόμαστε στην Ελλάδα μέσω Λιβύης αυτή τη χρονιά!

Η επικεφαλίδα ίσως να ξαφνιάζει και να δημιουργεί ερωτήματα αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου σε οικογενειακό συμβούλιο πάρθηκε η απόφαση το ταξίδι στην Ελλάδα για την οικογένεια μας και τα παιδιά να γίνει μέσω Λιβύης, με βάρκα για την Κρήτη!

Εκεί λοιπόν θα ζητήσουμε άσυλο στην χώρα που είμαστε πολίτες γιατί βλέπουμε ότι θα μας συμπεριφερθούν καλύτερα απ΄ ότι να ανήκουμε στην ελληνική ομογένεια.

Μοιάζει κωμικοτραγικό να σκέφτεσαι σαν Έλληνας του εξωτερικού έτσι,  αλλά η χώρα και οι υπηρεσίες της σαν κράτος δεν λειτουργούν ούτε και στα πιο απλά ζητήματα παρά την διαφήμιση του ως λειτουργικό ψηφιακό κράτος. Μιλάμε για ”καθημερινές χιλιάδες συνδέσεις και υποθέσεις που λύνονται σε λίγα δευτερόλεπτα” πληροφορούν τα παπαγαλάκια των κρατικών φορέων, υπουργοί και άλλοι έμμισθοι του συστήματος.

Η πραγματικότητα όμως που ζούμε είναι διαφορετική.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή και για ποιο λόγο αποφασίσαμε να έλθουμε από Λιβύη μέσω Κρήτης στη χώρα.

Στην οικογένεια μας υπάρχουν τρία ενήλικα παιδιά Έλληνες υπήκοοι με αστυνομικές ταυτότητες και διαβατήρια. Επειδή μένουμε μόνιμα εδώ και δεκαετείες στο εξωτερικό τα παιδιά δεν έχουν ΑΦΜ και κλειδάριθμους που απαιτούνται όταν πχ θέλουν να ανανεώσουν τις ταυτότητες τους.

Σήμερα έκανα περισσότερο από δέκα τηλέφωνα σε υπηρεσίες της χώρας και πιο σοφός δεν έγινα το πως θα λύσω το ζήτημα που μας απασχολεί. Ερχόμαστε για 10 ημέρες διακοπών στην περιοχή της Πρέβεζας και θέτανε αποτελεσματικό εάν υπήρχαν ΑΦΜ ώστε να κλειστεί ραντεβού με το ΑΤ της περιοχής ώστε καινούργιες ταυτότητες και διαβατήρια να βγουν.

Πρώτο τηλέφωνο στο ΚΕΠ του Δήμου που είμαστε γραμμένοι. 

Εκεί ευγενικά μου εξήγησαν ότι όλα γίνονται μέσω ΑΑΔΕ. 

Καλώ την υπηρεσία ΑΑΔΕ στο τόπο διακοπών. Μηδέν απάντηση. 

Καλώ το υπεύθυνο στην ΑΑΔΕ της Πρεβεζας. Ενα ξερό Ναιιι στο τηλέφωνο και μετά η απαίτηση να μιλήσω ”πολύ σύντομα γιατί έχω κόσμο”. Τελικά μου έδωσε ένα νούμερο που μου εξήγησαν ότι θα χρειαστεί φορολογικός εκπρόσωπος μέσω λογιστικού γραφείου!

Παίρνω τηλέφωνο σε ΑΑΔΕ άλλης πόλης. 

Εκεί μου είπαν πως δεν μπορεί ο πολίτης να υποβάλει αυτοπροσώπως την αίτηση του για ΑΦΜ, καλύτερα στον συμβολαιογράφο…..

Καταλαβαίνετε τον τραγέλαφο και την ”εξυπηρέτηση” που ο πολίτης υποβάλλεται. Μετά το αρχικό άνοιγμα της τηλεφωνικής επικοινωνίας με ένα χαμηλό μουγκρητό ή ένα Εεεεε η Ναιιιι οι πληροφορίες από την ίδια υπηρεσία αλλά από διαφορετικούς εκπροσώπους της ήταν διαφορετικές! Ο καθένας δηλαδή απαντούσε στην ίδια ερώτηση διαφορετικά!

Πίστευα πως στην πόλη που θα κάναμε τις διακοπές μας υπήρχε αστυνομικό τμήμα. Παίρνω εκεί και για πρώτη φορά ο αστυνομικός μου απάντησε με το όνομα της υπηρεσίας του, το όνομα του και την ερώτηση ”πώς μπορώ να βοηθήσω”! Για λίγα δευτερόλεπτα πίστεψα πως τηλεφωνούσα με την ελβετική αστυνομία και μιλούσαν ελληνικά!

Του εξήγησα το πρόβλημα μου και με πληροφόρησε ότι πρόσφατα το αστυνομικό τμήμα της περιοχής μετατράπηκε σε σταθμό και δεν είναι δυνατόν να γίνει ραντεβού και με συμβούλευσε να έλθω σε επαφή με το αστυνομικό τμήμα στο Καναλάκι. Τηλεφωνώ εκεί όπου και έχω την ίδια ευγενική αντιμετώπιση όπως και την πληροφορία ότι το ΑΦΜ βγαίνει από την ΑΑΔΕ.

Παίρνω τηλέφωνο έναν λογιστή στην πόλη των διακοπών μας και με πληροφορεί για το πως θα κερδίσω χρόνο και χρήματα με το να βρεθεί ένας φορολογικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα για τα παιδιά, συχνά από το οικογενειακό περιβάλλον και μέσω αυτού να γίνει αίτηση στην ΑΑΔΕ.

Έντρομος και ιδρωμένος κατέβασα το τηλέφωνο και σκέφτηκα πως είναι δυνατόν ήδη Έλληνας υπήκοος να μην έχει την βοήθεια της ΑΑΔΕ για να βγάλει ένα ΑΦΜ; Ολα τα στοιχεία υπάρχουν στο δημοτολόγιο μας. Για πιο λόγο μια κρατική υπηρεσία στέλνει τον πολίτη σε ιδιωτικές εταιρείες μια και η δουλειά γίνεται σε αυτούς;

Το περιβόητο πλέον ψηφιακό κράτος έχει καταντήσει σαν το προηγούμενο, ένα χαρτορυχείο με δαιδαλώδεις λειτουργίες και λειτουργούς που ο στόχος τους είναι να ταλαιπωρούν τον πολίτη. 

Αυτές οι ”καθημερινές χιλιάδες” επαφές γίνονται ως επι το πλείστον από λογιστές, δικηγόρους, συμβολαιογράφους και άλλους συστημικούς που αντί να κάνουν άλλες εργασίες καλύπτουν ένα μισοργανωμένο Δημόσιο χωρίς το αναγκαίο προσωπικό που όταν ο πολίτης ζητά την βοήθεια του μετά από ένα Εεεεε, Ναιιιι στο τηλέφωνο τον στέλνουν σε ιδιωτικά συμφέροντα να του μαδήσουν από τα λίγα που έχει.

Το ψηφιακό κράτος αγαπητέ αναγνώστη δεν είναι βατό. Είναι μια χίμαιρα που απαιτεί από τον πολίτη, τρέξιμο, χρόνο και χρήμα!

Γι αυτό, λοιπόν, το οικογενειακό συμβούλιο μας αποφάσισε να επιβιβαστούμε σε μια βάρκα από την Λιβύη και να ζητήσουμε άσυλο στη χώρα που είμαστε υπήκοοι. 

Θα μας φερθούν χίλιες φορές καλύτερα. Ξέρουμε και την γλώσσα και έχουμε αστυνομικές ταυτότητες και διαβατήρια. Θα μας δώσουν άσυλο, που θα πάρουμε και γρήγορα ΑΦΜ και τότε θα μπορέσουμε να κλείσουμε ραντεβού με την αστυνομία για καινούργιες ταυτότητες και διαβατήρια. 

Και όλα αυτά μέσω Λιβύης!

Σωτήρης Δελής

επ. μέλος του σουηδικού κοινοβουλίου

επ. μέλος ΠΑΔΕΕ 

Υποψήφιος για άσυλο μέσω Λιβύης στην Κρήτη.