<Δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς….> Ημουν προσκεκλημένη σε έναν γάμο τις προάλλες -σε μια χαρά που λέγαμε στα μέρη μας-. Από την Πόλη o γαμπρός, στην Αθήνα το μυστήριο, επειδή για μυστήριο πρόκειται, με αποκορύφωμα την Στέψη. Στέφεται ο δούλος του Θεού και αμέσως στέφεται και η δούλη του. Και η Παναγιά η Δέσποινα, με τον Μονογενή Της, στ’ αντρόγυνο που στέφθηκε θα δίνει την ευχή Της, όπως λέει και ένα από τα παραδοσιακά τραγούδια του γάμου.
Ο στέφανος ή το στέφανον/στεφάνι, που είναι το ίδιο πράγμα, όνομα ουσιαστικό και τα δύο, γένους αρσενικού το πρώτο, ουδέτερου το δεύτερο, στην ουσία, μία η σημασία. Οπως και να το κάνει κανείς, θυμίζει δάφνες, λουλούδια και στεφάνια της Πρωτομαγιάς στις πόρτες μας, αυτά, που αν το θυμηθούμε, τα καίμε στου Αη-Γιαννιού τις φωτιές. Οι ανδριάντες των ηρώων των επαναστάσεων και πολέμων δαφνοστεφανώνονται -έχω και εγώ έναν πρόγονο-ήρωα περιτριγυρισμένο με δάφνες στην προτομή του-, δεν χρειάζονται ονόματα.
<Στο στεφάνι μου>! ορκίζονται μερικοί προσπαθώντας να πείσουν άλλους μερικούς για του λόγου το αληθές και αν αυτοί οι άλλοι θέλουν, τους πιστεύουν. Στεφάνια με αφιερώσεις και συλλυπητήρια πάνω σε λουλακιές κορδέλες, μας συνοδεύουν στην τελευταία μας κατοικία και το < Στεφανον εξ ακανθών περιτίθεται….> κάνει τα μάτια μας να θολώνουν την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, φταινε και τα κεριά… Στεφάνια της χαράς, στεφάνια της λύπης, και της χαρμολύπης.
Και τον Αγιο Στέφανο; Τον γνώρισα μέσα από μιά Εικόνα στην Εκκλησία. Νέος και όμορφος, πρωτομάρτυρας και αδικοχαμένος. Ασφαλώς συκοφαντημένος, που όπως γίνεται συχνά, πετάς έτσι μια κουβέντα για κάτι που άκουσες και δεν είδες. Ο διπλανός σου που την ακούει την μεταφέρει σε κάποιον άλλο, με την σειρά η κουβέντα πάει και στην γειτόνισσα, άλας, πιπέρι, λαδολέμονο και σάλτσα από πάνω, με καρυκεύματα. Είπες εσύ, είπα εγώ, όλοι μαζί μιλούμε, κανείς δεν ακούει τον άλλο, ο καθένας το δικό του και η ζημιά γίνεται πριν ακόμα το καταλάβεις. Δεν αργεί το πετροβόλημα είτε με έργο είτε με διάνοια και μετά αρχίζει το <αχ, που να μην το έλεγα….να μην άνοιγα το στόμα μου!> Και όμως, άνοιξες το στόμα σου μπάρμπα! Το είπες, τ’ άκουσε η άμια Κατινιώ, το πήρε και τ’ αυτί της κουτσής Μαριώς, και καλά ξεμπερδέματα.
Προς τιμήν αυτού του Αγίου, πού πάνω στα νιάτα του, έδωσε την ζωή του για αυτά που πίστευε, αμέσως μετά το <Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Στέφανος>, αναδέχονται από την Κολυμβήθρα στην αγκαλιά τους νουνές και νουνοί, βρέφη και νήπια. Και αν τελικά το ζευγάρι δεν αποκτήσει αγόρι και για μην κακοκαρδιστεί ο παππούς, στο κοριτσάκι δίνεται το όνομα Στεφανία και όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Σειρά από πόλεις, πολιτείες και χωριουδάκια έχουν αυτην την ονομασία. Οπως και ο Αγιος Στέφανος της Πόλης. Που, όπως λέει η ιστορία και ελπίζω να μην κάνω λάθος, το προάστιο αυτό λέγεται έτσι, λόγω μιας θαλασσοταραχής που ανάγκασε το πλοίο το οποίο μετέφερε από την Ρώμη στην Πόλη τα Λείψανα του νεαρού αυτού Διακόνου που πέθανε μαρτυρικά δεχόμενος λιθοβολισμούς, έριξε άγκυρα στον όρμο της περιοχής. Το καταπράσινο προάστιο δεν είναι προικισμένο μόνο από την φύση, τα προικιά του κοσμούνται και από τις τρεις Εκκλησιές, την Ρωμαιοκαθολική, την Αρμενική και την δική μας, όλες αφιερωμένες στον ίδιο Αγιο που ο τόπος κληρονόμησε το όνομά του. Υπάρχει βέβαια και η, γνωστή σε όσους ασχολούνται με συνθήκες, καταπατημένες ή όχι, Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.
Μακρινή η απόσταση μεταξύ Θεραπειών και Αγίου Στεφάνου, τα μεν στον Βόσπορο, ο δε στην Προποντίδα που έχει τα Πριγκηπόνησα αντίκρυ του, την Πρώτη, την Αντιγόνη, την Χάλκη με την καρτερική Θεολογική της Σχολή που ξέρει να περιμένει τα γυρίσματα του καιρού, και την Πρίγκηπο. Δροσερότερη η θάλασσα στα Θεραπειά που κοιτάζουν την Ανατολή -πως να το κάνουμε, Βόσπορος είναι αυτός-, το ένα προάστιο συγγενεύει με το άλλο, αφού και τα δύο έχουν το ίδιο Δεσπότη. Παιδιά της ίδιας Επαρχίας, όπως και το γειτονικό του Μακροχώρι.
Το Μακροχώρι που είναι ο τόπος γεννήσεως και η τελευταία κατοικία του μακαριστού Γερμανού, Μητροπολίτη Θεοδωρουπόλεως. Του δικού μας <Πατέρα Γερμανού> που τώρα συμπληρώνονται επτά χρόνια από την κοίμηση του,
του Διάκου μας, που με τόση αφοσίωση υπηρέτησε, διακόνησε (διακονούσε με όλη την δύναμη της ψυχής του σε όλα τα στάδια την ζωής του στον Ιερό Κλήρο) και αγάπησε τα Θεραπειά μας, <Αν και παρείσακτος έγινα εις το τέλος ενορίτης Θεραπειανός…… >, είπε σε ένα γράμμα του, που το έχω κειμήλιο και το προσέχω σαν κόρη οφθαλμού.
Η Επαρχία Δέρκων, που στην μακρά ιστορία της μέσα στους αιώνες, περικύκλωνε κάποτε μαζί με το Φαναράκι στο <έβγα του βοός> της Μαύρης Θάλασσας τοποθεσίες και πόλεις της Θράκης και η πλατιά αγκαλιά της έφτανε μέχρι τα συνορα της Σηλυβρίας. <….Υπερτίμου και εξάρχου Βοσπόρου Θρακικού και Κυανέων…..> ακούμε στην φήμη του κάθε Σεβ. Μητροπολίτη Δέρκων. Μέσα στην καρδιά του κύκλου, υπάρχει η λίμνη με την σημερινή ονομασία ΤΕΡΚΟΣ, από της οποίας τα νερά, πολύτιμο αγαθό από τον Θεό και από την φύση, ξεδιψάζουν τα περισσότερα σπιτικά της Πόλης. Της Πόλης, που διάλεξα -ή έτσι ήταν γραμμένο στα κιτάπια της τύχης;- να είμαι μακριά της, μακριά από την Επαρχία Δέρκων και από τα Θεραπειά που έχει την έδρα της.
Αρκούμαι στο να μην την ξεχνώ. Πως άλλωστε και γιατί;
Σαν την στεφανωτή -<Γιασεμί της Μαδαγασκάρης> επισήμως-, που ανθεί στο περβάζι και χαμογελά, ο τόπος στον οποίο πρωταντίκρυσα το φως της μέρας και το σκοτάδι της νύχτας δένεται κυκλικά με τα δεδομένα και τα δρώμενα της κάθε στιγμής, με την τωρινή μου, από χρόνια διαμονή. Αναπαύεται τον χειμώνα για να συσσωρεύσει ενέργεια και το καλοκαίρι λουλουδίζει συνέχεια και αφοσιωμένη όσο δεν γίνεται στις συνήθειες και στο περιβάλλον της, δεν ζητά πολλά, λίγη προσοχή, καμιά καλή κουβέντα, μιά καλημέρα, λίγο νεράκι, ένα χάδι πότε-πότε στα φύλλα της, έτσι για να φύγει η σκόνη και να πάρει λίγη ανάσα. Την φωνάζω Maureen -αστέρι της θάλασσας- , δώρο μιας φιληνάδας, με αυτό το όνομα. Η Μωρήν, μπάρκαρε μια μέρα σε ένα ιδιωτικό αεροσκάφος που σάλπαρε για τους ουρανούς και σαν άστρο από εκεί ψηλά, θωρεί τα κύματα.
Και καθώς είναι δοτικό το γιασεμί της Μαδαγασκάρης, η στεφανωτή, για να πει τα ευχαριστώ του όταν το ποτίζω, χαρίζει απλόχερα την αγάπη του ευφραίνοντας την ματιά και την όσφρηση, σαγηνεύει τον χώρο. Πλεγμένο σαν στεφάνι, εξ ου και το όνομα, με ανθάκια τρυφερά και κερένια, αν και έχει τα χρονάκια του, αντέχει επειδή αγαπιέται και ξέρει να αγαπά.
Νίκη,
Αυγουστος 2025.
Μπάκινγκχαμ, Αγγλία
Αφιερωμένο στα αντρόγυνα που στέφθηκαν πρόσφατα.
Σχόλια Facebook