EuroBasket 2025, Εθνική Ελλάδας κόντρα στην Ιταλία για το όνειρο

Η Εθνική μας ομάδα κάνει πρεμιέρα στο EuroBasket 2025 απέναντι στην Ιταλία.

Έχει ένα μυστήριο πάνω της, αυτή η Εθνική Ομάδα που είναι έτοιμη να ξεκινήσει την περιπέτεια της στο φετινό Ευρωμπάσκετ. Δεν την έχουμε δει, όπως θα παίξει πρώτα στην Κύπρο και ελπίζουμε μετά στη Λετονία, παρά σε δυο μόλις ματς. Σε αυτά, δηλαδή, που αγωνίστηκε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Μας άρεσε (πολύ) το πρώτο ημίχρονο με τη Λετονία, δεν μας άρεσε (καθόλου) το δεύτερο με τη Γαλλία. Ο Βασίλης Σπανούλης σε ιδιωτικές συζητήσεις αφήνει να εννοηθεί ότι κάποια πράγματα, ενδεχομένως και τα περισσότερα, δεν τα είδαμε στο παρκέ.

Κάτι τέτοιο είχε κάνει, πάντως, ο Κώστας Πολίτης πριν από 38 χρόνια, όταν σε φιλικό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας είχαμε χάσει με κατεβασμένα τα χέρια. Ο Ντράζεν είχε κάνει πάρτι, οι “πλάβι” μας είχαν διαλύσει και επικρατούσε ένας προβληματισμός εν όψει του Ευρωμπάσκετ 87, που βρισκόταν προ των πυλών. Ο αείμνηστος τεχνικός, θα μιλήσει στο ΦΩΣ και τον, επίσης μακαρίτη, συνάδελφο Γιάννη Αντωνόπουλο δηλώνοντας: “Μην ανησυχείτε. Στο φιλικό αυτό κρύψαμε πολλά. Θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στο επίσημο παιχνίδι…”

Λίγες μέρες αργότερα, στη δεύτερη αγωνιστική του τουρνουά, η Εθνική με διαφορετική τακτική εγκλώβιζε τη Γιουγκοσλαβία και έπαιρνε την πρώτη τεράστια νίκη. Αν ο Σπανούλης έχει μιμηθεί τον Πολίτη θα το ξέρουμε πολύ γρήγορα, αρχής γενομένης από την πρεμιέρα εναντίον της Ιταλίας.

Κανονικά δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στα φιλικά, ειδικά τα εντός έδρας γιατί εκτός των άλλων έχουμε και διαιτησία που… σφάζει τους αντιπάλους με το βαμβάκι. Ήταν ωστόσο, η μοναδική ευκαιρία όλων όσων δεν παρακολουθούν τις προπονήσεις να ανιχνεύσουν το έδαφος, έστω αν και το δείγμα γραφής δεν ήταν μεγάλο. Τα προσκόμματα στην προετοιμασία είναι επίσης ένα θέμα, ειδικά στην περίπτωση του Γιάννη, που πάει στο Ευρωμπάσκετ με μόλις δυο αγώνες προετοιμασίας στην πλάτη του.

Το πως ακριβώς θα παίξει η Εθνική, ποιο είναι το ταβάνι της και τι πρέπει να περιμένουμε, δεν έχουν αποσαφηνιστεί πλήρως.

Για αυτό γράψαμε στην εισαγωγή, ότι υπάρχει ένα μικρό μυστήριο, που πολύ θα θέλαμε να λυθεί με ιδανικό τρόπο, μέσα από τις νίκες τις οποίες πρέπει να μαζέψουμε…

Σωστή η νοοτροπία…

Τα πάντα εντυπωσιακά δεδομένα του μέγκα-σταρ Γιάννη παραμένουν η μεγάλη εγγύση της Εθνικής Όπως και η σημαντικότατη επιστροφή του εγκέφαλου Σλούκα.

Η παρουσία του Ντόρσεϊ, έχει επίσης αξία. Ο αρχηγός και πασπαρτού Παπανικολάου, ο Μήτογλου παίκτης κλειδί ειδικά όταν ευστοχεί από μακριά, η εμπειρία του Λαρεντζάκη, το ρεπρίζ που φαίνεται ότι κάνει ο Κώστας Αντετοκούνμπο, η τρέλα του Τολιόπουλου για δυο (τρία-τέσσερα) μεγάλα σουτ, το πάθος του Καλαϊτζάκη που δεν είναι μόνο “ένας καλός αμυντικός”, ο Κατσίβελης μιας σπουδαίας χρονιάς με τον ΠΑΟΚ, ο υπερταλαντούχος και με άγνοια κινδύνου καμιά φορά Σαμοντούροφ αλλά και η φλόγα του Θανάση είναι σίγουρα στοιχεία που βοηθούν τον Σπανούλη να φτιάξει μια υπολογίσιμη ομάδα.

Μια ομάδα με πολλές δυνατότητες στην άμυνα, που της αρέσει να τρέχει και όταν βρεθεί στη μέρα της να χτυπήσει με μακρινό σουτ.

Από την άλλη θα χρειαστεί να δούμε σε πιο μεγάλη διάρκεια την απόδοση του πρώτου μέρους με τη Λετονία, όταν βέβαια όλα όσα σκαρφίστηκε η ομάδα της βγήκαν (και μπήκαν τα σουτ) αλλά και να σκεφτούμε την επίλυση των γρίφων που ετοιμάζουν οι αντίπαλοι, όπως το … τείχος απέναντι στον Γιάννη, που μάλιστα θα είναι πιο εύκολο να σχηματιστεί όταν ο υπεράσος της Εθνικής κατεβάζει την μπάλα, σαν πόιντ-σέντερ δηλαδή.

Θα πρέπει, επίσης, η ομάδα να απαντήσει στην πίεση των αντιπάλων πρώτα στον  Σλούκα και στη συνέχεια σε όσους έχουν το κουμάντο της ομάδας, όταν ο έμπειρος πόιντ-γκαρντ θα βρίσκεται στον πάγκο. Ίσως είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας, γιατί στα φιλικά όταν έλειπε ο Σλούκας υπήρχε φανερό πρόβλημα…

Αλλά όλα αυτά θα τα βρει η υπηρεσία, δηλαδή, ο Σπανούλης στο δεύτερο μεγάλο τουρνουά της θητείας του, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πέρσι στο Παρίσι.

Εμένα μου άρεσε η νοοτροπία της ομάδας σε σχέση με το τουρνουά. Δεν ακούσαμε μεγαλοστομίες, ούτε μεγαλεπήβολους στόχους. Η εμπειρία της 16χρονης ανομβρίας και την αναζήτηση ενός μεταλλίου, λέει ότι καλύτερα να μην κάνουμε όνειρα, να μην αεροβατούμε, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να ξυπνήσουμε νικητές.

Να τα κάνω και πενηνταράκια. Δεν θα πρέπει να μας απασχολεί ποια θέση θα καταλάβουμε στη φάση των ομίλων, ή ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος, διάδρομος κλπ, για την οκτάδα (και μετά τη ζώνη των μεταλλίων).

Για να θυμηθούμε-μιας και παίζουμε με την Ιταλία μάλιστα- το Νίκο Γκάλη, μετά την ιστορική νίκη επί της Σκουάντρα Ατζούρα το 1987, μετά από κάθε ματς, θα πρέπει να λέμε “είναι η πιο μεγάλη στιγμή μέχρι την επόμενη”. Ή όπως έλεγε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης “πάμε μπάλα-μπάλα, φάση με τη φάση”.

Κανείς δεν θα μας χαριστεί, είναι σίγουρο. Ο όμιλος με οικοδέσποινα την Κύπρο στη Λεμεσό, όπου ουσιαστικά παίζουμε εντός έδρας, δεν είναι τόσο εύκολος

• Οι Ιταλοί είναι σκληροί και παίζουν με την τρέλα του προπονητή τους Τζιανμάρκο Ποτζέκο σε μια χρονιά, μάλιστα όπου όλες οι Εθνικές τους ομάδες τα πήγαν περίφημα, σε ένα εντυπωσιακό στεπ-απ.
• Οι Ισπανοί μπορεί να έχουν γυρίσει οριστικά σελίδα από την χρυσή εποχή τους αλλά προέρχονται από το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και θα είναι μαχητικοί από την πρώτη στιγμή.
• Η Γεωργία και η Βοσνία, προφανώς είναι και υποδέεστερες από τη δική μας ομάδα, δεν είναι όμως αμελητέες ποσότητες και θα μας βγάλουν το λάδι.

Το Ευρωμπάσκετ των λεπτών ισορροπιών

Έχω την αίσθηση, άλλωστε, ότι αυτό το Ευρωμπάσκετ θα έχει αρκετές λεπτές ισορροπίες και κάποιες σημαντικές εκπλήξεις (σαν αυτή της Πορτογαλίας, ας πούμε, στην πρεμιέρα με την Τσεχία) μέχρι το τέλος.

Ο χάρτης του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ, η επέλαση του ΝΒΑ στην Ευρώπη έχει φέρει ας πούμε όπως ο Νιεμάιας Κιετά μέχρι το ΝΒΑ. Οι Πορτογάλοι έχτισαν την ομάδα τους γύρω από τον σέντερ των Σέλτικς, βρήκαν τον Τραβάντε Γουίλιαμς που βγάζει το ψωμί του στην ACB (Μανρέσα στη σεζόν που πέρασε) και κάπως έτσι μαζί με τους υπόλοιπους εγχώριους παίκτες (ανάμεσα τους ο και ο υιός Λισμπόα, του άλλοτε ηγέτη της Μπενφίκα πολλά χρόνια πίσω) νίκησαν την Τσεχία.

Προφανώς οι Σέρβοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και κατά τη γνώμη μου η σπουδαία ομάδα που κατεβάζει σε αυτή τη διοργάνωση η Τουρκία, έχουν ένα λόγο παραπάνω, αλλά από πίσω οι περισσότεροι, ανάμεσα τους και η Ελλάδα βράζουν στο ίδιο καζάνι. Αν κάποιος ξεφύγει από το καπάκι την ώρα της βράσης, μπορεί να κάνει την τελική έκπληξη…

ΥΓ: Καθώς του χρόνου δεν υπάρχει επίσημη διοργάνωση το Ευρωμπάσκετ 2025 είναι μάλλον το τελευταίο για τα ιστορικά στελέχη της ομάδας (Παπανικολάου, Σλούκας) αλλά και για άλλα παιδιά (Λαρεντζάκης, Κατσίβελης). Στο επόμενο (το 2029, όπου διοργανώνουμε και ένα όμιλο στην Αθήνα) ο Γιάννης θα’ ναι 34 ετών. Καλό θα είναι, λοιπόν, να σκεφτούμε τον τρόπο που η Εθνική θα παραμείνει έστω στο τωρινό επίπεδο και δεν θα κατακρημνιστεί απότομα…

Πηγή:in.gr