“Τι φταίει; Πότε κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το πε ακόμα”…

“Κακόγουστο αστείο; Εφιαλτική πραγματικότητα; Ή άγνοια;” Ήταν ο τίτλος του τελευταίου μας άρθρου   το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από τους φίλους αναγνώστες με χαρακτηριστικότερη την αντίδραση του  Nick Papadopoulos (Νίκος Παπαδόπουλος), Διοικητή της  American Legion – Hellas (Αμερικανικής Λεγεώνας-Ελλάς) ο οποίος σε e-mail του μας γράφει: «Εξαιρετικό κομμάτι δημοσιογραφίας. Μπράβο, κύριε Μαλασπίνα».

Στο εν λόγω άρθρο μας με αφορμή την περίπτωση της ΕΡΤworld  και της   (ιδιάζουσας ως προς το προβληθέν αίτιο) απομάκρυνσης διευθύνοντος συνεργάτη της, διατυπώναμε την άποψη ότι μας ενδιαφέρει πρωτίστως  «η θέση της Κυβέρνησης και του συνόλου των πολιτικών απέναντι στον Απόδημο Ελληνισμό» και η αντιμετώπισή του η οποία ως φαίνεται «…είναι ενταγμένη στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής καλών μεν λόγων, ίσως και προθέσεων, αλλά, στην ουσία, υποβάθμισης του ελληνικού ενδιαφέροντος «για τον Απόδημο Ελληνισμό, τη σημασία και τη βαρύτητα που είχε ανέκαθεν για το Έθνος  ο Ελληνισμός του εξωτερικού».

Αναρωτιέται, λοιπόν, στο e-mail του, ο Νίκος Παπαδόπουλος, «Πολλές ερωτήσεις που έχουν μείνει αναπάντητες. Τελικά θα μας πει κάποιος γιατί αυτή η αντιμετώπιση της Ομογένειας από το Κέντρο;  Μήπως φταίει η έλλειψη δυνατής οργάνωσης από την Ομογένεια που μπορεί και δεν φοβάται να ‘απαιτήσει’ από το Κέντρο;».

Τι ωραίος συλλογισμός! Διότι σου λέει ο comadater, αν ως ομογένεια είχαμε ένα δυναμικό αυτοχρηματοδούμενο και ανεξάρτητο «ΣΑΕ», και εάν είχαμε και μερικούς εκλεγμένους από τους ίδιους τους ομογενείς βουλευτές (και όχι κόμματα) στην Ελληνική Βουλή, και εάν, επομένως, τα αιτήματά της ομογένειας έφθαναν υπό τύπο ερωτήσεως ή εισηγήσεως ή νομοθετικής ρύθμισης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπου  η κάθε κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη, αν τα απέρριπτε, να δίνει εξηγήσεις ή να προωθεί τα θέματα της ομογένειας,  θα μπορούσαν οι Έλληνες πολιτικοί να μας αγνοούν; Θα μπορούσε ο δείνα υφυπουργός να επισκέπτεται ομογενειακές παροικίες για να …φωτογραφηθεί και να απέλθει; Θα μπορούσε ο κάθε τυχόν  από βήματος ομιλητής-βουλευτής να αναμασά, μία τετριμμένη καλλιλογία που αντί λύσεων, δια της στατικότητας, ουσιαστικά υποβαθμίζει την αξία και την σημασία του Απόδημου Ελληνισμού;

Θα μπορούσε, τέλος, ο όποιος Πρωθυπουργός να αντιπαρέρχεται το πάγιο αίτημα της ομογένειας για τη δημιουργία ενός υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού και, μάλιστα, με τη βολική δικαιολογία «δεν θέλει υπουργείο η ομογένεια»; Αλήθεια, ρωτήθηκε ποτέ η ομογένεια για το τι θέλει και τι δεν θέλει; ΠΟΤΕ.

Επομένως, εύκολο είναι να αποδίδουμε ανέξοδους τίτλους, τιμές και εύσημα σε κάποια πληθυσμιακή οντότητα στην οποία, όμως, δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για τα εσώτερα θέματα που την απασχολούν, για τα «θέλω» και τα «πρέπει» της,  για τα παιδιά της που μεγαλώνουν σε ιδιόρρυθμες συνθήκες και για τα γενικότερα ενδιαφέροντά της τα οποία είναι δισυπόστατα καθώς με το ένα πόδι πατάει στην νέα πατρίδα και, με το άλλο στην γενέτειρα…

Όχι, κανείς δεν θα μας πει για την ιδιάζουσα αντιμετώπιση της Ομογένειας από το εθνικό κέντρο. Γιατί, για σου εξηγήσουν το αίτιο πρέπει να γνωρίζουν το αιτιατό. Η σχέση μεταξύ τους (κατά την εγκυκλοπαίδεια)  ονομάζεται αιτιότητα, και συνίσταται στην αναγνώριση ότι κάτι συμβαίνει (το αιτιατό) επειδή προηγήθηκε κάτι άλλο (το αίτιο).  Όταν οι Έλληνες τα πέτρινα χρόνια αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την πατρίδα αναζητώντας καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, κάποιοι είπαν ότι «η Ελλάδα έδιωχνε  τα παιδιά της» και κάποιοι άλλοι ότι «τα παιδιά της εγκατέλειπαν την Ελλάδα».

Ποτέ δεν βρήκαμε πιο ήταν το αίτιο και πιο το αιτιατό…

Όπως και ποτέ μέχρι και σήμερα δεν ερμηνεύτηκε  επαρκώς από κανέναν υπουργό Οικονομικών το γιατί οι «άδηλοι πόροι» ήταν το μόνο σοβαρό εισόδημα που εγγράφονταν στους ελληνικούς Προϋπολογισμούς. Και όπου οι άδηλοι πόροι ήταν το ναυτιλιακό, το τουριστικό και το ομογενειακό συνάλλαγμα…

Και ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις για την πατρίδα εάν απουσίαζαν από τους Προϋπολογισμούς οι «άδηλοι πόροι»…

Η ελληνική επαρχία αναγνωρίζει και τιμά το ομογενειακό συνάλλαγμα, που μέχρι πριν κάποια χρόνια έρρεε άφθονο τροφοδοτώντας και στηρίζοντας τις ελληνικές οικογένειες και την τοπική κοινωνία. Το εθνικό κέντρο, όμως;