Πώς συνδέεται η “παραίτηση” με την “πολιτική”;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Από χθες που κυκλοφόρησε η είδηση της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό του αξίωμα ψάχνω να ανακαλύψω την μυστική “δίοδο” που συνδέει την παραίτηση με την πολιτική -από την οποία, όπως είπε ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα απέχει, και δεν την βρίσκω.

Η προνομιακή βασική ιδιότητα ενός βουλευτή, του κάθε βουλευτή, είναι η άσκηση πολιτικής. Ο βουλευτής είναι νομοθέτης. Είναι και εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό ακριβώς για να ασκεί την πολιτική. Επομένως, οικειοθελής παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα σημαίνει αυτόχρημα αποχή από την πολιτική.

Βέβαια, όπως είπαμε, ο κ. Τσίπρας δήλωσε ότι παραιτείται από βουλευτής , όχι και από την πολιτική. Βολική τοποθέτηση άνευ ουσιώδους αντικρίσματος. Εκτός εάν…

Εκτός εάν έχουν δίκιο όσοι συνδέουν την παραίτηση του κ. Τσίπρα με τη δημιουργία, από τον ίδιο, νέου πολιτικού κόμματος, προκειμένου ο τέως Πρωθυπουργός να κυβερνήσει και πάλι τον τόπο. Δηλαδή, να ασχοληθεί και πάλι ενεργά με την πολιτική. Αυτή την πολιτική από την άσκηση της οποίας χθες παραιτήθηκε! Και πως θα κυβερνήσει; Ζητώντας την ψήφο του ελληνικού λαού, την οποία την είχε λάβει και χθες του την επέστρεψε… “εν μέρει”!

Κάποιοι θεωρούν ότι η παραίτηση διευκολύνει την δημιουργία ενός νέου κόμματος. Κόμμα -και μάλιστα με κυβερνητική θητεία- είχε ο κ. Τσίπρας. Και παραιτήθηκε και από αυτό!  Και το κόμμα, εξ αιτίας της αυτομόλησης του, περιήλθε σε περιδίνηση ώσπου χωρίστηκε εις κόμματα δύο και λίγους σκόρπιους επίδοξους αρχηγούς… Και από “αξιωματική αντιπολίτευση” κατέστη κουτσουρεμένη αντιπολίτευση! Τώρα τι επιδιώκει ο ιδρυτής και πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ;  Να το τριχοτομήσει;

Μία από τις αρετές των πολιτικών είναι να  γνωρίζουν πότε να δράσουν και πότε να …σιγήσουν. Με άλλα λόγια, το “correct time”.

Η μετά Τσίπρα εποχή τόσο στην Αριστερά όσο και ευρύτερα στην πολιτική ζωή της χώρας, κατά την ταπεινή μας άποψη, δεν χρειάζεται τυχοδιωκτικές συμπεριφορές, ούτε παρασκηνιακές διαδικασίες από πουθενά και από οιονδήποτε.. Αντίθετα, ο ταραγμένος σφόδρα διεθνής περίγυρος καλεί σε σύμπνοια των πολιτικών δυνάμεων, αποζητά ένα μίνιμουμ συνεννόησης, τουλάχιστον στα εθνικά θέματα.

Ποτέ,  άλλωστε, οι “επανακάμψεις” παραιτημένων πολιτικών δεν απέδωσαν στην χώρα, με εξαίρεση τις ιδιαίτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες επέστρεψε (στην πραγματικότητα “επανάφεραν”) στην Ελλάδα ο Κων. Καραμανλής το 1974. Τότε, όμως, η “επανάκαμψη” συσπείρωσε τον διωγμένο από την στρατιωτική χούντα πολιτικό κόσμο. Δεν τον δίχασε. Η ίδρυση της “Νέας Δημοκρατίας” από τον Κων. Καραμανλή ήταν ΑΝΑΓΚΑΙΑ πολιτική πράξη για να υποδηλώσει αφενός την αυτο-κατάρρευση της χούντας και, αφετέρου την απαρχή της Μεταπολίτευσης.

Τα νέα κόμματα τα επιβάλουν οι περιστάσεις (και συνήθως, δυστυχώς, είναι τραγικές). Όχι οι έστω θεμιτές φιλοδοξίες του ενός και του άλλου απόμαχου ή παραιτημένου από την Βουλή -άρα και την πολιτική-, ατόμου.