Σατιρίζοντας: Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο…

Του Χρήστου Μαλασπίνα

Υπάρχουν  κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο

Που τη σελινόριζα περνούν για δυόσμο,

που πιστεύουνε στ΄ αλήθεια  οι καημένοι

πως ο ήλιος ότι φώτισε την οικουμένη,

σαν εκείνοι πρωτοάνοιξαν τα μάτια,

πως όλα έγιναν για τα εδικά γινάτια!

Έτσι κάθε μέρα ανακαλύπτουν εφευρέσεις

Γεννούν ιδέες, θρησκείες και αιρέσεις

που άλλοι πριν δεκαετίες είχαν ήδη ξεπεράσει

δίχως τούτο απ το μυαλό τους να περάσει.

Το φροντίζουν το διαφημίζουν το προβάλουν

Μη νομίζοντας διόλου πως υπερβάλουν.

Μα κι αν κάποιοι από πριν το είχανε εφεύρει

“ούτε μόνοι ούτε πρώτοι είχαν στις χιλιετίες εύρει”

έτσι συλλογούνται και μιά χαρά βολεύονται

και προς τη δόξα λογαριάζουν πως πορεύονται.

Τόση δόξα, τόση φήμη μα και τόση αλλαζονία,

δε λογιάζουν πως δε ζούνε όλοι μέσα στην ανία!

Τάχατες να φταίει το μυαλό το επαρμένο,

Οι φτωχές τους γνώσεις ή το δείλι το γερμένο,

που αδύναμα φωτίζει ένα γύρο τα καλούδια

κάνοντας τα ζιζάνια να μοιάζουν με λουλούδια;

Και καλά που δε γνωρίζουν, δεν κοιτάνε το αρχείο,

δεν ανοίγουν να διαβάσουν ένα έρημο βιβλίο;

Είναι νέοι, είναι ωραίοι, μα δε φτάνουν μόνο τούτα

Κάπου-κάπου την πένα στο μυαλό σου βούτα.

Και μετά θα ξημερώσει ολοκάθαρα στον ήλιο

Την αλήθεια θ΄ αντικρύσεις σαν νέο βασίλειο

τους τόνους θε να ρίξεις και με ταπεινοφροσύνη

απ’ το μηδέν θα ξεκινήσεις προς την ευφροσύνη,

Που χαρίζουν η γνώση, η σοφία και η εμπειρία

Που με το χρόνο την κερδίζεις και ουχί σε λοταρία!

Κύριε των Δυνάμεων άφησε ολίγη απ΄αυτή να χάσεις

Τους άγνωμους με φως της γνώσης να σκεπάσεις.

Κι εμείς, κι αυτοί και όλοι μας μια μέρα αντάμα,

Θα σε δοξολογούμε για το μέγα θάμα!