ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ο …άγνωστος πόλεμος και το εθνικό μας σπορ

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

 Σιγά τώρα που δεν θα διχαζόμασταν για τον Άγνωστο Στρατιώτη και την …καθαριότητά του! Εδώ δεν τα βρίσκουν ο Τσίπρας με τον …ΣΥΡΙΖΑ και ο Πρωθυπουργός με τον υπουργό του, οι Έλληνες θα συμφωνούσαν σε ένα θέμα, το όποιο θέμα, για κάθε θέμα; Κλέφτες θα γινόντουσαν οι δημοσκόποι; Ή μήγαρις θα περιφρονούσαμε το …εθνικό μας σπορ που είναι, τι άλλο; Η διχόνοια!

Μήγαρις νομίζετε ότι θα έβγαινε ψεύτης ο εθνικός μας ποιητής που έχει προφητεύσει: «…από σας απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική (…) αλλά ανίκητη μια μένει (…) η Διχόνοια, που τες δάφνες σας μαδεί»…  Ούτε στην Επανάσταση δεν συμφιλιωθήκαμε!  Χώρια που εξ αιτίας τής διχόνοιας κινδυνεύσαμε τότε να μην λευτερωθούμε!  Και μην μου πείτε, σιγά ρε φίλε, «και συ που το ξέρεις»;

Το ‘πε ξεκάθαρα κι αυτό  ο Σολωμός: «…μην ειπούν στο στοχασμό τους ξένα έθνη, αληθινά, εάν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λευτεριά»!!!

Μάλιστα. Από τότε πέρασαν διακόσια τόσα χρόνια και το «μικρόβιο» καλά αντέχει μέσα μας! Κανένα εμβόλιο δεν έχει βρεθεί που να το θεραπεύει! Είναι σαν την άλλη ρήση, του ελευθερωτή μας Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που είχε πει:  «Τούτη η χώρα δεν θα πεθάνει ποτέ, αλλά και ποτέ δεν θα σιάξει»! Τόσο «χθεσινός», τόσο «επίκαιρος»! Όχι που θα απαρνιόμασταν τα εθνικά μας χούγια!

3 Φεβρουαρίου 1908 ιδρύθηκε ο Παναθηναϊκός, 10 Μαρτίου 1925 ο Ολυμπιακός, και από τότε παραμένουν «αιώνιοι αντίπαλοι»! Και το πανηγυρίζουμε…

Αλώσανε το Μνημείο οι βαρυπενθούντες τα παιδιά τους (μας, εν τη ευρεία έννοια) χαροκαμένοι γονείς, και δίχασαν τον λαό.  Η τραγωδία εκτυλίχθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023, μια Τρίτη μετά την Καθαρά Δευτέρα. Είμαστε στον Οκτώβρη του 2025, δύο χρόνια μετά και κάτι. Δεν μπορούσαμε να έχουμε ορθώσει σε περίοπτη θέση στην πρωτεύουσα ένα μνημείο στην θύμηση των αδικοχαμένων μας παιδιών με τα ονόματά τους;  Σε κάθε μνημόσυνο να μαζευόμαστε εκεί και να εκφράζουμε την ψυχική συντριβή μας; Στο οδόστρωμα του Άγνωστου Στρατιώτη έπρεπε να τα γράψουμε τα ονόματά τους, η βροχή να τα σβήνει και μεις να τα ξαναζωγραφίζουμε;

Και να έχουμε τώρα νέο διχασμό, εάν και ποιος θα φροντίζει τον «Άγνωστο» και εάν και ποιος, θα τον σκουπίζει; Το ΥΠΕΘΑ ή ο Δήμος; Και να αρπάζονται Υπουργός και Δήμαρχος , κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οπαδοί και αντίπαλοι, ένα ολόκληρος λαός για ένα θέμα που μονάχα να μας ΕΝΩΝΕΙ όλους θα έπρεπε;

Και να «χτίζονται» ή και να «γκρεμίζονται» πολιτικές καριέρες στην μνήμη των παιδιών μας, που σίγουρα θα μας κοιτούν θλιμμένοι από ψηλά; Έτσι τους τιμούμε; Αντί όλοι μαζί συμπολίτευση και αντιπολίτευση να εργαζόμαστε για την όσο το δυνατόν γρήγορη αποπεράτωση των αναγκαίων έργων για την Ασφάλεια στους σιδηροδρόμους μας, και την απονομή των ευθυνών από τη Δικαιοσύνη,  που θα ήταν πραγματική δικαίωση γι΄ αυτούς που άδικα έχασαν τη ζωή τους γιατί τόσα και άλλα τόσα χρόνια τα κόμματα και οι κυβερνήσεις και οι κυβερνήτες μας  αγκιστρωμένοι στην “αιώνια κατάρα της φυλής”, το διχασμό, εθνικό ή πολιτικό, δεν μπόρεσαν να επικεντρωθούν όλοι μαζί στην ανάγκη με κάθε θυσία να τελειώσουν τα μέτρα που ζητούσε η ΕΕ για την ασφάλεια των ταξιδιών με σιδηρόδρομο;

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλὲ κι ἠγαπημένε, πάντοτ᾿ εὐκολοπίστευτε καὶ πάντα προδομένε». Κι αυτή η στροφή του εθνικού μας ποιητή είναι…

Σκύβω το κεφάλι με σεβασμό και στους γονείς και στα αδικοχαμένα μας παιδιά. Αλλά, «βαστάτε Τούρκοι τ΄ άρματα»…