Το αηδόνι του χειμώνα, με τον κόκκινο λαιμό

Ενα φτερούγισμα, ανάλαφρο σαν χάιδεμα με προσπέρασε για να σταθεί στο πιό κοντινό κλαράκι στα αριστερά μου, ένας μικρός  κοκκινολαίμης. ένα τοσοδούλι πραγματάκι με εξυπνότατα και μεγάλα για το μπόι του μάτια. Αντίθετα με το άγαλμα που θα ήταν περασμένο στα χρόνια, το κοκκινολαιμάκι ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία για να με θυμηθεί, μόλις και στεκόταν στα ποδαράκια του. Ετσι, αυτό πετώντας δειλά και διστακτικά από κλαρί σε κλαράκι και εγώ περπατώντας βήμα-βήμα, προχωρήσαμε. Το πέταγμα του μικρού κοκκινολαίμη και το περπάτημα το δικό μου με έφεραν στα Θεραπειά. Που αλλού; Οχι  επειδή σύχναζαν αυτά τα χαριτωμένα ιπτάμενα πλασματάκια του Θεού εκεί που σύχναζα εγώ, δεν θυμούμαι να ήταν κάτι το συνηθισμένο στην παραλία της ιδιαίτερης μου πατρίδας. Δεν προτιμούν τις θάλασσες αν και για να φτάσουν εκεί που φτάνουν από ξένους τόπους και αλαργινούς, τις διασχίζουν αεροπλοϊκώς για καταλήξουν σε βουνά,  μπαξεδες και λαγκάδια μέχρι την ώρα που θα αρχίσουν το ταξίδι της επιστροφής.

Ο θείος Θανάσης που ερασιτεχνικά καλλιεργούσε  ντομάτες και φασούλια, φασουλάκια τσαλίσια και αϊσέ, κολοκυθάκια, αγγουράκια και σαλατικά σε ένα κομμάτι γης στο Γερμανικό (θερινή κατοικία της Γερμανικής Πρεσβείας), που ήταν κάπως ψηλά. Από εκεί και όταν σταματούσε για να πάρει ανάσα, σεργιάνιζε τα αντικρινά παράλια,  τις ακτές της Ανατολής και τα βαπόρια μικρά και μεγάλα, πλεούμενα όλων των ειδών, φορτωμένα και αφόρτωτα, είχε πάρε-δώσε με ένα KIZIL GERDAN(*). Οταν τσάπιζε για να αφρατέψει το χώμα πριν έρθει ο χιονιάς, δεχόταν την επίσκεψη ενός κιζιλγκερντανιού που υπομονετικά περίμενε το μερτικό του από αυτά που πρόσφερε η φύση.  Οπως και να το κάνουμε, τα πάντα, έστω και από χιλιόμετρα, μίλια, θαλάσσια και εναέρια μακριά, εκεί στην Φαρμάκεια της αρχαιότητας,  με πηγαινοφέρνουν. Αυτή τη φορά το πέταγμα και το περπάτημα με θύμισε το, “Εναν καιρό επήγαινα στα Θεραπειά  πετώντας, τώρα με κόψαν τα φτερά και πάω περπατώντας….” που με τόσο χρώμα και λυρισμό το αποδίδει ο Χρόνης Αηδονίδης.

 Αχ αυτά τα Θεραπειά, που τα είχαν όλα…. Θάλασσα, γη και λιμάνι, την Αγία Παρασκευή, ξενοδοχείο, βίλες. σπιτια-σπιτάκια και σπιταρόνες, θέρετρα, βάρκες -μαούνες και σπιτάκια ακόμα και μέσα στην αγκαλιά του λιμανιού…..Αγιάσματα και το Σχολείο, εστιατόρια, μπακάλικα και μανάβικα. Είχε καφενείο, μπαρμπέρικο, φαρμακείο, ζαχαροπλαστείο, τουρσουτζίδικο, αχτάρικο που πουλούσε βόλτες και μερσίνες για καλαμιές. Είχε τους δικούς μας ανθρώπους, το Μητροπολιτικό μέγαρο, κατοικία του Δεσπότη, και τον Αη Γιώργη.