Σατιρίζοντας: «Βλέπει ο Θεός και αστράπτει»

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ποιος  είπε πως δεν υπάρχει Θεός; Θεός και μάλιστα Πανταχού Παρών Υπάρχει. Και Βλέπει. Και Ακούει. Και Πράττει. Να, για παράδειγμα δείτε τι συμβαίνει τις τελευταίες ώρες στα καθ ημάς.  Περάσαμε τα τελευταία 2-3 καλοκαίρια παραποιούμενοι ότι οι Δήμοι μας συνιστούσαν «περικοπές» στην κατανάλωση νερού γιατί, ως έλεγαν, κοντά είναι η λειψυδρία.

Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε αλλά ήταν αυτό αρκετό; Όχι δεν ήταν.  Έτσι ο καλός Θεούλης αποφάσισε να ανοίξει τους ουρανούς πάνω από το κλεινόν άστυ και να ρίξει νερό να έχουμε για μερικές γενιές μπροστά και βάλε.

Είναι αυτό αρκετό να μας γλυτώσει από μία λειψυδρία; Αμφίβολο. Γιατί; Γιατί μπορεί καλός Θεούλης να μας έδωσε αρκετό νερό, αλλά εμείς -δηλαδή οι διαχρονικά κυβερνήτες τούτης της χώρας και μεις που τους εκλέγουμε- δεν φρόντισαν να έχουν εξασφαλίσει υποδομές τέτοιες που να συλλέγουμε το νερό της βροχής και να το αξιοποιούμε προς πόσιν αντί να το αφήνουμε να ρέει ανεξέλεγκτο προς τις θάλασσες …που κάποια ώρα θα «φουσκώσουν» κι αυτές μοιραίως  όχι για να μας ξεδιψάσουν, αλλά για να μας πνίξουν!

Ε, τι να σου προκάνει και ο Θεούλης; Να ρίξει νερό, να βάλει μυαλό στους επαΐοντες ή να γίνει ο ίδιος Κτίστης;

Μα αν επρόκειτο να γίνει οικοδόμος, πρώτα έπρεπε να Γίνει υπουργός! Να καταλάβει γιατί  τα λόγια δεν γίνονται πράξη, γιατί οι μελέτες δεν γίνονται έργα, γιατί οι επιδοτήσεις πάνε στράφι, γιατί οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι και οι φτωχοί όλο και φτωχότεροι! Τουτέστιν “μια ζωή κοντά σου, στα χαμένα πήγε“…

Έπειτα έπρεπε να γίνει Δικαστής. Να Αντιληφθεί γιατί η Δικαιοσύνη που τη φανταζόμαστε νέα κοπέλα με μαύρο πανί στα μάτια ως αόμματη γίνεται κάποτε άδικη -με το δίκιο της- και αντί συνεχώς να την ωθούμε να καλλωπίζεται για να είναι ελκυστική, εμείς τη θέλουμε ωμοβόρα και ανελέητη να μοιράζει δεξιά και αριστερά ποινές. Και όταν κάποτε τυγχάνει να κάνει  κατ εξαίρεση «τα γλυκά μάτια» στην κάθε φύσεως και τάξεως εξουσία, εμείς την βομβαρδίζουμε με μανία.  Φυσικά, όταν η “εύνοια” δεν μας “ακουμπά”…

Τέλος,  έπρεπε πρώτα ο καλός Θεούλης να γίνει Επιχειρηματίας. Να δει πως βγαίνει και πως σωρεύεται το χρήμα στα πολυεθνικά ταμεία, να μάθει από πρώτο χέρι γιατί ο κόσμος δεν ησυχάζει από εμφύλιες ταραχές και από εδώ και κει διάσπαρτους πολέμους και γιατί είναι οι πραγματικοί ασκούντες διεθνή οικονομική πολιτική την οποία εμείς οι αδαείς αναζητούμε σε πτυχία, σε σεμινάρια και μεταπτυχιακά.

Τώρα, ο Θεούλης το χρέος Του το έκανε, έστω και με Λιτανείες. Εμείς το δικό μας -που είναι να αντιληφθούμε ότι το σήμερα το κλέβουμε από το αύριο των παιδιών μας- πότε θα το εννοήσουμε και θα αντιστρέψουμε αποφασιστικά και οριστικά την άδικη εξίσωση;

Ίνα μην κάποια αργήν ημέρα του μέλλοντος εν απελπισία μας είπουν τα τέκνα μας:

«… Και τώρα εις προστασίαν μας

Τα χέρια σας απλώνετε!

Ταβήξατέ τα οπίσω,

Βλέπει ο Θεός και αστράπτει

Δια τους πανούργους»        (Ανδρέα Κάλβου ΩΔΑΙ σελ.98).