Τι χρειάζεται για ευρεία χρήση της μεθανόλης στη ναυτιλία

«Αγκάθι» η επάρκεια παραγωγής και η διαθεσιμότητα του πράσινου καυσίμου – «Κλειδί» το ρυθμιστικό πλαίσιο.

Αθήνα.-Η μεθανόλη μπορεί να αποτελεί προς το παρόν κορυφαίο καύσιμο χαμηλών εκπομπών για τη ναυτιλία, όμως η πραγματική πρόκληση βρίσκεται στην παραγωγή και τη διαθεσιμότητα που θα επιτρέψουν την ευρεία και ανταγωνιστική χρήση της παγκοσμίως.

Όπως σημειώνει ανάλυση του νορβηγικού νηογνώμονα DNV, αυτή τη στιγμή με την τεχνολογική ωρίμανση των κινητήρων διπλού καυσίμου, υπάρχει μια εντυπωσιακή αύξηση του παγκόσμιου στόλου, καθώς 450 πλοία εν ενεργεία ή υπό παραγγελία μπορούν πλέον να λειτουργούν με μεθανόλη – αριθμός δεύτερος μετά το LNG.

Η Cosco Shipping Heavy Industry (Shanghai), με την τεχνική υποστήριξη του DNV, ολοκλήρωσε την πρώτη παγκοσμίως μετατροπή μεγάλου πλοίου μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων ώστε να χρησιμοποιεί ως καύσιμο μεθανόλη, σε μια εξέλιξη που θεωρείται ορόσημο για τη μετάβαση του κλάδου σε λύσεις χαμηλών εκπομπών.

Το «Cosco Shipping Libra», χωρητικότητας 20.000 TEUs, αποτελεί το πρώτο mega container ship που αναβαθμίστηκε ώστε να λειτουργεί με μεθανόλη, ανοίγοντας τον δρόμο για την ουσιαστική ανανέωση υφιστάμενων στόλων.

Ακολούθησε η αναβάθμιση του αδελφού πλοίου «Cosco Shipping Gemini», που ολοκληρώθηκε έναν μήνα αργότερα και 21 ημέρες ταχύτερα, αξιοποιώντας την εμπειρία από το Libra.

Τα πλεονεκτήματα

Ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της μεθανόλης είναι ότι παραμένει υγρή σε κανονικές συνθήκες, γεγονός που την καθιστά πολύ πιο εύκολη στη διαχείριση σε σχέση με άλλα εναλλακτικά καύσιμα. Παράλληλα, το επίπεδο ασφάλειας και οι απαιτήσεις υποδομών είναι σαφώς πιο απλές.

Τα περισσότερα πλοία εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ορυκτή μεθανόλη ή ακόμη και συμβατικό πετρέλαιο, καθώς η διαθέσιμη ποσότητα μεθανόλης χαμηλών εκπομπών παραμένει περιορισμένη και ακριβή.

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς μπορεί να μετατραπεί η μεθανόλη από μια πολλά υποσχόμενη τεχνολογία σε ένα πραγματικά παγκοσμίως χρησιμοποιούμενο ναυτιλιακό καύσιμο.

Οι αναλύσεις δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο η παραγωγική ικανότητα. Αντιθέτως, αν η ναυτιλία αποτελέσει τον κύριο αγοραστή, η παγκόσμια παραγωγή μεθανόλης χαμηλών εκπομπών θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του κλάδου μέχρι το 2040. Αυτό που λείπει είναι η σταθερή, αξιόπιστη ζήτηση που θα δώσει στους παραγωγούς το κίνητρο να επενδύσουν σε νέες μονάδες.

Παρά τα μέτρα της Ε.Ε. όπως το FuelEU Maritime, το οποίο λειτουργεί ως σήμα ενίσχυσης της ζήτησης, ο αντίκτυπός του παραμένει περιορισμένος.

Αντίθετα, το υπό διαμόρφωση Net-Zero Framework (NZF) του ΙΜΟ έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει τον κυρίαρχο παγκόσμιο μηχανισμό που θα αυξήσει ουσιαστικά τη χρήση μεθανόλης χαμηλών εκπομπών, ωστόσο, η εφαρμογή του έχει αναβληθεί για ένα χρόνο και παραμένει ασαφής.

Επίσης η άνιση κατανομή κινδύνου μεταξύ πλοιοκτητών και παραγωγών καυσίμων αποτελεί τροχοπέδη.

Οι πλοιοκτήτες που επενδύουν σε κινητήρες μεθανόλης έχουν περιορισμένο ρίσκο, αφού τα πλοία λειτουργούν ως dual fuel και μπορούν πάντα να επιστρέψουν στο πετρέλαιο ή να χρησιμοποιήσουν βιοκαύσιμα.

Αντίθετα, οι παραγωγοί καυσίμων χρειάζεται να δεσμεύσουν υψηλά κεφάλαια σε νέες μονάδες, χωρίς διασφαλισμένη αγορά. Αυτό καθιστά τις μακροπρόθεσμες συμφωνίες προμήθειας (offtake agreements) με σαφείς τιμές και ποσότητες την πιο κρίσιμη προϋπόθεση για να κινηθεί η αγορά.

Την ίδια στιγμή ο χημικός κλάδος -ο μεγαλύτερος χρήστης γκρίζας μεθανόλης σήμερα- προχωρά με αργούς ρυθμούς στην υιοθέτηση πράσινων εναλλακτικών. Όπως επισημαίνει η BloombergNEF, οι λίγες αγορές «πράσινης» μεθανόλης που έχουν καταγραφεί στην Ευρώπη καθοδηγούνται κυρίως από πολιτικές και όχι από καθαρά εμπορικό ενδιαφέρον.

Η Argus Media καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: η ναυτιλία αποτελεί τον πιο βιώσιμο και άμεσο προορισμό για μεθανόλη χαμηλών εκπομπών, με τις ρυθμιστικές εξελίξεις να παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Τα τρία είδη

Σύμφωνα με στελέχη της αγοράς καυσίμων, σήμερα διακρίνονται τρεις βασικοί τύποι μεθανόλης ως ναυτιλιακό καύσιμο, με διαφορετικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα και ρόλο στη στρατηγική απανθρακοποίησης του κλάδου.

Η πιο διαδεδομένη είναι η γκρίζα μεθανόλη, που παράγεται από ορυκτά καύσιμα, κυρίως φυσικό αέριο, προσφέροντας περιορισμένη μείωση εκπομπών. Ακολουθεί η μπλε μεθανόλη, η οποία ενσωματώνει τεχνολογίες δέσμευσης και αποθήκευσης CO2, επιτυγχάνοντας μείωση εκπομπών έως και 60%.

Τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική αξία έχει η πράσινη μεθανόλη, που παράγεται είτε από βιομάζα (bio-methanol) είτε μέσω πράσινου υδρογόνου και ανανεώσιμων πηγών (e-methanol), προσφέροντας μέχρι και πλήρη απανθρακοποίηση.

Πηγή:naftemporiki.gr