Μενέλαος Τασιόπουλος: ”Μεγάλος ασθενής” η Ευρωπαϊκή Ενωση

Το µεγάλο ζήτηµα, αντίθετα, που θα έπρεπε να απασχολεί σοβαρά είναι η συνοχή της Ευρώπης στα επόµενα χρόνια

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Σε σηµαντικούς επιχειρηµατικούς κύκλους αλλά και στις συναντήσεις τους µε πολιτικούς ή δηµοσιογράφους το κύριο θέµα συζήτησης, υπό τη µορφή της ανησυχίας για το µέλλον, είναι ότι τελειώνει η εποχή του Ταµείου Ανάκαµψης, το οποίο αποτελεί τον «αιµοδότη» για την εθνική οικονοµία.

Η ανησυχία αυτή όµως είναι κοντόφθαλµη. Γιατί ναι µεν µπορεί τα προγράµµατα και τα κονδύλια από το συγκεκριµένο Ταµείο να ολοκληρώνονται στο τέλος της χρονιάς που ξεκινά, όµως θα υπάρξουν άλλα προγράµµατα από άλλα Ταµεία που µπορούν να αξιοποιηθούν, ειδικά αν η Ελλάδα αποκτήσει εθνική στρατηγική προτεραιοτήτων. Για παράδειγµα, ένα Ταµείο για την Αµυνα, µε επέκταση του προγράµµατος SAFE. Επίσης, ένα Ταµείο που θα επικεντρώνεται στην περιφερειακή ανάπτυξη σε επίπεδο εθνικής επικράτειας των κρατών-µελών. Μάλιστα, τα νέα αυτά Ταµεία, εφόσον πάρουν σχήµα και προϋπολογισµούς, µάλλον ευνοούν την αξιοποίησή τους από την Ελλάδα, τα πλάνα της οποίας για ανάπτυξη και αλλαγή του µοντέλου στην παραγωγή εύκολα εναρµονίζονται µε τα πλαίσια που θα τεθούν κεντρικά από την Ενωση. Θα υπάρξουν κονδύλια στήριξης για την ανάπτυξη πολεµικής βιοµηχανίας, που, στο πρότυπο του Ισραήλ και τη στενή σχέση µε τις ΗΠΑ, µπορούν να διευκολύνουν τη µεταφορά και την ανάπτυξη τεχνολογιών και εφαρµογών επί του ευρωπαϊκού εδάφους, εντός της ελληνικής επικράτειας. Αντίστοιχα, τα περιφερειακά κονδύλια και προγράµµατα µπορούν να δώσουν αέρα και χρηµατοδότηση στο µεγάλο στρατηγικό project που µπορεί να τρέξει η Ελλάδα για αποκέντρωση (αναστροφή της αντιπαροχής του παρελθόντος), που, ούτως ή άλλως, θα πρέπει να εξελίξει, αν θέλει να υπάρξει άλµα στο ΑΕΠ της.

Ο στόχος της επόµενης πενταετίας για τη χώρα µας δεν µπορεί να είναι άλλος από το να κατοικηθεί η χώρα εκ νέου σε όλη της την επικράτεια. Αυτό θα δώσει λύση στο Στεγαστικό, ώθηση στις επενδύσεις αλλά και την εθνική αυτονοµία, για παράδειγµα, στα τρόφιµα, παραγωγικό πρότυπο συµπληρωµατικά µε τις υπηρεσίες και τον τουρισµό, νέες θέσεις εργασίας, ανάπτυξη και εφαρµογή των νέων τεχνολογιών στον πρωτογενή και δευτερογενή τοµέα, ανταγωνιστικότητα, κοινωνική ανάταση. Με δεδοµένο ότι ήδη σειρά από µεγάλα έργα ολοκληρώνονται στις υποδοµές, το ελληνικό σύστηµα εάν διαφύγει από το πλέγµα της συστηµικής διαφθοράς του µπορεί να αποκτήσει πολύ µεγαλύτερη πατρίδα από αυτήν που αξιοποιεί.

Το µεγάλο ζήτηµα, αντίθετα, που θα έπρεπε να απασχολεί σοβαρά είναι η συνοχή της Ευρώπης στα επόµενα χρόνια. Ηδη η Ευρώπη του Μάαστριχτ, όχι τόσο ως νοµισµατική ένωση, αλλά ως οικονοµική και προπάντων πολιτική ένωση, έχει τόσες αναταράξεις, που η προοπτική της ελέγχεται. Αν δούµε την κατάσταση της ελληνικής πραγµατικότητας στο πεδίο του αγροτικού ζητήµατος, που βρίσκεται σε έξαρση, αλλά και σε εκείνο των µεγάλων εισηγµένων, θα βρεθούµε µπροστά στην κοινή διαπίστωση ότι βιώσιµη Ελλάδα δεν µπορεί να υπάρξει µε τα παρόντα δεδοµένα σε µια απορυθµισµένη Ευρώπη. Ακόµα και στις συζητήσεις που γίνονται στο πλαίσιο του δηµόσιου διαλόγου µεταξύ των κοµµάτων, αλλά και συνεδριακά µεταξύ των επιχειρήσεων και της πολιτικής είναι εµφανές ότι στη συντριπτική πλειονότητα οι ελληνικές ελίτ µοιάζουν τραγικά ανυποψίαστες για την ευρωπαϊκή πραγµατικότητα. Επί της ουσίας, συζητούν µε σταθερό δεδοµένο ότι η Ευρώπη, παρά τα προβλήµατα που έχει, θα είναι πάντα στη θέση της. Με συστηµική εµµονή διατηρούν την αντίληψη, µε περίγραµµα βεβαιότητας, ότι δεν µπορεί να υπάρξει συγκυρία και ανατροπή τέτοια που θα διαταράξει δοµικά τη συνήθη ευρωπαϊκή κανονικότητα. Αλλά αυτό έχει συµβεί ήδη. Η αφετηρία της νέας εποχής στη διάρθρωση της ∆ύσης, µέρος της οποίας είναι η Ελλάδα, ήταν η εκλογή πριν από περίπου έναν χρόνο του Ντ. Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Στην παρούσα πλέον φάση η ευρωπαϊκή συνοχή είναι «κουρελού» και υπάρχουν βαθιές διαφωνίες σε όλα. Οχι µόνο για τα «παγωµένα» ρωσικά κεφάλαια στο Βέλγιο, αλλά και για την προοπτική της Ουκρανίας, τον βαθµό απειλής της Ρωσίας, τη σχέση µε τις ΗΠΑ αλλά και τον συσχετισµό µε την Κίνα.

Ολο και περισσότερα κράτη-µέλη αποκτούν ηγεσίες µέσα από τη δηµοκρατική διαδικασία που διαφωνούν µε τη συστηµική εταιρική κανονικότητα, βλέπουν θετικά την ατζέντα Τραµπ, τη δηµιουργία µιας νέας αξιοπιστίας σχέσεων µε τη Ρωσία και τον νεοταξικό φιλελευθερισµό ως αντίθετο για τη συνοχή και την κυριαρχία των εθνικών κρατών. Είναι εξαιρετικά πιθανό η λύση για την Ευρώπη να µην είναι µια ενδεχόµενη διέξοδος στην ανασυγκρότηση που πρότεινε ο Ντράγκι ή ο Λέτα, αλλά να µην υπάρχει λύση στο ίδιο µοντέλο συγκρότησης. Γιατί η ευρωπαϊκή ισχύς δεν προκύπτει στον γερµανικού τύπου εσωτερισµό και ηγεµονισµό επί της Ενωσης. Αλλά στις ζώνες εµπορίου, παραγωγής και πολιτισµού που θα έπρεπε να δηµιουργήσουν οι παλιές µητροπόλεις στον κόσµο, στο µοντέλο της «κοινοπολιτείας» του Ηνωµένου Βασιλείου. Στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αµερική. Ετσι, η τραπεζικοκεντρική Ευρώπη µπορεί να έχασε οριστικά το στοίχηµα και τώρα απλά θα πρέπει να αναζητήσει µια επόµενη ηµέρα στη ∆ύση, ως ατλαντική ενότητα, σε έναν πολυκεντρικό κόσµο κατανοµής ισχύος. Το πολύ ενδιαφέρον πάντως είναι ότι, πριν ακόµη φθάσουµε στις εθνικές εκλογές, την άνοιξη του 2027, θα έχουµε τις ενδείξεις για το πόσο «µεγάλος ασθενής» είναι η Ευρώπη.

Μέσω των ενδιάµεσων εκλογών στις ΗΠΑ και των αποτελεσµάτων στις εκλογές στις ευρωπαϊκές χώρες, όπου αυτές προκύψουν.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά
Αναρτήθηκε στο parapolitika.gr με σύνδεσμο https://www.parapolitika.gr/stiles/menelaos-tasiopoylos/article/1655777/megalos-asthenis-i-europaiki-enosi/