ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Παραγωγή και κατανάλωση, γενικώς

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το πρόβλημα των Ελλήνων με τον χρόνο είναι το ίδιο με το πρόβλημα της οικονομίας. Ξοδεύουμε περισσότερο από όσο διαθέτουμε. Γενικά εμείς οι Έλληνες στην εξίσωση παραγωγή–κατανάλωση ακολουθούμε πορεία αντιστρόφως ανάλογη. Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε! Ας είναι.

Σε ό,τι αφορά το χρόνο (όπως και το χρήμα) τον ξοδεύουμε άδικα και άσκοπα στις …ουρές.  Στις ουρές στα ταμεία της Εφορίας. Στις ουρές στα λεωφορεία που δεν λένε να φανούν ή φαίνονται όταν τους καπνίσει.

Στις ουρές που σχηματίζουμε στα διόδια σε κάθε έξοδο, δηλαδή καθημερινά! Και ακόμα, στις ουρές στους Κινηματογράφους (αν και εσχάτως έχουν απελπιστικά ελαττωθεί λόγω οικονομικής κρίσης),  στις ουρές των Τραπεζών, που όσο το ρευστό μειώνεται τόσο αυτές αυξάνονται…

Εκεί που δεν φειδόμαστε χρόνου, είναι στις ουρές των δρόμων με τα ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα. Εκεί δίνουμε τα ρέστα μας. Σε νεύρα, σε καύσιμα, σε τσαμπουκά!

-Ξέρεις ποιός είμαι εγώ Ρε,

Τώρα, να πω ότι καθόλου με νοιάζει ποιός είναι, ποιός, ή ότι δεκάρα τσακιστή δεν δίνω (άλλωστε δεν την έχω…) για τη …σκούφια του κάθε ενός, μάλλον δεν θα το πιστέψετε. Αλλά έτσι είναι!  Δεν με ενδιαφέρει!

Όπως έχω πάψει να δίνω σημασία σε όλους εκείνους που σου τάζουν λαγούς με πετραχίλια.  Και μετά, γίνονται οι ίδιοι λαγοί. Και τους χάνεις!.. «Θα ‘ρθω και θα μιλήσουμε από κοντά» (το …μακριά τον πείραξε!). Και, μην τον είδατε τον Παναή!..

‘Οταν οι άνθρωποι αυτοί είναι απλοί άνθρωποι, ο καημός είναι μικρός. Όταν, όμως, είναι αξιωματούχοι είτε της Πολιτείας είτε ιδιώτες, τότε κάτι σε πνίγει στο λαιμό, ένας κόμπος ανεβαίνει και σε ενοχλεί. Όχι γιατί δεν έλαβες. Αλλά γιατί σκέφτεσαι, αν τόσο εύκολα λέει ψέματα, ή αν με τέτοια ευκολία αναιρεί το λόγο του,  πως να τον εμπιστευτείς θεσμικά; Πώς;

Τό ‘χουμε και αυτό το χούι στην Ελλάδα. Υποσχόμαστε περισσότερα από όσα μπορούμε (ή θέλουμε) να κάνουμε…

Από δικαιολογίες, ου, ου, ου. Με το τσουβάλι. Σε εποχή, μάλιστα, οικονομικής κρίσης, ό,τι πεις μοιάζει να είναι πειστικό. Δεν παύει, όμως, να είναι ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ! Άλλωστε, ποιός νοιάζεται για τις δικαιολογίες;  Αυτές ενδιαφέρουν αυτόν που τις λέει όχι αυτόν που τις ακούει…

Όταν έπιασαν τον Καραγκιόζη και τον πήγαν στο Δικαστήριο επειδή είχε σκοτώσει τη μάνα και τον πατέρα του και ο δικαστής του ζήτησε να απολογηθεί, αυτός είχε τη δικαιολογία, για να μην τιμωρηθεί, έτοιμη: «Δεν έχω να πω τίποτα. Σκεφθείτε μόνον, κύριοι δικαστές, ότι είμαι …ορφανός και  λυπηθείτε με»!..

Είμαστε γενικά λυπησιάρικος λαός!..