ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ Δεν ισχύει!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Γραμμή λεωφορείου 909. Διαδρομή:  Αγ. Βασίλειος-Αγία Σοφία-Κρατικό Νίκαιας. Ώρα 5.55 το απόγευμα.  1^η στάση από Κρατικό Νίκαιας. Λίγα άτομα αναμένουν το λεωφορείο να φθάσει για να επιβιβαστούν. Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο μπορεί κανείς να περιμένει ένα λεωφορείο στην Ελλάδα. Ο άλλος λόγος, είναι για να περάσει την ώρα του!

Έτσι κι αλλιώς η αναμονή σε στάση ενός λεωφορείου στην Αθήνα είναι πολύωρη υπόθεση…

Στη συγκεκριμένη γραμμή του συγκεκριμένου λεωφορείου οι λίγοι αναμένοντες έδειχναν να βιάζονται. Και ανυπομονούσαν…

«Σύμφωνα με το πρόγραμμα δρομολογίων που είναι αναρτημένο εδώ, το λεωφορείο θα πρέπει να φύγει από το αμαξοστάσιο στις5.35’Άρα λογικά, επειδή αμαξοστάσιο είναι πολύ κοντά, 5.40 θα έπρεπε  να είναι εδώ», γνωμάτευσε ο σοβαρός κύριος που φορούσε γυαλιά και δήλωσε ότι ήταν συνταξιούχος οδηγός λεωφορείων.

Δήλωση άσκεφτη, καθώς επέσυρε την αγριωπή ματιά μιας κυρίας ορισμένων (έως αρκετών) Μαϊων που υπομονετικά περίμενε, μαζί με τις υπερμεγέθεις τσάντες της, το λεωφορείο προφανώς για να τις εναποθέσει επί των καθισμάτων, όπως τις είχε εναποθέσει στο παγκάκι…

-Μας προκόψατε και σεις, ψέλλισε μεταξύ των δοντιών της η κυρία, ο κύριος δεν άκουσε, συνέχεια δεν δόθηκε…

Στιγμιαίως,  όμως. Διότι το αμέσως επόμενο λεπτό η κυρία είπε δυνατά:

-Καλέ, τι γράφει εδώ; Δεν περνάει λεωφορείο από αυτή τη στάση από τις 6 το απόγευμα μέχρι τη νύκτα; Τι περιμένουμε;

Αναστάτωση στην μικρή ομήγυρη: Τι; Που το γράφει;

Η κυρία με ύφος Θεοδώρας της Μεγάλης σήκωσε το δεξί της χέρι μεγαλοπρεπώς, τέντωσε τον αντίχειρα εμφαντικώς και σχεδόν ούρλιασε: Εκεί, καλέ!..

Όλων τα βλέμματα στράφηκαν στην πινακίδα που ήτανε καρφωμένη στον σχετικό πάσαλο, στην άκρη του σκέπαστρου της Στάσης. Ήταν μία κλασική πινακίδα των λεωφορείων όλου του κόσμου. Ελεγε την ονομασία της διαδρομής, τον αριθμό της διαδρομής και την ονομασία της στάσης. Από κάτω, όμως, με κόκκινα γράμματα έγραφε: «Δεν ισχύει η στάση από τις 6 το απόγευμα έως τη λήξη της βάρδιας».

-Δεν είναι δυνατόν, είπε ένας εκ των κυρίων και ετοιμάστηκε προφανώς να στολίσει Κύριος είδε με ποια κοσμητικά επίθετα την ΕΘΕΛ. (Όπου ΕΘΕΛ σημαίνει Εταιρεία Θερμικών Λεωφορείων). Τον διέκοψε, όμως ο συνταξιούχος οδηγός λεωφορείων:

-Μην ανησυχείτε, δεν ισχύει…

-Τι δεν ισχύει;

-Η προειδοποίηση…

-Μα είναι στην πινακίδα…

-Ε, δεν ισχύει η πινακίδα!

Θεέ και Κύριε, πως είναι δυνατόν;

Ο συνταξιούχος ανέλαβε να εξηγήσει περεταίρω. Αυτό γινότανε πριν από πολλούς μήνες όταν έκαναν έργα στον δρόμο πίσω από το Νοσοκομείο. Τότε ήτανε που δεν μπορούσε απόγευμα να περάσει το λεωφορείο. Εδώ και κάτι μήνες τα έργα σταμάτησαν και τα λεωφορεία κινούνται κανονικά. Σας είπα, σ’ αυτά δούλευα και εγώ…

Τι την ήθελε την επανάληψη της  ιδιότητάς του ο χριστιανός;  Λαβρα επιτέθηκε η κυρία…

-Καλό κουμάσι ήσουν και συ…

‘Άφωνος ο συνταξιούχος, λαλίστατη η κυρία…

-Αλλά τα ίδια είστε όλοι σας! Χθες, κυριέ μου –είπε απευθυνόμενη στον έτερο αναμένοντα κύριο- μπήκα σε λεωφορείο φορτωμένη –καλιώρα-  με τσάντες. Πριν προλάβω να τις απιθώσω, με τραντάζει από πίσω ένας κύριος, είπε ήταν ελεγκτής, και μου λέει, θα πληρώσετε πρόστιμο γιατί δεν επικυρώσατε εισιτήριο…

Του λέω, χριστιανέ μου να ακουμπήσω πρώτα τις τσάντες… που αυτός.

-Δώστε μου την ταυτότητά σας, μου λέει. Τα πήρα, Ήμουνα και νευριασμένη…

-Δεν σου δίνω τίποτα, του λέω.

-Θα πάμε στην αστυνομία, μου λέει.

-Να πάμε του λέω…

Πάνω που περιμέναμε τη συνέχεια, εμφανίστηκε το λεωφορείο επιβεβαιώνοντας ότι πραγματικά η επιγραφή στην πινακίδα, δεν ισχύει!.. Μα, τότε γιατί την αφήνουν εκεί;

Απλώς υπάρχει για τους … άτυχους. Αυτούς, δηλαδή που μετά τις 6  δεν θα έχουν την τύχη να βρουν έναν συνταξιούχο οδηγό λεωφορείων να περιμένει στη στάση για να τους εξηγήσει…

Ε, αυτοί, ας το κόψουν με το πόδι…