Mία σύντομη επίσκεψη στην Ουγγαρία

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ Ν. ΒΕΝΕΤΗ

Επίτιμος Δικηγόρος

Πρόσφατα έκανα μία σύντομη επίσκεψη στην Ουγγαρία.

Σχεδόν με έπεισε ότι χώρες που κυβερνώνται από ανίκανους και φαύλους πολιτικούς και έχουν ισχυρό αριστερό κίνημα που ρέπει σε ιδεοληψίες, είναι καταδικασμένες -όπως η Ελλάδα- να κατρακυλήσουν στο τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας του κακού…

Η Ουγγαρία γνώρισε το καθεστώς της «Λαϊκής Δημοκρατίας» και την σοβιετική κατοχή. Έτσι μετά την τραυματική αυτή εμπειρία, η εικόνα της είναι απίστευτη για τα ελληνικά δεδομένα. Πεντακάθαροι δρόμοι, πλατείες και αγάλματα χωρίς ίχνος αισθητικής προσβολής, κτίρια χωρίς συνθήματα ή γκράφιτι.

Γενικά η Βουδαπέστη είναι μια πόλη υψηλού αισθητικού και πολιτιστικού επιπέδου, σε αντίθεση με την εικόνα της αισθητικής καταβαράθρωσης που παρουσιάζει η Αθήνα. Απεργίες και διαδηλώσεις σπάνιες αν και -η Ουγγαρία- έχει και αυτή δημοσιονομικά προβλήματα.

Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω ότι τα πρώτα δημοσιονομικά μέτρα που έλαβε ο πολιτικός κόσμος της Ουγγαρίας ήταν η μείωση του αριθμού των βουλευτών και αιρετών αρχόντων, στο μισό…

Στις πέντε ημέρες της παραμονής μας δεν είδαμε έγχρωμο λαθρομετανάστη ή ναρκομανή.

Οι τουρίστες πλημμυρίζουν την πόλη και αισθάνονται απολύτως ασφαλείς. Καινούργια ξενοδοχεία ανοίγουν, σε αντίθεση με την Ελλάδα που κλείνουν Πανεπιστήμια «χωρίς άσυλο» αλλά με πλήρεις ακαδημαϊκές ελευθερίες και πάντα ανοιχτά.

Η διάλεξη του γνωστού ελληνοαμερικάνου συγγραφέα Νίκου Γκατζογιάννη, στο Μουσείο Τρομοκρατίας της Βουδαπέστης, γέμισε την αίθουσα με φοιτητές και φοιτήτριες.

Στο χωριό «Μπελογιάννης» έζησα μερικά χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, μαζί με εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλους Έλληνες παραμεθορίων περιοχών, όμηροι των ανταρτών του Δ.Σ.Ε. Έτσι όταν το Σεπτέμβριο του 1948 έπεσε η Μουργκάνα στον εθνικό στρατό, οι αντάρτες – κομουνιστές μετέφεραν συλλήβδην όλους σχεδόν τους Μουργκανιώτες, κυρίως γυναικόπαιδα, βίαια και παρά τη θέλησή μας, από τα βουνά της Μουργκάνας στους κάμπους της Ουγγαρίας. Τελικά επιστρέψαμε στην Ελλάδα το 1954.

Οι Έλληνες είναι πια μειοψηφία, αλλά η παρουσία του ιερέα Ιωσήφ Καλότα, Έλληνα της παλαιότερης ελληνικής διασποράς, είναι μια εγγύηση για την ελληνική παρουσία στο χωριό. Η ονομασία τού χωριού (Μπελογιάννης) είναι ίσως το μόνο στοιχείο στην Ουγγαρία που θυμίζει ένα ανελεύθερο, καταπιεστικό και αναποτελεσματικό καθεστώς, που ποτέ δεν αποδέχτηκε ο ουγγρικός λαός. Γι’ αυτό φρονώ, ότι πρέπει να επανέλθει στην αρχική του ονομασία που ήταν «Ελληνοχώρι».

Τελειώνοντας θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες των 7-8 Ελλήνων, όλων από το χωριό Λειά Μοργκάνας, που επισκεφθήκαμε την Ουγγαρία, προς την, ελληνικής καταγωγής, Αμερικανίδα Πρέσβειρα Ελένη Τσακοπούλου και τον επίσης ελληνικής καταγωγής σύζυγο της Μάρκο Κουναλάκη, οι οποίοι στο δείπνο που παρέθε­σαν στην προσβευτική κατοικία, προς τιμήν του αγαπητού συγχωριανού μας Νίκου Γκατζογιάννη, μας ετίμησαν με την πρόσκλησή τους. Η πρέσβειρα μάλιστα των Η.Π.Α. κ. Ελένη Τσακοπούλου, αρκαδικής καταγωγής, την ημέρα που επισκεφθήκαμε το «Μπελογιάννη» προσήλθε και η ίδια και ετίμησε έτσι το «Ελληνοχώρι» με την παρουσία της.

Θέλω επίσης ν’ αναφερθώ στον Αχιλλέα Γεωργίου, έναν Έλληνα τρίτης γενιάς, Λειώτικης καταγωγής, ο οποίος δείχνει το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει η ελληνική κοινότητα, η οποία, απ’ ότι αντελήφθην, είναι, εν πολλοίς, προσκολλημένη σε παρωχημένες μαρξιστικές αντιλήψεις. Ο δρόμος του Αχιλλέα είναι ο δρόμος της εξωστρέφειας, των ανοιχτών οριζόντων του ανταγωνισμού, αλλά και της προσέγγισης προς την Ορθοδοξία.