Δάνεια, Ελλάδα, Οικονομία

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αντιγράφουμε από το “Σαν σήμερα”:

“1850 ο αγγλικός στόλος, με πρόσχημα την αποζημίωση του Δαβίδ Πατσίφικο (εβραιοπορτογάλου με αγγλική υπηκοότητα), καταπλέει στον Πειραιά και απειλεί να αποκλείσει όλα τα ελληνικά παράλια, αν δεν ρυθμιστούν οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει το τελεσίγραφο και οι Άγγλοι αποκλείουν τον Πειραιά, προχωρώντας στην κατάσχεση του φορτίου, όποιου πλοίου πλησιάζει. (Υπόθεση Πατσίφικο και τα Παρκερικά)”.

Σε απλά ελληνικά, το 1850 οι Βρετανοί απέκλεισαν το λιμάνι του Πειραιά ζητώντας να τους δώσουμε τα δανεικά! Και όταν αρνηθήκαμε, “ξεφόρτωναν” από εμπόρευμα όλα τα πλοία που έφθαναν στο λιμάνι!

Σας θυμίζει κάτι αυτό; Τότε οι Άγγλοι. Σήμερα η “Τρόϊκα” και το ΔΝΤ. ” Τι έχεις Γιάννη, ότι είχα πάντα”…

Όσοι, επομένως, αναζητούν τα αίτια της παρ΄ολίγον πτωχεύσεως στην κακοδιαχείριση της άλφα ή της δείνα κυβέρνησης, μάλλον εθελοτυφλούν. Ασφαλώς και η διαχείριση όλων των κυβερνήσεων παίζουν καθοριστικό ρόλο στην  πορεία των δημοσιονομικών. Αναμφίβολα η μεταπολιτευτική και -κυρίως- η μετά την Ολυμπιάδα 2004 διαχείριση, με έμφαση στην διακυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, οδήγησε τη χώρα στο χείλος της οικονομικής αβύσσου.

Τα αίτια, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στον συνεχή δανεισμό της χώρας από όταν αυτή κατέστη ανέξάρτητο κράτος. Γι΄αυτό η Ελλάδα οδηγήθηκε μερικές φορές στην πτώχευση με χαρακτηριστική τη φράση του Χαρ. Τρικούπη “Τίς πταίει;”

Η Ελλάδα, τις δεκαετίες του ’50 και του ’70, “έδιωξε” πολλά τέκνα της στο εξωτερικό, Η τότε οικονομική κατάσταση δεν ήταν πολύ καλύτερη από την σημερινή. Οι νέοι -όπως τώρα και τότε- δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά, η επαρχία αδυνατούσε να συγκρατήσει τους νέους ανθρώπους, η φτώχεια ήταν μεγάλη και το μέλλον φάνταζε δυσίωνο. Και γέμισαν τα καράβια της ξενειτιάς.

Οι Έλληνες όπου κι αν βρέθηκαν (Βόρειο και Λατινική Άμερική κατά το μεγαλύτερο ποσοστό) δούλεψαν σκληρά και πρόκοψαν πολλοί από αυτούς. Κι αυτοί που πλούτισαν κι αυτοί που απλώς “τα έφερναν βόλτα” στην ξενειτιά, δεν ξέχασαν τους συγγενείς που άφησαν πίσω τους στην πατρίδα. Ούτε για τις ανάγκες της γενέτειρας αδιαφόρησαν. Έτσι δημιουργήθηκε το “έμβασμα”…

Ακριβή στοιχεία από την Τράπεζα της Ελλάδος, ως προς το συνολικό ύψος του συναλλάγματος που εισέρρευσε στην Ελλάδα από τους Ομογενείς την περίοδο του “εμβάσματος”, δεν υπάρχουν. Έχουμε, όμως, αναφορές και πηγές πολλές που δείχνουν μία σημαντική εισρροή συναλλάγματος με πηγή τους ομογενείς. Να μην λησμονούμε, άλλωστε, πώς ακόμη και μέχρι σήμερα, τα έσοδα που υπάρχουν σε όλους τους Προϋπολογισμούς του Ελληνικού κράτους προέρχονται κατά κύριο λόγο από τον Κωδικό: Άδηλοι Πόροι.

Όπου άδηλοι πόροι είναι: Το Ναυτιλιακό, το Τουριστικό και το Ομογενειακό συνάλλαγμα.

Το ερώτημα είναι πώς χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα των Ομογενών που έφθαναν στο συγγενή, στο φιλανθρωπικό έργο, στον εθνικό έρανο; Διετέθησαν για την Ανάπτυξη; Μήπως για την εκβιομηχάνιση της χώρας; Όχι, βέβαια. Τσιμέντο και τούβλα έγιναν! Και γέμισαν η Αθήνα και οι επαρχικές πόλεις με άναρχη αυθαίρετη δόμηση. Μιά καθαρά αντιπαραγωγική, δηλαδή “επένδυση”… Που μπορεί να έδωσε μία επίπλαστη ευμάρεια στα περί την οικοδομή επαγγέλματα, όμως δεν συνεισέφερε στην πραγνματική οικονομία.

Αυτή ήταν μία μόνο από τις παραμέτρους που δεν υπήρξε ποτέ πλεονασματικό το δημόσιο ταμείο. Που εξυπηρετούσε διαρκώς τις ανάγκες του με εξωτερικό δανεισμό. Μςε αποκορύφωση την περίοδο ΄81-90 όπου ανακαλύψαμε στην Ελλάδα “την κοινωνική πολιτική με δανεικά!” Και εκτινάξαμε όλους τους δείκτες προς τα πάνω…

Δανεικά χωρίς έσοδα για την εξυπηρέτησή τους, έφεραν πολλές φορές την Ελλάδα σε καταστάσεις όπως αυτή του 1850 ή την σημερινή…

Τα μέτρα που προτείνει η ‘Τρόϊκα” και υιοθετεί η κυβέρνηση σ΄αυτό ακριβώς αποβλέπουν. Στην αύξηση της παραγωγής, στην ανάπτυξη εξαγωγικού εμπορίου και στην προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Εάν αποδώσουν (μαζί με άλλες διαρθρωτικές κλπ. αλλαγές) η χώρα θα βαδίσει προς το καλύτερο. Αν όχι, “η πτώση είναι βεβαία”…