Τα αρχικά Σ.Μ.

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Τι σου είναι ο ηλεκτρικός! Τι σου είναι το κινητό τηλέφωνο! Τι σου είναι ο κόσμος που μίκρυνε “και πιά δεν μας χωράει”!

Σας λένε κάτι τα αρχικά Σ.Μ; Τίποτα ε; Ούτε και σε μένα έλεγαν κάτι! Ώσπου την Πέμπτη  μπήκα (όπως κάθε μέρα) στον Ηλεκτρικό από Πειραιά προς Ομόνοια.  Μέχρι που χτύπησε το κινητό -πάντα χτυπάει όταν δεν πρέπει-. Μέχρι που αποφάσισα να το απαντήσω, στρογκυλοκαθισμένος στο τελευταίο βαγόνι σε παράθυρο. ‘Εχει σημασία το παράθυρο!

Στην άλλη πλευρά, όπου κι αν βρίσκονταν αυτή, ακούστηκε φωνή γνωστή, φωνή ομογενούς, φωνή γεμάτη αγωνία.

-Έλα, τα ΄μαθες τα νέα; Κάθε φορά που η λέξη “νέα” φτάνει στ΄αυτιά μου, παθαίνω κάτι σαν ένα μικρό σοκ. Επαγγελματική διαστροφή, γαρ…

-Για πες…

-Λοιπόν…

Και αρχίζει να λέει. Νέα από την Ομογένεια. Ποιός έφυγε, ποιός είναι χαμένος, ποιός θα είναι υποψήφιος, ποιός τούτο και ποιός το άλλο.

Ε, πολύ ήθελα; Άρχισα να παρατηρώ για τον ένα για τον άλλο, με προσοχή βέβαια να μην αναφέρω ονόματα, να μην θίξω καταστάσεις.

Η συνομιλία κράτησε τρείς στάσεις του ηλεκτρικού. Από Πειραιά Μοσχάτο!..

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, η καλοβαλμένη κυρία που κάθονταν στο αντικρυστό διαγωνίως με το δικό μου κάθισμα, με κοίταξε χαμογελαστά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή που μου μίλησε, δεν την είχα προσέξει. Με το κινητό στ΄αυτί, είχα στηλώσει το βλέμα έξω από το παράθυρο… Σας είπα, είχε σημασία το παράθυρο!

– Είδατε πως κατάντησε το ΣΑΕ; μου πέταξε.

Παραλίγο να πέσω από το κάθισμα! Γύρισα και την κοίταξα. Καλοβαλμένη, μιά χαρά γυναίκα. -Ξέρετε το ΣΑΕ; σχεδόν αναφώνησα. Εδώ δεν το ξέρουν οι ομογενείς, -αυτό το σκέφθηκα από μέσα μου- και το γνωρίζει μία κυρία Ελληνίδα που βρίσκεται μέσα στον ηλεκτρικό στη Γραμμή Πειραιά – Κηφισσιά; Έλα Θεέ μου…

Την ώρα που ούτω πως σκεφτόμουνα, (και η αμαρτία δική μου) η κυρία με το ίδιο γλυκύτατο χαμόγελο μου έγνεψε “ναι”.

Προφανώς θα είδε την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια μου γιατί έσπευσε αμέσως να συμπληρώσει… Μένω στην Νέα Υόρκη!

Τόμπολα!..

Μιά Ελληνοαμερικανίδα, που κατοικεί στη Νέα Υόρκη, μέσα στο τρένο Πειραιάς-Κηφισσιά να κάθεται απέναντί μου; Ε, παραέγινε μικρός ο κόσμος!

-Έτσι που το κατάντησαν καλύτερα να το διαλύσουν. Όχι τον κόσμο, το ΣΑΕ εννοούσε… -Ναι, να μην υπάρχει!..

-Ε, πάλι, όχι κι έτσι, ξεκίνησα να λέω.

-Εσείς, με ρωτάει η χαμογελαστή κυρία, πώς ασχολείστε με την ομογένεια;

Άπλωσα το χέρι μου και της έδωσε την κάρτα μου. Την κοίταξε και σχεδόν φώναξε: Εσείς είστε ο κύριος Μαλασπίνας; Θεέ μου, ξέρετε πόσα χρόνια σας διαβάζω, από την “Πρωϊνή” και μετά στον “Εθνικό Κήρυκα”. Και στην ΕΡΤ σας έβλεπα…

Καλά να πάθεις ! σκεφτόμουνα από μέσα μου και άρχισα να νοιώθω κάπως, καθώς διαπίστωσα πως όλα τα βλέματα των συνεπιβατών μας είχαν στραφεί προς το μέρος μας… Με κοιτούσαν με βλέμμα που “έσταζε” κάτι ανάμεσα σε περιέργεια και… οίκτο!

-Είσασταν ο καλύτερος δημοσιογράφος. Γιατί μας φύγατε; μου είπε -να είναι καλά-. Που να εξηγήσεις και τι να πεις για όσα άλογα και ανεξήγητα με έφεραν εκτός του Εθνικού Κήρυκα μετά από κοντά εικοσιπέντε χρόνια (παλιά και νέα)…

Εκτός αυτού, το “κάπως” είχε αρχίσει να γίνεται ιδρώτας! Δεν διάγει δα και τις δημοφιλέστερες  ημέρες του το επάγγελμα στην Ελλάδα!.. Στο άκουσμα “δημοσιογράφος” αρχίζουν όλοι να παίρνουν ύφος επιθετικό…

Είπαμε κάμποσα ακόμη, που επέσυραν τη σιωπηλή επιδοκιμασία δύο, τουλάχιστον συνεπιβατών που ήταν μέσα στο οπτικό μου πεδίο! Η κυρία Σ.Μ. μιλούσε μετά λόγου γνώσεως. Και ραδιόφωνο κάποτε έκανε για την ομογένεια, και δραστηριότητα μεγάλη περί τα κοινά είχε αναπτύξει. Ομοίως το όνομά της μου ήτανε εξ αποστάσεως  γνωστό.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στην Ομόνοια. Εγώ κατέβηκα. Εκείνη συνέχισε. Δώσαμε υπόσχεση να ξαναμιλήσουμε. Την ενδιέφερε ιδιαίτερα η νέα μου προσπάθεια με την Panhellenic Post. -Μπράβο που εξακολουθείτε να ασχολείστε με την ομογένεια, σας έχουμε ανάγκη, μου είπε. Οι ηλεκτρονικές εκδόσεις είναι το μέλλον, πρόλαβα να την ακούσω να λέει,  καθώς έβγαινα από την πόρτα του συρμού.

Έτσι κι αλλιώς, όπως έχει μικρύνει ο κόσμος Νέα Υόρκη- Αθήνα είναι υπόθεση λίγων ωρών. Σε ώρες πτήσης, τρείς με τέσσερις φορές τη διαδρομή Πειραιάς –  Κηφισσιά με τον Ηλεκτρικό!

Ασφαλώς και θα τα ξαναπούμε.