Κοντά στο νου κι η γνώση!

Σήμερα, όταν το σύνολο σχεδόν του παραγωγικού δυναμικού της χώρας αδυνατεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες οικονομίας που προέκυψαν βίαια, είναι δυνατό να βγούμε ποτέ από την κρίση;

Μετά το 1980 η αποβιομηχάνιση της χώρας, η κοινή αγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επέβαλε τις γνωστές ποσοστώσεις και χορηγούσε επιδόματα για να εγκαταλείψουν οι αγρότες τις προσφιλείς γι’ αυτούς καλλιέργειες, το εργατοτεχνικό και αγροτικό δυναμικό της χώρας υπαλληλοποιήθηκε στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, σχηματίζοντας τη συμπαγή δεξαμενή των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσονταν στην εξουσία μέχρι πρόσφατα. Και τώρα τι γίνεται; Προφανώς η ανακεφαλαίωση των Τραπεζών δεν μπορεί να αναχρηματοδοτήσει κάθε μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας που δεν έχει να κάνει με πρωτογενή παραγωγή ή με μεταποίηση.

Συνεπώς, η κρίση θα γίνει βαθύτερη και θα μετατραπεί σε βαθιά κοινωνική με τα αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας και την αδυναμία των ασφαλιστικών ταμείων να πληρώνουν νοσήλεια, φάρμακα και συντάξεις. Γι όλους αυτούς τους λόγους ο ρόλος του κ. Πρωθυπουργού δεν είναι να επαναλαμβάνει μονότονα πως αυτό το πρόγραμμα βγαίνει, αλλά επιτέλους να μας πει ποιές είναι οι αναγκαίες αλλαγές, που πρέπει να γίνουν στην πραγματική οικονομία για να ανακάμψει ο τόπος.

Η απόλυση Δημόσιων Υπαλλήλων, η κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, το κλείσιμο Υπηρεσιών του Δημοσίου μπορεί ενδεχομένως να σημαίνει μείωση των δαπανών του Δημοσίου, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα προκύψουν νέες θέσεις εργασίας! Τα λίγα βήματα για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας, πιστέψτε με, ακόμη δεν έχουν γίνει, με ευθύνη ακόμη και της σημερινής κυβέρνησης.

Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση για παράδειγμα είναι διάτρητη και η εκτέλεση της συνταγής δεν την ακυρώνει αυτόματα στο σύστημα, ώστε να χρειάζεται και η χειρόγραφη αντιγραφής της σε βιβλιάρια παλαιού τύπου των ασφαλιστικών ταμείων, που έχουν καταργηθεί. Κι όταν τελειώσουν τα παλαιά βιβλιάρια, θα αντιγράφουμε την ηλεκτρονική συνταγή στις παλάμες των ασθενών, ώστε να πατάει ο φαρμακοποιός τη σφαγίδα της εκτέλεσης της συναταγής!

Για όλους αυτούς τους λόγους ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι η αναμάσηση ευχών και προσδοκιών αλλά η εξαγγελία ενός ρεαλιστικού προγράμματος επανεκκίνησης της οικονομίας στη βάση των σημερινών δεδομένων της. Γιατί αν η Κυβέρνηση δεν σπεύσει σ’ αυτήν την κατεύθυνση, που δύσκολο το βλέπω, μάς περιμένει μια μακρά περίοδος πειραματισμών, αστάθειας και κοινωνικής αναταραχής με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Και θυμηθείτε το αυτό!