Η υπόθεση της Παμμεσσηνιακής.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η υπόθεση της Παμμεσσηνιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά, μπορεί να είναι λίαν δυσάρεστη σαν προοπτική διάσπασης, είναι, όμως, απαράδεκτη σαν “σηριακή”  εικόνα μιας σπαρρασσόμενης ομογένειας για το “οφίτσιο”.

Οι δύο πρόεδροι της Ομοσπονδίας  (διότι και ο Α΄αντιπρόεδρος, πρόεδρος είναι και αυτός, στην ουσία) δεν κατάφεραν να συννοηθούν ως προς τον τόπο διεξαγωγής του 35ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας. Δεν πέτυχαν να ερμηνεύσουν το καταστατικό!

Ο μεν πρόεδρος κ. Μπεμπόνης, συνεπικουρούμενος από την άποψη κάποιων συλλόγων της Ομοσπονδίας, αποφάσισε να ματαιωθεί η εκ του προηγούμενου Συνεδρίου καθορισθείσα περιοχή της Ελλάδας και στη θέση της να προκριθεί η Αμερική, με το σκεπτικό ότι η κακή οικονομική κατάσταση και της υπερατλαντικής χώρας δεν επέτρεπε (;) στα μέλη της Ομοσπονδίας να ταξιδέψουν στη γενέτειρα.

Ο δε Α΄αντιπρόεδρος, έχοντας με το μέρος της δικής του αντίθετης άποψης επίσης ορισμένους συλλόγους της Ομοσπονδίας, επέμεινε στην τήρηση του Καταστατικού και προχώρησε στην πραγματοποίηση του “αντάρτικου” 35ου Συνεδρίου στην Καλαμάτα, αδιαφορώντας για την άρνηση του κ. Μπεμπόνη και άλλων θεσμικών συνέδρων, να προσέλθουν και να συνταχθούν με την απόφαση της πλευράς του.

Μετά ταύτα, ο μεν πρώτος επιχειρεί να αποδείξει το μη νόμιμο του Συνεδρίου της Καλαμάτας, ο δε δεύτερος, να θεμελιώσει το επιχείρημα ότι το Καταστατικό είναι ο θεμελιώδης λίθος του οικοδομήματος της ενιαίας Ομοσπονδίας.

Αν προσέλθουμε στην άποψη Μπεμπόνη, πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε πόσοι από τους συλλόγους εκπροσωπήθηκαν στην Καλαμάτα, πόσοι είχαν πληρώσει συνδρομή, πόσοι ήταν νόμιμοι κλπ. Ποιοί νυν και πρώην αξιωματούχοι της ομοσπονδίας παραβρέθηκαν, ποιοί επίσημοι, ποιοί μίλησαν κ.ο.κ. Αν ήταν οι περισσότεροι ή οι λιγότεροι…

Αν, αντίθετα, περάσουμε στο στρατόπεδο του Τζαλαλή, τότε πρέπει να εντρυφήσουμε στο Καταστατικό, να δούμε με ποια διαδικασία ακυρώνεται μία απόφαση Συνεδρίου,  πως λαμβάνεται μία νέα, να προσμετρήσουμε το διαμέτρημα ενός εκάστου συλλόγου, να υπολογίσουμε το ειδικό βάρος μιάς εκάστης παρουσίας…

Αν έτσι όντως έχουν τα καθέκαστα, συγγνώμη, αλλά είμαστε “για να μας κλαίνε οι ρέγγες”, όπως λέει ο λαός!

Η Ομογένεια, Κύριοι, αξίζει καλύτερης μεταχείρισης!..

Η ΡΗΡ δεν θα μπει  στη διαδικασία αυτή. Ως έχουμε δεοντολογική υποχρέωση, δημοσιεύσαμε (και θα συνεχίσουνε να το πράττουμε)  ΟΛΕΣ τις ανακοινώσεις κλπ. ΚΑΙ των ΔΥΟ πλευρών. Μέχρις εκεί, όμως. Ασφαλώς, ούτε δικαστήριο θα στήσει, ούτε τον δικαστή θα κάνει η ΡΗΡ.

Θα διατυπώσει, όμως, ευθαρσώς τη γνώμη της, ως έχει κάθε δικαίωμα.

1. Υπήρξαν λάθη και κακοί χειρισμοί και από τις δύο πλευρές.

2. Υπερίσχυσαν, στην δυαδική κορυφή, ο εγωϊσμός και η αρχομανία, του πατριωτικού καθήκοντος.

3. Έγιναν αμφίπλευρες κινήσεις τακτικισμού που ανέτρεψαν συνεδριακά, καταστατικά και κοινωνικά στάνταρς.

4. Κάθε περαιτέρω ενέργεια εκατέρωθεν επιβαρύνει το κακό κλίμα, με αντανάκλαση σε ολόκληρη την ελληνική Ομογένεια.

Για τους λόγους αυτούς και επειδή κανένα εκ των δύο μερών δεν πρόκειται να υποχωρήσει, επειδή, όμως,  οι Μεσσήνοι δεν ανήκουν υποτακτικώς σε καμία εκ των δύο παρατάξεων, αποτελώντας μία αυτόνομη, αυτοδύναμη και αυτεξούσια κοινωνική οντότητα που με την εργασία της δημιουργεί, προοδεύει και επιτυγχάνει, τόσο στην Αμερική και τον Καναδά όσο και όπου έχουν εγκατασταθεί, επειδή, ως εκ του ύψους των επιτευγμάτων τους αρνούνται να παρακολουθήσουν τον “καυγά”, πολύ περισσότερο να καταστατούν μέρος του προβλήματος,

Γι΄όλους αυτούς -και άλλους πολλούς- λόγους, και πριν οδηγηθούμε στην διάσπαση, που δεν θα είναι, φυσικά, το τέλος του κόσμου, ούτε, όμως, και η αυγή μιάς κοσμοσωτήριας έγερσης, ίσως θα όφειλαν οι δύο Πρόεδροι να φλερτάρουν με τη σκέψη να οδηγήσουν την Παμμεσσηνιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά σε ένα άμεσο κοινό Συνέδριο με την ΔΕΣΜΕΥΣΗ ότι κανείς εκ των δύο θα είναι υποψήφιος για κανένα απολύτως αξίωμα, ούτε καν του απλού μέλους της Ομοσπονδίας.

Ομιλούμε περί θυσίας. Οι Μεσσήνιοι, αλλά και πολύ περισσότερο, τα παιδιά, την αξίζουν. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να διαχειριστούν εκείνοι αυτά στα οποία εμείς αποτύχαμε…