Sep 2 Φατίχ Ακίν,σκηνοθέτης:”Η τέχνη είναι κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνει κανείς».

Για να κάνεις τέχνη που αξίζει ύστερα και να πεθάνεις γι’αυτήν πρέπει νά’χεις συντρόφους.Και ο κύριος Φατίχ Ακίν είχε συντρόφους σ’αυτό το τολμηρό ταξίδι που διάλεξε να κάνει στο κακοτράχαλο σοκάκι της συλλογικής ενοχής ενός λαού,που κάποτε εξόντωσε έναν άλλον λαό και διάλεξε τη λήθη για να ζήσει.
Σ’αυτές τις σημειώσεις δε θα αναλύσουμε τις αντιστάσεις όσων έχουν ενοχές για το παρελθόν τους,απλά θα επισημάνουμε την καλλιτεχνική αξία ενός κινηματογραφικού έργου,που ανοίγει δρόμους  με την προσφορά του,όπως άλλωστε κάνει πάντα ο καλός κινηματογράφος.
Στη χώρα μας δεν έχει καλλιτεχνικό σύντροφο,όποιος θέλει να πατήσει σ’αυτά τα μονοπάτια που πάτησε ο Φατίχ Ακίν.Δεν υπάρχει η αγωνία για κάτι πραγματικά δημιουργικό που θα άνοιγε τον ορίζοντα του διαλόγου σε μια χώρα που ξέχασε να σκέπεται και να επιδιώκει.
Η καλλιτεχνική παραγωγή επιμένει να αναζητεί δρόμους δημιουργίας βασισμένη στην ταραγμένη ανθρώπινη συμπεριφορά και στην κοινωνική μιζέρια που αναζητεί τρόπους να αμυνθεί απέναντί της.
Δεν ανοίγουμε τη ματιά μας για να κοιτάξουμε τα πραγματικά αίτια της μιζέριας μας και αναζητούμε μέσα από τη μιζέρια των άλλων να νιώσουμε πως ξορκίζουμε το κακό.
Λίγα χρόνια πριν με ένα ανάλογο σενάριο(Όλα είναι Πεπρωμένο),αναζήτησα παραγωγό στη γείτονα χώρα,γνωρίζοντας πως το “Αρμενικό”ήταν η κόκκινη γραμμή γι’αυτούς.Αλλά το προσπάθησα επειδή ήμουνα βέβαιος πως στη χώρα μου κανένας δεν ενδιαφέρεται για πολέμους και γενοκτονίες,για Ολοκαυτώματα και Εβραίους.
Και είμαι βέβαιος πως στη χώρα μου δε θα βρω ποτέ καλλιτεχνικό συνεργάτη,όπως ο Φατίχ Ακίν,για να ενδιαφερθεί για όλα όσα θα συνεχίσουν να μάς πληγώνουν.
Συγχαρητήρια κύριε Φατίχ Ακίν. Σε ζηλεύω πραγματικά!