Ώρα συνετών αποφάσεων

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, με την ρευστότητα στο “κόκκινο”,  με την αγορά να ασφυκτιά και με τους Έλληνες να στραγγαλίζονται από μία ατέρμονη λιτότητα, η κυβέρνηση πρέπει να σταθμίσει σοβαρά τα πράγματα. Και να πάρει συνετές αποφάσεις.

Αυτή η “κόντρα” με τους Ευρωπαίους εταίρους, μπορεί να διατηρεί κάποια προσχήματα για τους μη μυημένους, για όλους τους άλλους, όμως, είναι ένα απλό προπέτασμα καπνού.  Είναι το άλλοθι που απεγνωσμένα αναζητά ο Αλέξης Τσίπρας για να αντιμετωπίσει την ισχυρή αριστερή πλατφόρμα του κόμματός του και την σφοδρή αντιπολίτευση που του ασκεί, σε  ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις και τις υποχωρήσεις που του καταλογίζει ότι έκανε και οι οποίες αδυνατίζουν αισθητά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης…

Έτσι, ενώ στα σοβαρά συμφώνησαν ΣΕ ΟΛΑ με τους Ευρωπαίους εταίρους, έχουν αναγάγει σε μέγα ζήτημα το εάν οι εκπρόσωποι των “θεσμών” (λέγε τρόικα) θα συναντηθούν στην Αθήνα ή στις Βρυξέλλες… Και απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα για ένα θέμα ήσσονος σημασίας αφού, είτε εδώ είτε στις Βρυξέλλες, οι τροικανοί θα ελέγξουν τα στοιχεία και θα αποφανθούν εάν η αξιολόγηση είναι επιτυχής ή όχι.

Από αυτό θα κριθεί εάν θα λάβουμε τη δόση ή εάν θα αποφασισθούν και νέα μέτρα, επώδυνα και μνημονιακά.

Παράλληλα, σε μία προσπάθεια να δείξει η κυβέρνηση ¨πυγμή” και “αποφασιστικότητα” ανακινεί θέματα άκαιρα, όπως αυτό των Γερμανικών Αποζημιώσεων. Ή εκτοξεύει απειλές κατά της Ευρώπης επισείοντας ως μπαμπούλα πότε τους Τσιχαντιστές και πότε του λαθρομετανάστες.

Δυστυχώς φαίνεται ότι έχει χαθεί ο έλεγχος. Όλοι οι υπουργοί μιλούν ακατάπαυστα μεταβληθέντες σε καθημερινούς κήρυκες από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τα περιοδικά και τις εφημερίδες, εγχώριες και αλλοδαπές. Πρόκειται για φαινόμενο Πύργου της Βαβέλ. Ο κάθε ένας λέει αυτά που θέλει να πει αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που μπορούν αυτά  δυνητικά να έχουν στην ασφάλεια της χώρας, στην ανεξαρτησία και την ευημερία της.

Συχνά δε ανακαλούνται ή ανασκευάζονται οι δηλώσεις τους την επόμενη ημέρα! Η επίκληση του “δεν αποδόθηκαν σωστά” οι δηλώσεις, έχει καταντήσει Ολλανδικό αστείο…

Δίνουμε, έτσι, τροφή στα ξένα ΜΜΕ να συντηρούν αρνητικά για την Ελλάδα δημοσιεύματα, την ώρα που θα χρειαζόμασταν την συμπάθεια των ευρωπαϊκών λαών και την χείρα βοηθείας των ηγετών τους. Ορισμένων τουλάχιστον εξ αυτών.

Το ερώτημα είναι γιατί φερόμαστε έτσι.  Τι είναι αυτό που μας ωθεί στην αντιπαράθεση και, ίσως, και στην ρήξη, ο μοι γένοιτο…

Δυστυχώς, όταν κανείς τάζει με την απλοχεριά και την ανεμελιά εκείνου που είναι στην αντιπολίτευση, πάντα αυτό συμβαίνει, στην Ελλάδα τουλάχιστον:  Σαν βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, σπεύδει να αναδιπλωθεί εξαπολύοντας, την ίδια ώρα, επίθεση κατά παντός προκειμένου να εκτρέψει την προσοχή των πολιτών, ώστε ανενόχλητος να κάνει την κωλοτούμπα του…

Η τακτική αυτή εγκυμονεί, όμως, σοβαρούς κινδύνους, όπως σαφώς υποδηλώνουν η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, η αυστριακή προειδοποίηση από τη Βιέννη και η συνδυασμένη επίθεση από πλευράς Ευρωπαίων Εταίρων και του φιλικού τους Τύπου. Η συνέντευξη του διευθυντή της BILD είναι ενδεικτική, αλλά και αποκαλυπτική του πως σκέπτονται οι Ευρωπαίοι για μας. Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι ούτε και θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα…

Μπορεί η κυβέρνηση Σαμαρά να έκανε (και έκανε) λάθη. Μπορεί η τρόικα κάποτε να ήτανε προσβλητική στη στάση της απέναντι σε δημόσιους λειτουργούς.  Μπορεί οι διαπραγματεύσεις επί προηγουμένης κυβερνήσεως να μην λάβαιναν χαρακτήρα ανοιχτής πολεμικής αντιπαράθεσης, αλλά  ετίθεντο  χαμηλοφώνως, κάποτε με επιτυχία και κάποτε ανεπιτυχώς. Έτσι είναι οι διαπραγματεύσεις,
Όσο η κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς πραγματοποιεί “επίδειξη δύναμης” που δεν διαθέτει -παρά το ότι της συμπαραστέκεται και ένα μεγάλο μέρος του λαού που δεν ψηφίζει αριστερά-  είναι δυνατόν να πάθουμε ρεζιλίκι χειρότερο ακόμη και από αυτό της 26ης ενός άλλου Μάρτη, του Μάρτη του 1987…
Διότι είναι παγκόσμιο αξίωμα που δεν αλλάζει: οι δανειστές βάζουν τους όρους. Και, όπως λέει ο Κάι Ντίκμαν,  δεν μπορείς να ζητάς και να μην θέλεις να κάνεις οικονομίες. Να μην θέλεις να κάνεις ιδιωτικοποιήσεις. Να μην διευκολύνεις επενδύσεις.  Να αισθάνεσαι ¨ευθιξία” όταν οι δανειστές θέλουν να σε ελέγξουν. Αυτοί είναι οι καθοριστικοί όροι.
Και  είναι ουσιαστικά αδιαπραγμάτευτοι.
Επιβάλλονται, λοιπόν, αποφάσεις συνετές και ψύχραιμες από την κυβέρνηση, αλλά και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο. Φυσικά και τους πολίτες.

.