Φουριόζα και με άνοδο της θερμοκρασίας μπήκε η Άνοιξη

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αισθητή άνοδο της θερμοκρασίας στις περισσότερες περιοχές της χώρας θα έχουμε σήμερα, πρώτη μέρα της Άνοιξης! Επιτέλους, μέσα στον ανηλεή βομβαρδισμό αρνητικών (οικονομία) και θλιβερών (Γιακουμάκης) ειδήσεων του τελευταίου τριμήνου και μία αισιόδοξη νότα! Μπήκαμε στην Άνοιξη!  Στην πραγματικότητα εκείνη εισέβαλε φουριόζα και παρφουμαρισμένη (αρωματισμένη) στη ζωή μας! Ευτυχώς!

Δεν χρειάστηκαν τηλεόραση, ραδιόφωνο ή ειδήσεις για να το καταλάβουμε. Η φύση δίνει τα δικά της σημάδια: Οι φρέζες άνοιξαν και μύρισαν στο μπαλκόνι, οι νεραντζιές μοσχοβόλησαν στα πεζοδρόμια και η θάλασσα του Σαρωνικού λαμπύριζε κάτω από έναν λαμπερό ήλιο! Οι άνθρωποι βρήκαν στις βεράντες, τα παιδιά ξεχύθηκαν στου “Παπανικολή” και τα τραπεζάκια απλώθηκαν και πλημμύρισαν πεζοδρόμια και πλατείες!

Ο ήλιος έχει πιστούς φίλους, που πρόθυμα εκθέτουν με νωχέλεια το κορμί τους στα χάδια του…

21 Μαρτίου σήμερα και θαρρείς η πόλη δια νυκτός αποτίναξε από πάνω της τον καταθλιπτικό πέπλο του χειμώνα.  Το μετεωρολογικό Δελτίο, που τις τελευταίες εβδομάδες προέβλεπε κρύο, βροχές, χιόνια στα ορεινά, πήρε βαθιά ανάσα, συνθηκολόγησε συμμετέχοντας κι αυτό  στην ανοιξιάτικη ευφροσύνη,  καιρός: γενικά αίθριος!

Ούτε βροχές, ούτε κρύο, ούτε βαριά συννεφιά!

Μόνον η κατάσταση στην οικονομία της χώρας δεν λέει να βγει από το μαύρο τούνελ! Οι προχθεσινές εξελίξεις στις Βρυξέλλες δεν απέδωσαν κάτι διαφορετικό. Συντήρησαν, πάντως την εικόνα  μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται με τους ισχυρούς. Ωστόσο, η προσπάθεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα κάθε φορά μετά από μία “διαπραγμάτευση” να εμφανίζεται ως τροπαιούχος και τα κυβερνητικά κλιμάκια να πανηγυρίζουν μέχρι την …επόμενη διαπραγμάτευση, μάλλον έχει αρχίσει να κουράζει τους πολίτες.

Λίγοι ήταν άλλωστε οι απελπισμένοι  ψηφοφόροι που πίστευαν ότι πραγματικά ήταν θέμα “διαπραγμάτευσης” η έξοδος από την κρίση. Ότι η ανατροπή της οικονομικής πολιτικής ήταν ζήτημα του να υψώσει “φωνή” η Αθήνα. Όλοι, την ώρα της ψήφου, υπέθεταν την πραγματικότητα. Απλώς δεν ήθελαν να την παραδεχθούν.  Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα της ανέμελης δεκαετίας 2000, θα κατέβαλε για πολλά χρόνια το τίμημα του να ζεις πάνω από τις δυνατότητές σου… (σε όλες τις κοινωνικές κλίμακες κατ΄αναλογία).

Αλλά, είπαμε, ήλθε η Άνοιξη. Στην εξοχή, οι τσιτόνιες και οι αμυγδαλιές, ανθοφορούσες, λευκές και ροζ αλί νυφούλες, όρθωναν καμαρωτά το ανάστημά τους κρύβοντας τον ενδόμυχο φόβο τους μην τυχόν ο ζηλόφθονος Αίολος ζηλέψει την  ομορφάδα τους και  στείλει απρόσμενους ανέμους να ξετινάξουν το λουλουδιστό τους μεγαλείο…

Το “google” (αφού ζούμε πια στην ηλεκτρονική εποχή) “φόρεσε” κι αυτό ένα πανέμορφο “καπέλο” από πολύχρωμα ανοιξιάτικα λουλούδια. Τα ζουμπούλια να σκορπούν ευωδία και κάτω στο δρόμο η ιδιόρρυθμη φωνή του γυρολόγου οργανοπαίκτη με το παλιό ακορντεόν, να σκορπάει τις δικές του νότες στο σκοπό του “σ΄αγαπώ γιατί είσαι ωραία”…

Δεν έμαθα αν η συγκεκριμένη μελωδία απευθύνονταν στην άνοιξη, σε κάποια κιτρινισμένη από το χρόνο φωτογραφία αιθέριας ύπαρξης ή απλά αν αποτελούσε την εξωτερίκευση των συναισθημάτων του ασπρομάλλη ακορντεονίστα για τη ζωή, μπροστά στο δειλινό του βίου του.

Απορώ, όμως: γιατί αμέσως ξοπίσω του έπρεπε να ακουστεί και η φωνή του παλιατζή: “…καθαρίζω υπόγεια, ταράτσες, μαζεύω όλα τα παλιοσίδερα”;

Ευτυχώς που αμέσως μετά πέρασε “ο ανθοπώλης σας, γλάστρες για μεταφύτευμα, βασιλικά, ζουμπούλια…”