ΑΝΑΛΥΣΗ: Η ομογένεια και το ελληνικό πρόβλημα

ΑΝΑΛΥΣΗ: Του Χρήστου Μαλασπίνα

Με ανάμεικτα συναισθήματα παρακολουθεί η ομογένεια την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα.

Σε κάθε συζήτηση που θα κάνεις με ομογενή, το αγωνιώδες ερώτημα που έχει στα χείλη είναι «τι θέλει, επιτέλους, να κάνει αυτή η κυβέρνηση;»

Είναι πολλά τα γεγονότα που στα δικά τους μάτια και στον δικό τους τρόπο σκέψης τους φαίνονται παράλογα.

Πρώτα-πρώτα στην οικονομία. Μαθημένοι σε χώρες όπου δεν κλέβεις εύκολα την εφορία (κι αν την κλέψεις εκτός από τα εξοντωτικά πρόστιμα πας και φυλακή) ζώντας σε ένα σύστημα που η ελευθερία φθάνει μέχρι την δυνατότητα να λειτουργείς το μαγαζί σου όσες ώρες και μέρες εσύ αποφασίζεις (ακολουθώντας βεβαίως κάποιους κανόνες ως προς τον συνολικό χρόνο απασχόλησης και τις απολαβές των υπαλλήλων) δημιουργώντας σε ένα καθεστώς όπου οι ευκαιρίες σου δίνονται απλόχερα  από το Κράτος (ίσως όχι επειδή σε αγαπάει, αλλά διότι έχει κατανοήσει πως η πρόοδος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αντανακλά την πρόοδο της χώρας και την ευημερία των πολιτών)  γι αυτούς και για πολλούς άλλους, ακόμη, λόγους,  αδυνατούν να καταλάβουν τη δυστοκία της Κυβέρνησης να λάβει μέτρα, ακόμη και επώδυνα, που θα εξυγιάνουν την οικονομία, θα ενδυναμώνουν τον κρατικό κορβανά και θα συμβάλουν σε μία σταθερή αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

Βέβαια,  γνωρίζουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα. Πιστεύουν, όμως, ότι αυτές δεν είναι η κύρια αιτία της «κόντρας» με τους δανειστές, τους οποίους, τώρα άλλωστε, ούτε αποκηρύσσουν ούτε αρνούνται να αποπληρώσουν, όπως από τη Θεσσαλονίκη έλεγαν. Εκτιμούν, αντίθετα, οι ίδιοι κύκλοι, ότι είναι οι ιδεοληψίες και τα πρότυπα άλλων εποχών που διαμόρφωσαν μία ιδιάζουσα αριστερή κουλτούρα στον “πολυφωνικό”  ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ξεφύγουν. Ούτε και αν η εμμονή τους σ΄ αυτήν δεν φέρνει τα αποτελέσματα που πίστευαν ή φαντάζονταν …

Αλλά και στα άλλα θέματα, π.χ. τα λεγόμενα εθνικά, η πολιτική που ακολουθείται είναι ετερόκλητη, αντιφατική και δυσεξήγητη.

Λένε ομογενείς με άποψη και λόγο στα δημόσια δρώμενα, πως είναι το λιγότερο αντιφατικό την ώρα που στέλνεις τον υπουργό σου των Εξωτερικών στην ισχυρότερη χώρα του δυτικού κόσμου, την Αμερική, να συναντήσει τον ομόλογό του, να του «φορτώνεις» στις αποσκευές θέμα «τρομοκρατίας» που τον καθιστά αυτομάτως «απολογούμενο» και «αμυνόμενο» απέναντι σε μία «εχθρική» αντιμετώπιση την ώρα που θα έπρεπε να αποζητάμε τη σταθερή φιλική στήριξη της χώρας αυτής  και για τα εθνικά μας δίκαια και για τα οικονομικά μας αδιέξοδα!

Οι ίδιοι κύκλοι προσθέτουν ότι η «τακτική» αυτή καθίσταται «πολιτικά σχιζοφρενική» όταν μόλις λίγες μέρες νωρίτερα ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στον αντίποδα, στη Μόσχα, και επέστρεψε από εκεί χωρίς κανένα ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ αποτέλεσμα, παρά μόνο υποσχέσεις και καλές προθέσεις εκ μέρους του κ. Πούτιν.

Καθένας αντιλαμβάνεται, όμως, ότι το ταξίδι όφειλε να είναι καλά προετοιμασμένο, με προσυμφωνημένα αποτελέσματα του βεληνεκούς, μάλιστα, εκείνου που θα άλλαζε άρδην το κλίμα απομόνωσης και οικονομικής δυσπραγίας κάτω από το οποίο προσπαθεί όπως-όπως να «πορευθεί» η Κυβέρνηση…

Όπως, επίσης, προσθέτουν, δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος, πλην, ίσως,  δημιουργίας κάποιων εντυπώσεων (ή και προσπάθειας να ενισχυθεί η κατάταξη του κ. Τσίπρα από έγκυρο περιοδικό του εξωτερικού στις 100 διεθνείς προσωπικότητες που ασκούν μεγάλη επιρροή)  για την νέα συνάντηση Τσίπρα-Μέρκελ, με ελληνικό αίτημα, στο περιθώριο της έκτακτης σύγκλισης Διάσκεψης Κορυφής για το μεταναστευτικό.

Εάν, έλεγαν οι ίδιοι ομογενειακοί κύκλοι, η κατ ιδίαν συνάντηση των δύο ηγετών αφορά στο πρόβλημα των προσφύγων και λαθρομεταναστών, αυτό είναι ένα θέμα το οποίο από κοινού θα αντιμετωπίσει η Σύνοδος Κορυφής  και άρα τι περισσότερο θα προσφέρει η κυρία Μέρκελ;

Εάν δε, πρόκειται για τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές πάλι το “ραντεβού” δεν θα αποδώσει κάτι αξιοσημείωτο καθώς ήδη η προηγούμενη συνάντηση τους στο Βερολίνο απεδείχθη «άσφαιρη» με την κυρία Μέρκελ να παραπέμπει τον Έλληνα Πρωθυπουργό στους «θεσμούς» για «διευθετήσεις»…

Στο ερώτημα που θέτουν πολλοί ομογενείς από διαφορετικές Ηπείρους (χθες Τρίτη είχαμε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας  μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης ομογενειακών παραγόντων και ομογενών στην ελληνική Κυβέρνηση) είναι ποια κατάληξη θα έχουν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους.

Δημοσιογραφικές πηγές στην Αθήνα που τους θέσαμε το ερώτημα, εκτιμούσαν ότι το θέμα είναι πολύ απλό. «Η Κυβέρνηση θα κάνει, τελικά, αυτό που πρέπει να κάνει για να παραμείνει η Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ», μας είπαν.

Όλες οι άλλες περιπεπλεγμένες περιπλοκές, οι διασταυρούμενες συναντήσεις και οι ετερόκλητες δηλώσεις (σ.σ. μόλις χθες ο κ. Βαρουφάκης κινήθηκε σε εντελώς διαφορετικό κλίμα για την οικονομία από αυτό που καλλιεργεί η ομάδα Λαφαζάνη) είναι κινήσεις απελπισίας κάποιου που προσπαθεί να πείσει ότι είναι διαφορετικός από αυτό που είναι ή από αυτό που του επιτρέπεται από τις περιστάσεις να είναι.

Εν κατακλείδι, η αγωνία πολλών ομογενών που έχουν θητεύσει σε δημόσιες θέσεις στην αλλοδαπή, είναι μήπως όλοι αυτοί οι πολιτικοί ερασιτεχνισμοί αντί να οδηγήσουν σε «συγκάλυψη» μιας νέας συμφωνίας μνημονιακού χαρακτήρα χωρίς μνημόνιο,  προκαλέσουν ένα «ατύχημα» που θα μπορούσε να αποβεί «δυστύχημα» για την πατρίδα και τους Έλληνες.