Σκέψεις για το άρθρο του Δημήτρη Μάρδα

Το άρθρο έχει ημερομηνία 31 Δεκεμβρίου 2014 και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα με τίτλο «Το μεγαλείο του λαϊκισμού και τα μνημόνια».

Ο κ. Μάρδας, είχε γράψει και άλλα άρθρα ως καθηγητής,  πύρινα κατά του αριστερού λαϊκισμού υπογραμμίζοντας: «οι λαϊκιστές της Δεξιάς (που σχίζουν φύλλο-φύλλο το Μνημόνιο) και της Αριστεράς (που θα το σχίσουν μια και έξω), προσπαθούν να δείξουν στους Έλληνες ψηφοφόρους πόσο κακοί είναι ή θα είναι απέναντι στην τρόικα…».

Η στήλη δεν θα υιοθετήσει τα επικριτικά σχόλια που ακούστηκαν για την “διγλωσσία” του Υπουργού. Ούτε έχουν αξία οι ¨δικαιολογίες” του  τύπου «έχω γράψει 2-3 άρθρα και τα βάζω με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχω γράψει πάνω από 200 όπου τα βάζω με τη ΝΔ».

Η στήλη θα αναδημοσιεύσει αυτούσιο το άρθρο εκείνο του κ. Μάρδα. Συμβαίνει να συμφωνούμε απολύτως με τις θέσεις που σ΄αυτό αναφέρει. Κάνει μια βαθιά ανάλυση των πραγματικών αιτιών που οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική κρίση (τουλάχιστον κάποιων από αυτές, αφού βουλευτής ήθελε να γίνει, πως μπορούσε να μιλήσει ανοικτά και για τις ευθύνες των κατοίκων αυτής της χώρας; Πώς να γράψει, δηλαδή π.χ. ότι “στην αποσάθρωση του βιομηχανικού ιστού της χώρας” δεν οδήγησαν μόνον οι κακές πολιτικές επιλογές της όποιας ηγεσίας, αλλά και η άκριτη τακτική των επιδοματικών αυξήσεων και η απεργιακή λαίλαπα που πυροδοτούσαν χρόνια τώρα οι σημερινές συνιστώσες του  ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ; Ή πως για την μη αποτελεσματικότητα των Μνημονίων δεν ευθύνονται μόνον τα όποια κενά τους, αλλά και η απροθυμία μας να τα εφαρμόσουμε, όπως να πάμε σε αποκρατικοποιήσεις κλπ. ).

Στο άρθρο αυτό ο κ. Μάρδας, με την πένα του καθηγητή, περιγράφει την τακτική που θα έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα απέναντί  στους δανειστές της. Εξηγεί την αναποτελεσματικότητα της τυφλής άρνησης, περιγράφει την ανούσια δογματική αντίληψη των “κακών ξένων” και  αποδομεί την αναποτελεσματική πρακτική των “λεκτικών πομπωδών εκφράσεων και της φοβέρας περί σχισιμάτων των Μνημονίων”.

Ε, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας δεν έχει πλέον καμία δικαιολογία. Στις τάξεις της κυβέρνησής του -και μάλιστα στο κατάλληλο πόστο!- έχει  τον άνθρωπο που αντιλαμβάνεται το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος στην ουσία του! Ας τον αξιοποιήσει. Ας μιλήσει μαζί του. Ας φωνάξει και τους Λαφαζάνη-Στρατούλη. Καθηγητής είναι ο κ. Μάρδας, ίσως καταφέρει με μερικά σεμινάρια να τους πείσει για κάποιες αυταπόδεικτες αλήθειες που θα τους βγάλουν από την προεκλογική τους πλάνη πως μπορείς να τα δίνεις όλα σε όλους, πως μπορείς να τα φορτώνεις όλα στους άλλους και πως στο τέλος θα πάρουμε και το πρωτάθλημα “με τον τσαμπουκά”!

Διότι όσο ακολουθούν την αφελή παρότρυνση της ¨εξέδρας” είναι βέβαιο ότι θα σπάσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα μούτρα μας!

Ήλθε η ώρα για Κυβέρνηση εθνικής ενότητας για τη σωτηρία της πατρίδος και όλων ημών!  Άλλη λύση ΔΕΝ υπάρχει! Οι εκλογές ή το δημοψήφισμα, πρόσθετο χάος θα δημιουργήσουν και θα μας σύρουν μια ώρα αρχύτερα στον γκρεμό.

Ιδού το άρθρο “ευαγγέλιο” κατά την άποψή μας για την κυβέρνηση:

<<Το μεγαλείο του λαϊκισμού και τα Μνημόνια

«Αφού πήραμε μια νέα δόση αηδίας από το πολιτικό μας σύστημα, με την υπόθεση Χαϊκάλη, πορευόμαστε το 2015 στις εθνικές εκλογές με φόντο έναν πολυποίκιλο λαϊκισμό, που πασχίζει να δείξει πόσο χρήσιμος είναι στον τόπο.

Οι πάντες θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Μνημόνιο, βιώνοντας την αυταπάτη της απαλλαγής από τους μηχανισμούς εποπτείας των πιστωτών στα επόμενα τριάντα χρόνια!

Έτσι, οι λαϊκιστές της Δεξιάς (που σχίζουν φύλλο-φύλλο το Μνημόνιο) και της Αριστεράς (που θα το σχίσουν μια και έξω), προσπαθούν να δείξουν στους Έλληνες ψηφοφόρους πόσο κακοί είναι ή θα είναι απέναντι στην τρόικα…

Με ακατανόητη τακτική, με αντιφατικές στρατηγικές και με πλήθος ανδρών και γυναικών ενός μετρίου πολιτικού αναστήματος και ήθους, προσπαθούν να πείσουν οι εραστές της εξουσίας τους πολίτες, ότι η σωτηρία της χώρας εξαρτάται από τη σύγκρουσή τους με την τρόικα και μόνο.

Δεν είμαστε υποστηριχτές τέτοιων Μνημονίων, που με τις πολλές λανθασμένες επιλογές τους ή τα κενά που παρουσιάζουν δεν προσέφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Καλό θα ήταν, ωστόσο, να μη θεωρούμε ως άλλοθι των κακοτεχνιών των οικονομικών μας πολιτικών και των… πεφωτισμένων ηγετών μας, τα λάθη των Μνημονίων.

Πράγματι, η αποσάθρωση του βιομηχανικού ιστού της χώρας δεν είναι προϊόν του Μνημονίου ή του ευρώ. Οφείλεται στις ακατάλληλες επιλογές των δικών μας πολιτικών ηγεσιών από το 1987 και μετά, οι οποίοι ουδέποτε κατανόησαν τις επιπτώσεις της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς και της παγκοσμιοποίησης, στη διεθνοποιημένη παραγωγή και στο εμπόριο.

Το γεγονός ότι είμαστε η πρώτη προς χρεοκοπία χώρα του πλανήτη, δεν είναι πάλι συνέπεια ενός Μνημονίου, αλλά το αποτέλεσμα μιας εγχώριας πολιτικής ευδαιμονισμού που γνώρισε το απόγειο της δόξας της μετά το 2004.

Το ότι δεν αγγίζουμε τους γνωστούς λαθρεμπόρους καυσίμων, δεν είναι υπόθεση της τρόικας (αν και απορεί βέβαια κανείς γι’ αυτό), αλλά έκφραση της δυσοσμίας ενός συστήματος πολιτικής διαπλοκής και διαφθοράς. Γιατί άραγε η τρόικα δεν ασχολήθηκε με αυτόν τον χρυσοφόρο χώρο, που οδηγεί σε απώλειες δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως από τον κρατικό προϋπολογισμό; Ερώτημα αναπάντητο έως σήμερα.

Το ότι είμαστε η 80η πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη, δεν είναι το επακόλουθο  μνημονιακών διεργασιών, αλλά δικών μας επιλογών. Έπρεπε βέβαια να έρθει η τρόικα για να βάλει κάποια τάξη στο θέμα της διαφθοράς των πολιτικών μας, μέσα από τον νόμο περί μαύρου χρήματος, που αισίως άρχισε να στέλνει στα δικαστήρια κάποιους πρώην υπουργούς, στερώντας τον ύπνο από κάποιους εν ενεργεία.

Η κατάντια τέλος της ελληνικής δικαιοσύνης και το φαύλο πολιτικό σύστημα, που αναδείχθηκε με τη λίστα Λαγκάρντ και με τόσα άλλα γεγονότα που ζούμε, δεν συνδέονται με μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, αλλά είναι το αποτέλεσμα πάλι δικών μας… βαθυστόχαστων επιλογών.  

Η σύγκρουση με έναν πολιτικά ισχυρό αντίπαλο, όπως είναι οι πιστωτές μας, είναι μια άσκηση στρατηγικής πολέμου. Η επιτυχία της διεξαγωγής νικηφόρων μαχών δεν εξαρτάται μόνο από τις δικές μας δυνάμεις, που συχνά τις υπερτιμούμε. Η ισχύς και η δυναμική του αντιπάλου είναι το δεύτερο στοιχείο που οφείλουμε να λάβουμε εξίσου σοβαρά υπόψη. Όταν ο εχθρός είναι πανίσχυρος, τότε απαιτείται μια άλλη στρατηγική, διαφορετική από εκείνη της κατά μέτωπον επίθεσης.

Όποια, όμως, και αν είναι η επιλογή μας, οι ιαχές, οι άναρθρες κραυγές και η πολιτική των εντυπώσεων δεν λύνουν το πρόβλημα. Αντίθετα, μια συγκροτημένη στρατηγική, που κινείται με συνέπεια και χωρίς αποκλίσεις, αναδεικνύοντας έντεχνα τα πλεονεκτήματα μας και εκμεταλλευόμενη από την άλλη τις αδυναμίες του αντιπάλου, θα δώσει εύλογα καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι λεκτικές φοβέρες και πομπώδεις εκφράσεις περί σχισιμάτων των Μνημονίων.

*Ο Δημήτρης Μάρδας είναι καθηγητή τμήματος οικονομικών επιστημών του ΑΠΘ.>>.-