Δεν αδιαφορεί η Οµογένεια! Άρθρο-απάντηση από τη Νέα Υόρκη στην ΡΗΡ

“Estiator Magazine” New York.

Σε άρθρο του στο The Panhellenic Post ο δηµιουργός του και για πολλά χρόνια πρώην διευθυντής του Γραφείου του Εθνικού Κήρυκα Ν.Υ. στην Αθήνα, κ. Χρήστος Μαλασπίνας, κάνει την διαπίστωση ότι στην κρίση που περνά σήµερα η Ελλάδα, η Οµογένεια δεν ανταποκρίνεται όπως στο παρελθόν. Γράφει:

“Στα τραγικά γεγονότα του 1922, για να µην πάµε και παλαιότερα ακόµη, στον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, στον Εµφύλιο, στους σεισµούς του 1956, στην περίοδο της Χούντας, στην Μεταπολίτευση και στην τραγωδία της Κύπρου. Παντού και πάντα δήλωσε αγωνιστικά το “παρόν” της η οµογένεια, συµβάλλοντας αποφασιστικά: Κατέγραψε κύµα εθελοντών. Πρόσφερε οικονοµική βοήθεια. διέθεσε ιµατισµό και κάθε άλλο πρόσφορο µέσο βοηθείας. Συντεταγµένα, οργανωµένα και γενναιόδωρα. Είναι η πρώτη φορά όπου η οµογένεια µπροστά στο αβυσσαλέο κακό ενός επερχόµενου κινδύνου, όπως είναι το ενδεχόµενο αποποµπής της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, λάµπει δια της απουσίας της…”

Αλλά ο αρθρογράφος, δεν κάνει καµιά αναφορά στους λόγους που ανάγονται σε µια βαθειά απογοήτευση των οµογενών για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Η απογοήτευση προέρχεται από την ανικανότητα των πολιτικών δυνάµεων να απαγκιστρωθούν από τις πελατειακές τους σχέσεις µε τους ψηφοφόρους, την διαφθορά, τα ψέµατα, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και όλα τα άλλα που συνθέτουν την εικόνα µιας διαλυµένης κοινωνίας, µιας άρρωστης και παρακµασµένης χώρας.

Ίσως να µην είναι άσχετο και το µίσος των Ελλήνων κατά της Αµερικής και εκείνο το αλησµόνητο “Καλά να πάθουν” για τον τραγικό θάνατο 3.000 περίπου ανθρώπων στους Δίδυµους Πύργους την 11η Σεπτεµβρίου 2001. Μεταξύ τους ήταν και 49 οµογενείς. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχαστεί ότι οι οµογενείς συνταξιούχοι στην Ελλάδα δοκιµάζονται και αυτοί ενώ πολλοί οµογενείς επιχειρηµατίες έχασαν πολλά σε επενδύσεις, αποταµιεύσεις, την αγορά οµολόγων και στο χρηµατιστήριο Αθηνών.

Παρόλα αυτά, οι επιταγές άρχισαν ήδη να φεύγουν για τους συγγενείς στην Ελλάδα, παρά τους τραπεζικούς περιορισµούς. Η οµογένεια αγωνιά και πονά για το δράµα των αδελφών µας. Στέκεται στο πλευρό τους και δεν θα σταµατήσει ποτέ να υποστηρίζει την πρώτη πατρίδα και να την αγαπά τουλάχιστον όσο και εκείνοι που ζουν εκεί…

The Greek-American Community Is Not Indifferent

n an article that appeared in The Panhellenic Post, the founder of this electronic paper and longtime former director of the National Herald’s Athens office, Christos Malaspinas, draws the conclusion that the Greek-American community is not responding to the crisis that Greece is facing today as it had in the past. He writes:

“During the tragic events of 1922, to avoid going back even further, in World War II, the Greek Civil War, the earthquakes of 1956, the period of junta rule, the restoration of democracy, and the Cyprus tragedy, the Greek-American community was ever-present, always declaring itself ready to join in the struggles and decisively contribute to: registering waves of volunteers, providing economic support, contributing clothing and every other appropriate form of aid. It did so in an orderly, organized, and generous fashion. This is the first time that the Greek-American community has appeared deafeningly silent in the face of the abysmal evil from an impending danger such as the expulsion of Greece from the European Union and Euro…”

But the author of the article makes no reference to the deep disappointment felt by most Greek-Americans regarding the situation that has prevailed in Greece over the past few years. This disappointment arises from the inability of the political forces to detach themselves from their clientelist relations with their voters. They are also disappointed with the corruption, lies, empty promises, and everything else that creates the image of a society in disarray, a country that is sick and in decline.

Perhaps the hatred of Greeks for America and their unforgettable reply of “They Deserve It” in regards to the tragic death of some 3,000 people in the World Trade Center on September 11, 2001 is not unrelated. There were 49 Greek-Americans among those killed. Finally, it should not be forgotten that Greek-American pensioners living in Greece suffered on the lines outside of the banks and many businessmen lost a great deal of money in investments. Many have deposits in banks that they cannot use, others lost a lot of money in the Athens stock market.

Besides of all the above, checks have already began being sent to relatives in Greece, despite the bank restrictions. The Greek-American community is anxious and suffers over the drama that has befallen our brethren. They stand by their side and will never stop supporting our ancestral homeland and loving it at least as much as those living there…

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΡΗΡ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Η τιμή που επιφύλαξε, στην PanhellenicPost.com με το σχόλιό του, ο καταξιωμένος δημοσιογράφος και εκδότης σήμερα του μηνιαίου περιοδικού “Estiator”, παλαιότερα του “Νέα Υόρκη” και ακόμη πιο παλιά επί 15 χρόνια στενού συνεργάτη του Μπάμπη Μαρκέτου στον “Εθνικό Κήρυκα” της Νέας Υόρκης, φίλος κ. Παναγιώτης Μακριάς, προσφέρει την θαυμάσια ευκαιρία ενός δημιουργικού διαλόγου πάνω στο θέμα της ανταπόκρισης της Ομογένειας στο σημερινό δράμα της γενέτειρας.

Δύο παρατηρήσεις. Η πρώτη: Η δική μας επισήμανση αφορούσε στο “Συντεταγµένα, οργανωµένα και γενναιόδωρα”. Αυτό έλειψε και εξακολουθεί να λείπει, παρά και την αποστολή επιταγών που, όπως γράφει ο αρθρογράφος, ” άρχισαν ήδη να φεύγουν για τους συγγενείς στην Ελλάδα”.

Εμείς, ζήσαμε στην Αθήνα πολλές τέτοιες μεμονωμένες απόπειρες συμπαράστασης, καθ’ όλα αξιέπαινες, ομογενών που βρέθηκαν στην πρωτεύουσα και προσέφεραν βοήθεια στους συμπατριώτες, είτε αυτή ήταν “80 κοτόπουλα” σε ισάριθμες οικογένειες, είτε 1500 σακούλες με κάποια τρόφιμα κλπ. Γνωρίζουμε και τα μηνιαία εμβάσματα της ΑΧΕΠΑ προς την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, τις προσπάθειες και τη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και είμαστε σίγουροι πως υπήρξαν και κάποιες άλλες που είτε μας διαφεύγουν είτε δεν τις πληροφορηθήκαμε.

Ωστόσο, δεν μιλήσαμε γι αυτές τις σημαντικές βοήθειες. Γράψαμε ότι “έλαμψε δια της απουσίας” της η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ σε Παναμερικανική κλίμακα προσπάθεια, όπως εκείνη του greek war relief, ο ξεσηκωμός του 1974 κλπ. Με δύο λόγια, δεν σηκώθηκε στο πόδι τη φορά αυτή σύσσωμη η ομογένεια της Αμερικής να βοηθήσει τη γενέτειρα και όχι υποχρεωτικά με υλικό τρόπο…

Τώρα εάν αυτή η συντονισμένη πανομογενειακή προσπάθεια απουσίασε γιατί οι ομογενείς των Ηνωμένων πολιτειών Αμερικής νιώθουν “βαθειά απογοήτευση για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα” ή για όποιον άλλο λόγο, αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε. Αποτελεί, όμως, ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ και, μάλιστα, κατά την άποψή μας, όχι πειστική. Και, πάντως, η αφορμή δεν αποτελούσε μέρος της αρθρογραφίας μας η οποία εστίαζε στο γεγονός και όχι στο αίτιο που το προκάλεσε.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για το αίτιο, κατά την προσωπική μας αντίληψη ευθύνεται το γεγονός  ότι η ηγεσία των ελληνοαμερικανών σήμερα δεν στοιχίζεται με εκείνη του παρελθόντος. Γι αυτό εξάλλου και απέβη ουσιαστικά άκαρπη και η προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου να συντονίσει το έργο της αποστολής βοήθειας προς την Ελλάδα… Γι αυτό και η πρόσφατη σύσκεψη των ελληνοαμερικανών στο Λευκό Οίκο κατέληξε “λευκή”. Αυτή η “έλλειψη ηγεσίας” έχει οδηγήσει σε μείωση των αντανακλαστικών της ομογένειας. Και, μάλιστα, όχι μόνον στο επίπεδο παροχής συνδρομής, αλλά ακόμη και στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων της από την γενέτειρα.

Η δεύτερη παρατήρηση. Με όλη μας την αγάπη, εκτιμούμε ότι το να μιλάμε για “μίσος” των Ελλήνων κατά της Αμερικής, τραυματίζουμε την αλήθεια. Όπως, επίσης, με το να επαναλαμβάνουμε κάποιο τυχάρπαστο σλόγκαν περιθωριακών κύκλων, όπως εκείνο το θρυλούμενο “καλά να πάθουν”, αδικούμε και τους Έλληνες και τους Αμερικανούς.

Τους μεν Έλληνες, τους αδικούμε διότι ιστορικά ποτέ δεν έθρεψαν μίσος για κανένα λαό. Ούτε καν για τους Τούρκους υπό την κατοχή των οποίων έζησαν για 400 χρόνια, ενώ για 40 χρόνια νιώθει την μπότα τους η Κύπρος μας…  Πολύ περισσότερο για λαούς που προσφέρουν “ευκαιρία ζωής¨σε φίλους και συγγενείς, σε συγχωριανούς τους.

Τους δε Αμερικανούς,  τους αδικούμε διότι τους θεωρούμε τουλάχιστον αφελείς όταν πιστεύουμε ότι μπορούν να φέρονται  συμμαχικά και στενά φιλικά προς ένα λαό που τους μισεί. Γιατί κουτούς να μην καταλαβαίνουν ποιοι τους αγαπούν και ποιοι τους μισούν, δεν τους λες…

Βεβαίως και ομογενείς συνταξιούχοι δοκιμάζονται, ασφαλώς και ομογενείς έχασαν χρήματα, σίγουρα υπάρχουν “οι πελατειακές σχέσεις µε τους ψηφοφόρους, την διαφθορά, τα ψέµατα, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις”, αλλά όλα αυτά, όμως, ούτε καινοφανή είναι ούτε μόνον στην Ελλάδα συμβαίνουν. Μια ματιά τι γίνεται στην Ευρώπη, στην Αμερική, τον Καναδά, το Ισραήλ και την Αυστραλία στην πολιτική και επιχειρηματική ιεραρχία, πείθει ότι παρόμοια κρούσματα συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες… Σίγουρα, όμως, όχι στην ίδια κλίμακα. Ούτε με την ίδια συχνότητα.

Σε κάθε περίπτωση, τα συμπτώματα αυτά τα επισημαίνεις και τα προβάλεις επιδιώκοντας να τα αποβάλει ο λαός. Όχι για να τον τιμωρήσεις.

Εμείς στεκόμαστε στην ουσιαστική επισήμανση του αρθρογράφου την οποία και θερμά χειροκροτούμε. Ότι  “η ομογένεια αγωνιά για τα αδέλφια τους στέκεται στο πλευρό τους και δεν θα σταµατήσει ποτέ να υποστηρίζει την πρώτη πατρίδα και να την αγαπά τουλάχιστον όσο και εκείνοι που ζουν εκεί…”

Με απεριόριστη φιλία,

και ανιδιοτελή αγάπη για την ομογένεια,

Χρήστος Μαλασπίνας