Τι γίνεται με την ακίνητη περιουσία των ελληνικών Κοινοτήτων εξωτερικού;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το θέμα που μεταφέρουμε αυτούσιο σήμερα από τις στήλες της ομογενειακής εφημερίδας “Νέος Κόσμος”, της Αυστραλίας, με τίτλο: “Πού θα πάνε τα $2 εκατ.;”, μπορεί να είναι τοπικό, έχει, όμως, μια σημασία ευρύτερη για το σύνολο της ομογένειας. Τούτο διότι παρόμοιας φύσης ζητήματα εμφανίζονται σε σε άλλες οργανωμένες και δυναμικές παροικίες Ελλήνων κατοίκων Εξωτερικού και σε άλλες χώρες όπως π.χ. στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου πολλοί ομογενειακοί σύλλογοι διαθέτουν μεγάλη ακίνητη περιουσία. Πχ. Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης,  με το “Σταθάκειον” (Stathakion Cultural Center).

 

Σύλλογοι με τεράστια ακίνητη περιουσία υπάρχουν και αλλού, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ομογένεια της Αιγύπτου με τους Ελληνοαιγύπτιους ευεργέτες να  αφήνουν περιουσίες τεράστιες όπως π.χ.  μιας μόνον Κοινότητας, του Καϊρου, η ακίνητη περιουσία να υπολογίζεται σήμερα σε αξία άνω των 100 εκ. ευρώ.

 

Εις δε την Πρεσβυγενή Κοινότητα της Αλεξάνδρειας, το λεγόμενο “ελληνικό τετράγωνο”, περιλαμβάνει το Ελληνικό Προξενείο, το Πρατσίκειο-Τοσίτσειο δημοτικό σχολείο, το Αβερώφειο γυμνάσιο-λύκειο, την Ελληνική Ένωση και το ελληνικό νεκροταφείο. Όλα τα παραπάνω κτίρια αποτελούν εξαιρετικά νεοκλασικά αρχιτεκτονήματα και περιέχουν κειμήλια και καλλιτεχνικούς θησαυρούς μεγάλης εθνικής αξίας.

 

Το ερώτημα, επομένως, που θέτει η συντάκτρια του άρθρου του “Νέου Κόσμου”, Ευγενία Παυλοπούλου, <<Πού θα πάνε τα $2 εκατ. από την πώληση του κτιρίου της Πανσαμιακής Αδελφότητας «Ο Πυθαγόρας»>>,  αποκτά μία ευρύτερη σημασία και πρέπει να απασχολήσει όλες τις παροικίες που διαθέτουν συλλόγους με μεγάλη ακίνητη περιουσία.

 

Πρέπει, όμως, να απασχολήσει και το ελληνικό κράτος διότι υπάρχουν περιπτώσεις όπως π.χ. της Κοινότητας Αλεξανδρείας, που έχει μεγάλη ακίνητη περιουσία και στην Ελλάδα, αλλά και η ακίνητη περιουσία της στην Αλεξάνδρεια, ως τελικό κληρονόμο έχει το ελληνικό κράτος, βάση σχετικών άρθρων του καταστατικού της ΕΚΑ.

 

Εν τέλει, πρέπει να ξεκινήσει (εάν δεν έχει ήδη ξεκινήσει) μία συζήτηση για το ποιο θα είναι το μέλλον των ομογενειακών οργανώσεων  καθώς τα χρόνια περνούν, η δεύτερη γενιά μεταναστών ήδη έχει αρχίσει να μεγαλώνει και αυτή, και η ομογένεια, απογοητευμένη από τη γενέτειρα, δείχνει, δυστυχώς, να ακολουθεί μονοπάτια αποκλίνοντα από τον εθνικό κορμό. Η τάση αυτή είναι επιβεβλημένο να ανακοπεί.

Προς τούτο, όμως, απαιτούνται συντονισμένες, καλά μεθοδευμένες και, κυρίως, ομογενειο-κεντρικές λύσεις και από την μητρόπολη του Ελληνισμού.

Το δημοσίευμα του Νέου Κόσμου

“Πού θα πάνε τα $2 εκατ.;”

ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σε λίγες μέρες ένα ακόμα κτίριο ενός από τους αρχαιότερους παροικιακούς οργανισμούς της Μελβούρνης, αυτό της Πανσαμιακής Αδελφότητας «Ο Πυθαγόρας», βγαίνει προς πώληση. Η δημοπρασία του κτιρίου, που βρίσκεται στο 235 Victoria Street, στο Brunswick (κεντρικό προάστιο της Μελβούρνης), έχει οριστεί για το επόμενο Σάββατο, 21 Νοεμβρίου, και όπως πληροφορηθήκαμε από τους κτηματομεσίτες που έχουν αναλάβει την πώληση, το κτίριο εκτιμάται γύρω στα $1,8 εκατομμύρια.

Η σημερινή μας αναφορά για μία ακόμα πώληση κτιρίου παροικιακού οργανισμού, δεν είναι μόνο πληροφοριακής φύσης. Αφορά έναν ευρύτερο προβληματισμό που ως παροικία θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουμε και να συζητήσουμε, αν βέβαια θέλουμε να συνεχίσουμε τη δυναμική μας παρουσία στη χώρα αυτή.

Ο προβληματισμός αυτός είναι για το τι θα γίνει με τα χρήματα και τις περιουσίες των Συλλόγων μας. Θα επιστρέψουν στην παροικία για να επενδυθούν σ’ αυτή, ή θα τα χρησιμοποιήσουν κάποιοι για τους εαυτούς τους; Θα πάνε, δηλαδή, σε προγράμματα για τη διατήρηση της κουλτούρας και της γλώσσας μας, για την οποία όλοι λένε ότι «κόπτονται τα μέγιστα»; Θα πάνε στην κάλυψη των σημερινών αναγκών της παροικίας μας, είτε αυτές αφορούν τους ηλικιωμένους μας είτε τους νέους Έλληνες μετανάστες είτε τους νέους επιστήμονές μας που προσπαθούν μέσα από τη δουλειά τους να βοηθήσουν την παροικία μας;

Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν αρκετούς, αλλά όχι όλους. Θα έπρεπε, όμως, να μας απασχολούν όλους. Επειδή, προκειμένου να «κάθονται» σήμερα πολλοί Σύλλογοι της παροικίας σε περιουσίες εκατομμυρίων δεν συνέβαλαν μόνο τα μέλη του κάθε Συλλόγου αλλά όλοι μας. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο – αλλά σίγουρα δεν υπάρχει συμπάροικος που να μην έχει πάει σε εκδήλωση Συλλόγου προσφέροντας και αυτός τον οβολό του. Να ξεκαθαρίσουμε σ’ αυτό το σημείο, ότι ο κάθε σύλλογος νομικά έχει το δικαίωμα να επενδύσει τα χρήματα που έχει στα ταμεία του για την παροχή πολιτιστικών ή ψυχαγωγικών υπηρεσιών προς τα μέλη του. Και εδώ προκύπτει ένα άλλο ερώτημα… Είναι ηθικό αυτή η περιουσία, για την απόκτηση της οποίας συνέβαλε η ευρύτερη παροικία, να ξοδευτεί προκειμένου -ας πούμε- τα 50 μέλη που απέμειναν σε ένα Σύλλογο να πηγαίνουν διακοπές;

Σε αυτό το γενικότερο διερευνητικό πλαίσιο και προβληματισμό τάσσεται και η σημερινή μας αναφορά στο τι μέλλει γενέσθαι με τα έσοδα της πώλησης του κτιρίου του «Πυθαγόρα», ενός από τους αρχαιότερους παροικιακούς οργανισμούς (έτος ίδρυσης 1934).

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ «ΠΥΘΑΓΟΡΑ»

Πριν πάμε στα μελλοντικά σχέδια του Δ.Σ., να αναφέρουμε ότι η Πανσαμιακή Αδελφότητα αγόρασε το κτίριό της πριν από 30 περίπου χρόνια, τότε που τα μέλη της ανέρχονταν σε περίπου 500.

Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους παροικιακούς οργανισμούς, έτσι και στον «Πυθαγόρα», ο χρόνος δεν επιφύλασσε «ευχάριστες» και δημιουργικές εκπλήξεις.

Η Αδελφότητα (και δεν είναι η μόνη) δεν κατάφερε να κρατήσει τα μέλη της 30 χρόνια. Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στο «Νέο Κόσμο» ο κ. Ηρακλής Βαγιάνος, ο νυν πρόεδρος του «Πυθαγόρα», αυτή τη στιγμή η Αδελφότητα αριθμεί περίπου 200 μέλη – και αν. Την ίδια στιγμή, τα έξοδα του κτιρίου που τα, μετρημένα στα δάχτυλα, μέλη της Αδελφότητας καλούνταν τα τελευταία χρόνια να καλύψουν, έξοδα που αυξάνονταν μέρα με τη μέρα.

«Ήταν αναπόφευκτο. Το κτίριο έπρεπε να πωληθεί» μας είπε ο κ. Βαγιάνος.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Νέου Κόσμου», από την στιγμή που πάρθηκε η απόφαση πώλησης του κτιρίου άρχισε και ο προβληματισμός του Δ.Σ. για το τι θα γίνει με τα χρήματα.

Παρά το γεγονός ότι η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτώριας πρότεινε συνεργασία με τον «Πυθαγόρα», όπως μας είπε ο κ. Βαγιάνος, λόγω απουσίας των μελών του Δ.Σ., η εν λόγω πρόταση δεν συζητήθηκε. Υπενθυμίζουμε ότι τον τελευταίο καιρό, η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας, γνωστή για τη δράση και τα επιτεύγματά της, προσπαθεί να συσπειρώσει και άλλους Συλλόγους της παροικίας μας, θέτοντας ως στόχο όλοι μαζί και μετά από μία ουσιαστική εκτίμηση των αναγκών που υπάρχουν, να βοηθήσουν με την οικονομική τους ευρωστία στην υλοποίηση κάποιων μεγαλόπνοων οραμάτων. Η ίδρυση και στήριξη μίας πανεπιστημιακής Έδρας Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού είναι ένας από τους στόχους. Η βοήθεια επιστημόνων για τη διεξαγωγή ερευνών που άπτονται των αναγκών της παροικίας μας, είναι ένας ακόμα στόχος. Και υπάρχουν πολλοί ακόμα.

Η πρόταση που επικράτησε ή -αν θέλετε- αντιμετωπίστηκε θετικά στο Δ.Σ., ήταν αυτή της αγοράς ενός άλλου κτιρίου, η ενοικίασή του και η διάθεση των χρημάτων απ’ αυτό στην ψυχαγωγία των μελών που έχουν απομείνει.

Όπως μας είπε ο κ. Βαγιάνος, η απόφαση για το τι θα γίνει τελικά με τα χρήματα από την πώληση, θα παρθεί σε Γενική Συνέλευση της Αδελφότητας.

«Ομολογώ, ότι το να βοηθήσουμε όλοι οι Σύλλογοι μαζί, ώστε να καταφέρουμε μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα πράγματα για την ελληνική παροικία στο σύνολό της, είναι σωστό και θα ωφελήσει όλους μας» είπε ο κ. Βαγιάνος, όταν τού θέσαμε το δίλημμα μεταξύ νόμιμου και ηθικού.

«Καταλαβαίνω ότι αυτές οι περιουσίες, όπως και η δική μας, αποκτήθηκαν με την βοήθεια όχι μόνο των μελών μας αλλά όλης της παροικίας και το ηθικό θα ήταν να χρησιμοποιηθεί για το ευρύτερο καλό» μας είπε. Υπάρχει, όμως, το αλλά…

«Τα μέλη, όμως, αντιδρούν σ’ αυτή την προοπτική, γιατί πιστεύουν ότι η περιουσία του Συλλόγου πρέπει να δαπανηθεί για τα μέλη του. Πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα έως ότου τα μέλη καταλάβουν αυτήν την προσπάθεια συσπείρωσης. Πρέπει να γίνουν πολλές συζητήσεις για να επιτευχθεί» μας είπε προσθέτοντας ότι τον τελευταίο λόγο όπως και να έχει τον έχουν τα μέλη.

Εκείνο που προκαλεί έκπληξη, αλλά και προβληματισμό παράλληλα, ήταν η αποκάλυψη του κ. Βαγιάνου ότι ενώ κάποιος θα περίμενε τα γηραιότερα σε ηλικία μέλη του συλλόγου να αντιδρούν σε αυτήν την πρόταση συσπείρωσης, δεν είναι έτσι.

«Οι γηραιότεροι είναι λογικό να νοιώθουν τον Σύλλογο κτήμα τους, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Είναι τα μέλη της δεύτερης γενιάς που αντιδρούν και θεωρούν ότι ο Σύλλογος και τα χρήματά του, τους ανήκουν» είπε χαρακτηριστικά.

Όπως, μάλιστα, ανέφερε ο πρόεδρος, εμμέσως πλην σαφώς, η πρόταση για τη διάθεση των χρημάτων, για παράδειγμα, στην ίδρυση μίας πανεπιστημιακής Έδρας Ελληνικών, θα τους ξενίσει και θα τους θορυβήσει. Επανέλαβε, εντούτοις, ότι πρέπει να γίνει προσπάθεια για να καταλάβουν κάποια στιγμή τα μέλη και όχι μόνο του «Πυθαγόρα» αλλά και άλλων συλλόγων, τη μεγαλύτερη εικόνα!

Είναι, σίγουρα, άξιο απορίας και προβληματισμού, γιατί η δεύτερη γενιά που ας μην κοροϊδευόμαστε έχει δουλέψει και δώσει σίγουρα πολύ λιγότερα στον «Πυθαγόρα» απ’ ό,τι η πρώτη, αντιδρά με παρωπίδες. Μάλιστα, όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του προέδρου, οι προτάσεις των νεώτερων μελών είναι μάλλον αόριστες και τίποτα το ουσιαστικό, από πολιτιστικής άποψης, για το μέλλον. Κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις, με άλλα λόγια, κάποιες βραδιές ταβέρνας και κάποιες εκδρομές. Και αυτό σίγουρα δεν είναι πολιτιστικό γεγονός. Και όχι μόνο αυτό. Πολλοί απ’ αυτούς τους νεώτερους ούτε καν κάνουν τον κόπο να πάνε σ’ αυτές τις εκδηλώσεις (και θα το δείτε και στις φωτογραφίες μας), αλλά ας πούμε στο φεστιβάλ Γλέντι της Κοινότητας Μελβούρνης πάνε περισσότεροι. Υποθέτουμε ότι υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι γι’ αυτήν τη στάση. Θα θέλαμε να τους ακούσουμε. Οι σελίδες του «Νέου Κόσμου» είναι φιλόξενες και έτοιμες να δεχθούν τις απόψεις τους. Η ώρα του ανοικτού διαλόγου έφτασε.

Πάντως, ας κρατήσουμε προς το παρόν, το θετικό στοιχείο ότι, επιτέλους, αρχίσαμε να συζητούμε δημόσια, όχι μόνο για το τι μέλλει γενέσθαι με την περιουσία του «Πυθαγόρα» και των υπόλοιπων Συλλόγων μας, αλλά για την παροικία μας γενικότερα και για το πώς θα πορευτούμε στο μέλλον.