“Τη μέρα που δολοφόνησαν τον Παύλο Μπακογιάννη…”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με τον Κώστα Τριανταφυλλάκη, παλαιό αγαπητό συνάδελφο, συναντηθήκαμε πρόσφατα. Είχαμε χαθεί για ένα διάστημα. Το ίδιο και με τον επίσης αγαπητό Χρύσανθο Λαζαρίδη. Πόσα χρόνια πίσω! Μόλις …28! Και έξι χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από το 1983 που πρωτοπήγα στην “Πρωϊνή”, 34 συναπτά έτη! Μιά ζωή αναμνήσεις, ιστορίες, περιπέτειες…

Το άρθρο που δημοσίευσε ο Τριανταφυλλάκης στο facebook, με αφορμή την ανάμνηση από την τραγική ημέρα της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη, ήλθε να ξυπνήσει μνήμες, από τα χρόνια εκείνα. Μνήμες καλές, λιγότερο καλές, μα και πικρές. Γεγονότα όπως η δολοφονία ενός προικισμένου ανθρώπου, ποτέ δεν περνάει δίχως ν΄αφήσει χαρακιές βαθιές, όσο το πνευματικό του ανάστημα. Και ο Μπακογιάννης είχε μπόλικο από αυτό!

Σίγουρα, όπως επισημαίνει και ο Κώστας Τριανταφυλλάκης, “στην πατρίδα, πολλά πράγματα θα είχαν εξελιχθεί με τρόπο διαφορετικό, αν δεν είχαν κόψει το νήμα της ζωής του Παύλου Μπακογιάννη τόσο γρήγορα και τόσο άδικα…” Αλλά και στην Ομογένεια των ΗΠΑ, πολλά πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, εάν δεν υποχρεώνονταν να διακόψει την έκδοσή της, το 1995, η Πρωϊνή”.

Αναδημοσιεύουμε εδώ το γλαφυρό κείμενο του Κώστα Τριανταφυλλάκη, από το fecebook -ελπίζουμε με την άδειά του!

Triantafillakis Konstantinos

Τριανταφυλλάκης Κωνσταντίνος

Από το FB

26 Σεπτεμβρίου 1989:
Τη μέρα που δολοφόνησαν τον Παύλο Μπακογιάννη….

Θα ήταν κατά τις 2.30 το πρωϊ στη Νέα Υόρκη, όταν μου τηλεφώνησαν από την Ελλάδα για να μ’ ενημερώσουν για τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη.
Οταν είσαι σε κατάσταση σόκ, δε θυμάσαι πολλά πράγματα. Μετά από λίγο κατάφερα να μιλήσω με τον αείμνηστο Γιάννη Βούλτεψη, Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της ΝΔ, ο οποίος, με λυγμούς, μου επιβεβαίωσε το γεγονός.
Ενα ποτάμι οργής και ένα πελώριο γιατί….
Το αναπάντεχο, όταν μάλιστα έχει δραματικό χαρακτήρα, στην αρχή αρνείσαι να το αποδεχθείς. Θέλει το χρόνο του, ενώ κατά βάθος εύχεσαι να μην είναι έτσι….Να μην έχει επέλθει….
Με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη κάναμε μεταπτυχιακά εκείνο το διάσημα, μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, στην Αστόρια, και δουλεύαμε στην ίδια εφημερίδα, την «Πρωϊνή». Αρχισυντάκτης εκείνος, Υπεύθυνος για τα Πολιτικά εγώ.
Κατέβηκα να τον ενημερώσω….
Με το που άκουσε την είδηση, κάθησε στον καναπέ και το μόνο που πρόλαβε να πεί ήταν ένα «δεν το πιστεύω»! Υστερα ξαναρώτησε: «είσαι σίγουρος;»
«Πρέπει να βγάλουμε έκτακτο φύλο», του λέω.
Εγνεψε ναί. Είχε ήδη πάει 3.30 όταν κάλεσε την εκδότρια της εφημερίδας Φανή Πεταλλίδου να την ενημερώσει για την τραγική εξέλιξη και να πάρει την άδεια της για το έκτακτο φύλλο. Την έδωσε σ’ ένα λεπτό.
Πήγα να ετοιμαστώ και ο Χρύσανθος επικοινώνησε με τα στελέχη της εφημερίδας. Τους ξύπνησε, σχεδόν, όλους.
Δεν ξέρω πώς τα καταφέρανε, αλλά όταν έφτασα στην εφημερίδα ήταν όλοι εκεί. Παρόντες, έτοιμοι για δουλειά…
Πρόσωπα βουβά, συννεφιασμένα….Ακόμα και τα κορίτσια της φωτοσύνθεσης, που δεν νοιάζονταν πολύ για την πολιτική, ήταν φοβισμένα.
Τα τηλεγραφήματα από τα διεθνή πρακτορεία ερχόταν με ρυθμούς πολυβόλου.
Τα αμερικανικά τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν, διαρκώς, έκτακτες αναφορές από την Ελλάδα.
Το γραφείο μου είχε κατακλυστεί από ένα βουνό χαρτιά με ειδήσεις που αφορούσαν στη δολοφονία. Από όλα τα σημεία της γής.
Ο Χρύσανθος έφτασε φορτωμένος καφέδες.
Κάναμε μια πρώτη σύσκεψη στο πόδι για το πώς θα πάμε το θέμα….
Ο Χρίστος Μαλασπίνας, Διευθυντής του Γραφείου μας στην Αθήνα, ήταν ήδη στη θέση του και άρχισε να μας βομβαρδίζει με ειδήσεις και ρεπορτάζ.

Μετά τις 9, τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπάνε σαν τρελά από αμερικανούς δημοσιογράφους που ζητούσαν πληροφορίες για τη δολοφονία. Βλέπετε τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο και η διακίνηση των πληροφοριών απαιτούσε κάποιο χρόνο. Με το Χρύσανθο θα πρέπει να μιλήσαμε σε δεκάδες ραδιόφωνα, από όλα τα σημεία της Αμερικής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νεαρή Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφο, από έναν σταθμό του Σικάγου, αν θυμάμαι καλά, η οποία έκανε τις ερωτήσεις, με σπαστά ελληνικά, κλαίγοντας. Και δεν είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα!
Η Φανή Πεταλλίδου έφτασε, σχεδόν βουρκωμένη…Οπως μας είδε αλαφιασμένους, δεν προσπάθησε κάν μας μιλήσει και πήγε στο Γραφείο της. Κάθε λίγο και λιγάκι ερχόταν και μας ρωτούσε διακριτικά μήπως και χρειαζόμαστε κάτι. Αλλες πάλι φορές μας χτυπούσε στοργικά στην πλάτη, χωρίς να μιλάει. Οπως μια μάνα που φροντίζει τα παιδιά της..
Ο Νίκος ο Ζάκος, ο πιο ζωηρός από τα παιδιά που είχαν την επιμέλεια των σελίδων, δεν θυμάμαι να έσκασε ένα γέλιο όλη μέρα.

Λίγο μετά τη 1 το μεσημέρι, το CNN έδειξε ένα απόσπασμα από την ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή και τον Χαρίλαο Φλωράκη, με τον Λεωνίδα Κύρκο να ξεσπάνε σε χειροκροτήματα. «Democracy cannot be defeated by terrorism», έγραφε από κάτω….
(Μετά από χρόνια, είχα το …θράσος να ρωτήσω τον Μητσοτάκη (ήταν Πρωθυπουργός πλέον) πώς άντεξε και βρήκε το κουράγιο να πάει στη Βουλή και να μιλήσει. Ηταν στο Γραφείο του Πρωθυπουργού στη Βουλή. Αιφνιδιασμένος από την ερώτηση, με κοίταξε για λίγο σαν χαμένος και ύστερα είπε: «έπρεπε να το κάμω, αν δεν πήγαινα θα παραδεχόμουν ότι μας νίκησαν!»)

Θα ήταν γύρω στις 3 το απόγευμα όταν έφυγαν για το τυπογραφείο τα τελευταία φίλμς. Τα γραφεία της εφημερίδας είχαν αρχίσει να αδειάζουν…Γεμάτα τασάκια από αποτσίγαρα, χάρτινες κούπες με καφέ και πεταμένα χαρτιά παντού….Βομβαρδισμένο τοπίο, μετά από μάχη…
Είχαμε σχεδόν καταρρεύσει από την αϋπνία και την ένταση. Κοιτούσαμε, αφηρημένοι, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε αυτό που συνέβη. Καμμιά φορά το μέγεθος της απώλειας σε καθηλώνει. Μες το θόρυβο και το άγχος για να βγεί η δουλειά, δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος θυμόμασταν τι είχαμε γράψει….Μετά από μέρες συνειδητοποιήσαμε τον άθλο που επιτέλεσαν όλα τα παιδιά εκείνη τη μέρα γιατί το φύλλο της εφημερίδας ήταν εντυπωσιακό!
Με τον Χρύσανθο, τότε, ανήκαμε σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αν και συμφωνούσαμε σε αρκετά θέματα. Βέβαια ο καθένας έγραφε αυτά που ήθελε, αλλά οι διαφωνίες μας ήταν παροιμιώδεις. Μάλιστα συχνά, όταν ο υπεύθυνος ύλης της εφημερίδας είχε κέφια, πήγαινε τα κείμενα του ενός στον άλλον για να προκαλέσει…..συγκρούσεις. Ε, δεν χρειαζόταν και πολύ….
«Η δημοκρατία κινδυνεύει από τα δύο άκρα και την έλλειψη δημοκρατικής παιδείας. Ομως, η εικόνα που είδαμε χτές στη Βουλή, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα. Γιατί η δημοκρατία είναι ισχυρότερη από τα άκρα». Ετσι τελείωνε το άρθρο που είχε γράψει, όμως ο διορθωτής της σελίδας επειδή το κείμενο δεν χωρούσε, έκοψε την τελευταία παράγραφο….. Δεν του είπα τίποτα και εκείνος το είχε ξεχάσει….

Τον Παύλο Μπακογιάννη τον συνάντησα μία και μοναδική φορά στη Νέα Υόρκη (είχε έρθει συνοδευόμενος από τη Ντόρα Μπακογιάννη), θα πρέπει να ήταν την Ανοιξη του 1988. Είχαμε πάει για φαγητό στην πιο γνωστή Dinner της Αστόριας, τη Neptune.
Ηταν ένας χαρισματικός συνομιλητής. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η απλότητα, η οξύνοια και η ευρύτητα πνεύματος με την οποία έβλεπε την πολιτική. Kαι η συνθετική του ικανότητα. Και η διορατικότητά του! Ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν μπροστά από την εποχή του.
Στη Πατρίδα μας, πολλά πράγματα θα είχαν εξελιχθεί με τρόπο διαφορετικό, αν δεν είχαν κόψει το νήμα της ζωής του τόσο γρήγορα και τόσο άδικα….
“ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙEΞΟΔΑ…»