Στοχασμοί: Το φύλλο (και όχι μόνο…)

Ήταν κάποτε ένα φύλλο, κιτρινισμένο και με ξεθωριασμένα χρώματα, που είχε πέσει από το κλαδί στο οποίο γνώρισε όλη την ομορφιά και τη δόξα, και κείτονταν τώρα στα ριζά του δέντρου που το γέννησε. Ήταν πολύ σκυθρωπό και λυπημένο.
Δίπλα του, ένα άλλο φύλλο, το ίδιο ξεθωριασμένο με το πρώτο, διατηρούσε μια γαλήνια στάση και διαγραφόταν ένα λεπτό χαμόγελο στα χείλη του.
-Μα πως μπορείς να είσαι τόσο ήρεμο, τη στιγμή που έχουμε χάσει όλο το μεγαλείο μας και σαπίζουμε εδώ κάτω στο χώμα; Ρωτάει το πρώτο φύλλο.
-Να σου πω φίλε μου, απαντάει πρόσχαρα το δεύτερο. Αυτή τη στιγμή είμαι εδώ κάτω. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει ώστε να αλλάξει αυτό! Μπορώ λοιπόν ή να καταλάβω το ρόλο που ζω αυτή τη στιγμή, ή να ζω με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Δεν είμαι όμως τώρα αυτές οι αναμνήσεις, και η σύγκριση με αυτές επιφέρει ένα πόνο που εγώ δημιουργώ στον εαυτό μου. Ο χρόνος που είχα σαν πράσινο φύλλο στα κλαδιά πέρασε!
Από την άλλη, τώρα από εδώ κάτω σκέφτομαι ότι, αν ακόμα ήμουν εκεί πάνω, τα καινούρια φύλλα που θέλουν να βγουν, τα βλαστάρια μας, δεν θα είχαν χώρο να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν! Άρα με σοφία έχει χτιστεί αυτή η πορεία μας! Η ματαιοδοξία μας είναι που την ακυρώνει.
Αν και τις στιγμές της δόξας, τότε που πρασινίζαμε τους ουρανούς, άλλοι μας το προσδιόρισαν ότι είναι έτσι! Θυμάμαι που περνούσαν από κάτω οι άνθρωποι, και μας θαύμαζαν, μας εγκωμίαζαν, έστρωναν την αράδα τους στον κορμό μας και ξεκουράζονταν στη σκιά που τους χαρίζαμε. Εκείνοι με τη στάση τους μας έκαναν να φαινόμαστε σπουδαίοι.
Δεν ανέβηκε όμως ποτέ κανένας από αυτούς επάνω, να δει τον αγώνα μας απέναντι στις κάμπιες, τα σκουλήκια, τα πουλιά, και τις αράχνες. Πάντα έβλεπαν και επιβράβευαν αυτό που φαινόταν και όχι αυτό που πραγματικά συνέβαινε. Έτσι πιστεύω ότι δώσαμε πολύ μεγάλη βάση στη γνώμη ενός παρατηρητή, ο οποίος όμως έβλεπε ότι ήθελε και σε κατεύθυνε όπως τον βόλευε!
Και η ευλογία του δικού μας ρόλου, που βρίσκεται; Τι άλλο θα απομείνει στο τέλος πέρα από τη μεταβίβαση της δικής μας εμπειρίας και γνώσης στις επόμενες γενεές; Πόσα δεν διδάξαμε από εκεί πάνω για την αντοχή στις βροχές, τους αέρηδες, τα χιόνια, τις κακουχίες; Πόσο υπέροχη αλήθεια ήταν η συμβολή μας στο γιγάντεμα του κορμού μας, που στέκεται ισάξια με όλα τα άλλα δέντρα του δάσους; Πόσο δεν υμνήσαμε τη δημιουργία μέσα από τα τραγούδια του θροΐσματος και τη χαρωπή αγκαλιά μας στις φωλιές των πουλιών;
Ακόμα και τώρα φίλε μου, η δουλειά μας είναι απολύτως απαραίτητη. Από όλους εμάς θα τραφεί και πάλι το δέντρο που μας γέννησε, μαζεύοντας με τις ρίζες του όλη μας την ουσία και τη σοφία, και έτσι όλη η κληρονομιά μας θα ανέβει πάλι επάνω στα καινούρια βλαστάρια. Βλέπεις τελικά θα ξαναζήσουμε μέσα από τα δικά τους μάτια.