Άρθρο στην ΑΥΓΗ για την ψήφο των Αποδήμων και απάντηση της Panhellenic Post

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Θα αναδημοσιεύσουμε το άρθρο του Δημήτρη Παπανικολόπουλου*  από την ΑΥΓΗ για να το απαντήσουμε. Ο διάλογος, άλλωστε, είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, όπως και ο ίδιος ως δρ Πολιτικής Επιστήμης ασφαλώς πιστεύει.

Παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο του και τον αντίλογο, σε κάθε μία παράγραφο:

Άρθρο του Δημήτρη Παπανικολόπουλου*

δρ Πολιτικής Επιστήμης.

<<Οι Έλληνες ομογενείς, σχεδόν ισάριθμοι με τους ντόπιους, δεν πρέπει με την ψήφο τους να καθορίσουν τη ζωή των ντόπιων Ελλήνων για μια σειρά από λόγους.

ΣΗΜ. ΡΗΡ: Ο αρθρογράφος ξεκινά με μία λανθασμένη υπόθεση. Υποθέτει ότι θα ψηφίζουν οι «Έλληνες ομογενείς». Δηλαδή, εκατομμύρια. Αυτό είναι λάθος. Κρίσιμο. Θα ψηφίζουν μόνον Έλληνες ψηφοφόροι που ζουν στο εξωτερικό. Και μόνον αυτοί. Αυτοί, ούτε εκατομμύρια είναι, («ισάριθμοι») ούτε αποκομμένοι από τη ζωή της Ελλάδος είναι. Είναι Έλληνες, με ελληνική ταυτότητα και ελληνικό Διαβατήριο. Είναι Έλληνες φορολογούμενοι. Είναι Έλληνες που έχουν υπηρετήσει στον ελληνικό Στρατό. Είναι Έλληνες εγγεγραμμένοι σε ελληνικά Δημοτολόγια και σε ελληνικούς εκλογικούς καταλόγους. Είναι Έλληνες ψηφοφόροι για τους οποίους το Σύνταγμα (Άρθρο 51) αναφέρει το πως μπορούν να ασκήσουν, από το εξωτερικό, «το εκλογικό τους δικαίωμα». Γιατί αν αποφασίσουν να ξοδευτούν να έρθουν Ελλάδα στις εκλογές, ΨΗΦΙΖΟΥΝ!

Εδώ τελειώνουν οι  ουσιαστικές μας αντιρρήσεις. Διότι Εάν το αρχικό επιχείρημα δεν είναι σωστό, ούτε τα άλλα στη συνέχεια μπορεί να είναι σωστά. Ωστόσο, για να μην θεωρηθεί ότι υπεκφεύγουμε, θα υποκύψουμε στον πειρασμό να τα απαντήσουμε.

Ας τα δούμε:

<<Πρώτον, ζουν σε άλλες χώρες. Είναι δυνατόν να ψηφίζουν για τη δική μας τη ζωή και μάλιστα λόγω του εκλογικού τους βάρους να καθορίζουν κάθε εκλογικό αποτέλεσμα; Αν ψηφίσουν οι απόδημοι, η κρίση των δημοκρατικών θεσμών είναι πιθανό να βαθύνει, δεδομένου ότι η ψήφος μας θα ακυρώνεται από πολίτες που ζουν στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στον Καναδά>>.

ΡΗΡ: Λάθος. Κι αυτό το αποδεικνύει το γεγονός πως ΟΛΕΣ σχεδόν οι χώρες, από τις πλέον προηγμένες μέχρι τις υπανάπτυκτες, έχουν διασφαλίσει την ψήφο των εκτός συνόρων πολιτών τους. Το να πιστεύουμε πως ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ κάνουν λάθος ή πως οι δημοκρατικοί τους θεσμοί περνούν κρίση, εξαιτίας της ψήφου των αποδήμων πολιτών τους, μοιάζει σαν να θεωρούμε τους εαυτούς μας τα μόνα νοήμονα πλάσματα επί της γης… Έπειτα, ένα εκλογικό αποτέλεσμα κρίνεται το ίδιο από 1000 ψήφους ή από 100.000 ψήφους. Θυμηθείτε τι έγινε με την εκλογή του υιού Μπους στην Προεδρία της Αμερικής (και που κρίθηκε από μια χούφτα ψήφους αποδήμων Αμερικανών). Αυτό, όμως, δεν είναι “κρίση”.  Στην  πολιτική Επιστήμη αποκαλείται ΑΠΟΘΕΩΣΗ των δημοκρατικών θεσμών!

<<Δεύτερον, είναι κατά μέσο όρο πολύ ευπορότεροι από τους κατοίκους της Ελλάδας και γι’ αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικοί. Είναι σαν να καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα τα βόρεια προάστια της Αθήνας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ταξική σύνθεση του εκλογικού σώματος θα αλλάξει «μονόπαντα»>>.

ΡΗΡ: Δεύτερο επιχείρημα δεύτερο λάθος. Η υπόθεση είναι εντελώς υποκειμενική και αστήρικτη. Δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία. Αν υπήρχαν, θα γίνονταν εύκολα αντιληπτό ότι όλοι οι απόδημοι ούτε πλούσιοι είναι, ούτε καλύτερα περνούν από τους Έλληνες. Οι πολλοί, απλώς διαβιώνουν.  Άλλωστε η «ταξική σύνθεση» του εκλογικού σώματος είναι όρος νεοφανής. Όταν αίφνης το υπόλοιπο Αττικής διπλασιάσει τους κατοίκους του οι οποίοι ζουν καλύτερα από άλλες περιοχές της Αττικής, θα τους αφαιρέσουμε το δικαίωμα να ψηφίζουν για να μην αλλάξει η «ταξική σύνθεση» του εκλογικού σώματος;

<<Τρίτον, οι απόδημοι Έλληνες έχουν μια περιορισμένη σχέση με την Ελλάδα που εξαντλείται στην αγάπη, την υπερηφάνεια και -σε κάποιες περιπτώσεις- τη νοσταλγία τους για την Πατρίδα. Όχι για μια πραγματική Πατρίδα, αλλά για τη φανταστική Πατρίδα του ένδοξου παρελθόντος, της νεότητας αυτών των ίδιων ή των γονέων τους, του αφηγήματος που τους βοηθά να έχουν (και να πουλάνε) μια σπουδαία συλλογική ταυτότητα και, φυσικά, της Ελλάδας των διακοπών τους. Αυτοί, λοιπόν, θα ψηφίζουν για μια φανταστική Ελλάδα και την εκλογική τους ετυμηγορία θα την υφιστάμεθα εμείς που ζούμε στην πραγματική Ελλάδα. Τα κόμματα θα προσπαθούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους (κλίνοντας την πατρίδα σε όλες τις πτώσεις) και η πατριδοκαπηλία θα γίνει η μόνη νικηφόρα εκλογική στρατηγική>>.

ΡΗΡ: Τρίτο επιχείρημα ισάξιο των δύο προταθέντων. Οι απόδημοι Έλληνες ψηφοφόροι είναι σε μεγάλο βαθμό καλύτερα από πολλούς γηγενείς πληροφορημένοι για τα καθέκαστα της Ελλάδος. Αγαπούν την πρώτη τους πατρίδα, ενδιαφέρονται γι αυτήν, κάνουν δωρεές και ευεργεσίες σ΄ αυτήν και συμμετέχουν στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της γενέτειρας με χίλιους τρόπους. Τα κόμματα –όπως και οι κυβερνήσεις- δεν φαίνεται να διστάζουν να απευθυνθούν στους απόδημους και τους ομογενείς ζητώντας επενδύσεις κλπ. Όταν ανεχτήκαμε τις «αυταπάτες» ως «νικηφόρα εκλογική στρατηγική» ο εκθειασμός της πατρίδας θα ενοχλήσει;

<<Τέταρτον, δεν θα έχει κανένα νόημα η προεκλογική εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών, αφού τα αποτελέσματα θα καθορίζονται από εν πολλοίς ανενημέρωτους για τις πραγματικές συνθήκες, τα επίδικα και τα πολιτικά προγράμματα πολίτες που απουσιάζουν από την Ελλάδα>>.

Το τέταρτο επιχείρημα είναι εν πολλοίς η επανάληψη του τρίτου επιχειρήματος, που ήδη απαντήσαμε.

<<Πέμπτον, δεν έχουμε δώσει ψήφο στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται πολλά χρόνια στην Ελλάδα και η μοίρα τους κρίνεται από τις πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων. Θα δώσουμε ψήφο σε ανθρώπους που έρχονται εδώ μόνο για τουρισμό; Θα καθορίζουν δηλαδή τις κυβερνητικές πολιτικές οι καταναλωτές τουριστικών υπηρεσιών και όχι οι εργαζόμενοι σε αυτές; Αυτό μοιάζει περισσότερο με αποικιοκρατικό όνειρο παρά με δημοκρατικό. Σε μια τέτοια περίπτωση τα πολιτικά κόμματα θα μεταβληθούν σε τουριστικούς πράκτορες, κάνοντας τα πάντα για να προσελκύσουν τους πελάτες – τουρίστες από το εξωτερικό>>.

ΡΗΡ: Το πέμπτο επιχείρημα και εάν είναι –ας μας επιτραπεί ο όρος- εξωφρενικό. Το ζήτημα των μεταναστών είναι άσχετο με την ψήφο των Αποδήμων. Αν κακώς δεν κάνεις το ένα δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις επίσης κακώς και το άλλο.  Έπειτα, είναι ευρέως γνωστό –τουλάχιστον ως διακομματικές καταγγελίες- ότι συχνά-πυκνά πολλούς μετανάστες έχουμε ελληνοποιήσει για τις εκλογικές μας ανάγκες…

<<Έκτον, τι θα εμποδίσει συν τω χρόνω τη δημιουργία ενός κόμματος των αποδήμων από πλούσιους και φιλόδοξους μεσσίες της διασποράς; Μόνο οι ψήφοι των αποδήμων και όσων πιστεύουν στους μεσσίες εντός των τειχών θα φτάνουν για να εξασφαλίσουν την πρωτιά στις εκλογές. Θα πρόκειται για ένα μείγμα αποικιοκρατίας και μπερλουσκονισμού>>.

ΡΗΡ: Στο έκτο επιχείρημα «οι μάσκες πέφτουν». Εδώ αναδύονται οι φοβίες των κομμάτων –της αριστεράς πρωτίστως- για τις οποίες αρνούνται να υλοποιήσουν την επιταγή του Συντάγματος.  Πρώτον οι απόδημοι δεν είναι φιλόδοξοι «μεσσίες της διασποράς». Ο κ. Παπαδημητρίου πρόσφατα και η σύζυγός του, ο Ανδρέας Παπανδρέου παλαιότερα και οι εταίροι της Φιλικής Εταιρίας ούτε αποικιοκράτες ούτε μπερλουσκονιστές υπήρξαν.

<<Στο διά ταύτα: Η Ν.Δ. βλέπει ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία σε αυτό τον λαό. Και, όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ, υπάρχει πάντα η δυνατότητα, αντί να αλλάξει η ίδια, να αλλάξει τον λαό. Με λίγη παρωχημένη εθνικοφροσύνη και κλασική πατριδοκαπηλία, με ελιτίστικη αντιμετώπιση του υπαρκτού λαού και την υπαγωγή του στο φαντασιακό Έθνος, θα προσπαθήσει να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρετήσει το μικροκομματικό της συμφέρον. Το ζήτημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει: Θα δώσει ιδεολογικό αγώνα ενάντια στα αντιδημοκρατικά όνειρα της Ν.Δ. ή θα μιλήσει για «δίκαιο αίτημα των ομογενών που έχουν προσφέρει τόσα και τόσα στη μητέρα Πατρίδα»;>>

ΡΗΡ: Το δια ταύτα υποφέρει, κατά την άποψή μας, όπως και όλα τα επιχειρήματα του κυρίου Παπανικολόπουλου, από την μη δυνάμενη να κρυφτεί αγωνία του, για την εκλογική τύχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αγωνία του αυτή ξεχνάει ότι την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων ψηφοφόρων την προωθούσε με Νομοσχέδιο στη Βουλή ήδη από το 2006 η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, όταν ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απασχολούσαν καν τα εκλογικά τους επιτελεία.

Δεν θα σχολιάσουμε την άποψη ότι ο Οικουμενικός Ελληνισμός αποτελεί «φαντασιακό Έθνος».

Θα ήθελα, μόνον, να ρωτήσω που βρίσκονταν ο αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ, όταν οι απόδημοι Έλληνες της Ευρώπης ψήφιζαν στις Ευρωεκλογές Έλληνες υποψηφίους. Τότε ήταν καλή η ψήφος τους; Ή ήταν δημοκρατικό όταν πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση τα κόμματα φόρτωναν με απόδημους Έλληνες ψηφοφόρους αεροπλάνα και βαπόρια και τους κουβαλούσαν στην Ελλάδα να ψηφίσουν; Τότε δεν αλλοίωναν την «ταξική σύνθεση του εκλογικού σώματος»; Δεν έτυχε να το ακούσει αυτό ποτέ; Ούτε γιατί “βούλιαξε” οικονομικά  η Ολυμπιακή Αεροπορία άκουσε; Μήπως άκουσε, τουλάχιστον, για τα απλήρωτα χρέη των κομμάτων στην Ολυμπιακή;