ΑΝΑΛΥΣΗ: Η ψήφος των εκτός Ελλάδος Ελλήνων εκλογέων» (Μέρος IV) [Τελευταίο]

ΑΝΑΛΥΣΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

-Γιατί είναι «ανέφικτο» και «ασύμφορο» για την Ομογένεια στο σύνολό της το «κάτι διαφορετικό» από αυτό που λέει το Σύνταγμα ως προς την ψήφο των αποδήμων; Αυτό το ερώτημα είχαμε θέσει στο τρίτο μέρος της ανάλυσής μας και σ΄αυτό θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε εδώ, ολοκληρώνοντας, προσώρας,το θέμα «Η ψήφος των εκτός Ελλάδος Ελλήνων εκλογέων».

Θέλουμε τους Ομογενείς (προσοχή, δεν μιλάμε για τους κατά τα ανωτέρω Έλληνες εκλογείς του εξωτερικού, αλλά για Ομογενείς που λείπουν από την πατρίδα 30, 40 ακόμη και 50 χρόνια, έχουν ξένη υπηκοότητα, αλλά –κάποιοι-  διατηρούν και την ελληνική υπηκοότητα)  να ψηφίζουν στην Ελλάδα;  Ή προτιμάμε ως έθνος μαζί με τους Ομογενείς δεύτερης, τρίτης και τέταρτης ακόμη γενιάς, τους γεννημένους, μεγαλωμένους και σπουδαγμένους στο εξωτερικό, να τους παροτρύνουμε να εγγράφονται στους τοπικούς εκλογικούς καταλόγους και να ψηφίζουν μαζικά στις εκλογές της χώρας στην οποία ζουν;

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως εκεί, στο τοπικά Κοινοβούλια, από τις κατά τόπους κυβερνήσεις,  λύνονται τα προβλήματα καθημερινότητάς τους και όχι στην Αθήνα. Και εκεί, με τη μαζικότητα και την δύναμη της ψήφου τους,  μπορούν να ασκήσουν επιρροή υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Όχι στη Βουλή της Αθήνας… (Διότι, οι Ομογενείς, ακόμη και αυτοί που δεν μιλούν ελληνικά πέραν από ένα σπασμένο «καλημέρα», έχουν στην ψυχή και στο είναι τους, ελληνική συνείδηση!)

Είναι, εξάλλου σχεδόν αστείο να φαντάζεται κανείς ότι Έλληνες πολιτικοί θα διεξάγουν προεκλογικό αγώνα στην Αμερική, την Αυστραλία, την Τουρκία, τη Ρωσία, για να αναφέρουμε επιλεκτικά ορισμένες χώρες με σημαντικές ελληνικές Παροικίες. Όπως παράλογο μοιάζει περίπου 4 εκατομμύρια ομογενείς ανά τον κόσμο να συνωστίζονται σε προξενεία και Πρεσβείες για να ψηφίσουν!

Ας μην μιλούμε, λοιπόν, για ψήφο ομογενών.  Να μιλάμε για ψήφο Ελλήνων εκλογέων του εξωτερικού.

Έπειτα, για το δικαίωμα ψήφου, θα τεθεί κριτήριο χρονικής απουσίας από τη γενέτειρα;  Κάτι τέτοιο δεν το προβλέπει το Σύνταγμα. Και Ποιος και πως θα το καθορίσει;  Ένας απόδημος, που λείπει σαράντα χρόνια από την Ελλάδα, παρακολουθεί, όμως, μέσω του Τύπου τα συμβαίνοντα στην γενέτειρα, και την επισκέπτεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα, γιατί δεν πρέπει να έχει δικαίωμα ψήφου και να έχει ένας που λείπει πέντε μόνον χρόνια, αλλά «δεν του καίγεται καρφί» για αυτά που άφησε πίσω του; Ή, έπειτα, γιατί να μην έχει δικαίωμα ψήφου κάποιος απόδημος,  που λείπει 30 χρόνια, αλλά πληρώνει ΕΝΦΙΑ για το σπίτι των γονιών του στο χωριό ή την πόλη; Που στέλνει λεφτά να χτιστεί το νοσοκομείο, η Εκκλησιά, να συνδράμει στο σεισμό, στη φωτιά;

Από το άλλο μέρος, η περίπτωση ομογενείς που δεν μπορούν να ψηφίζουν στις ελληνικές εθνικές εκλογές, να ψηφίζουν για  Περιφέρειες Εξωτερικού με Ομογενείς υποψηφίους, μοιάζει ανεφάρμοστη και άνευ ουσιώδους  νοήματος.  Τι να τους κάνουμε τους «βουλευτές της ομογένειας»;  Να έρχονται στην Ελληνική Βουλή; Να κάνουν τι; Να προωθούν τα συμφέροντα των ομογενών; Θα αλλάξουν, δηλαδή, οι 3-5 βουλευτές-ομογένειας, την Οικονομική πολιτική της Ελλάδος απέναντι στην ομογένεια, που φορολογεί από το 1 ευρώ τα όποια εισοδήματά της στην Ελλάδα; Μετά, ποιος θα πληρώνει τα υπερατλαντικά σύρε-κι έλα των βουλευτών ομογενών;

Εάν οι ομογενείς-βουλευτές εγκατασταθούν στην Ελλάδα, θα πάψουν συντωχρόνω να είναι «ομογενείς». Θα εμπλακούν με τα ελληνικά κόμματα, αφού μεμονωμένοι τίποτα δεν θα μπορούν να κάνουν. Εγκαθιστάμενοι στην Ελλάδα για μια  ή και περισσότερες τετραετίες, αποξενώνονται από τα προβλήματα και τα θέματα της ομογένειας.

Έπειτα λένε, εκλογές στην ομογένεια για ανάδειξη ομογενών «βουλευτών». Έχει σκεφθεί κανείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό;  Αναμπουμπούλα, διαπληκτισμούς, διχασμό και, στην ελαφρύτερη περίπτωση, αποδυνάμωση της ομογένειας. Εξάλλου, ελάχιστοι μόνον ομογενείς βαθύπλουτοι  –και πάντα οι ίδιοι- θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα και να διαθέτουν τον απαραίτητο χρόνο, για να διεξάγουν προεκλογικό αγώνα στις 485 ομογενειακές παροικίες ανά την αχανή Αμερική, βάλε πόσες στην Αυστραλία και πάει λέγοντας. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούν να διεκδικήσουν την ψήφο των ομογενών. Αυτό μόνο Δημοκρατία θα καταλήξει να μην είναι.

Επανερχόμαστε στους εκτός Ελλάδος Έλληνες ψηφοφόρους. Στους μόνους στους οποίους, κατά το Σύνταγμα, μπορούν να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές.

Και εδώ, όμως, η κυβέρνηση βάζει θέματα. Όπως ότι θα ψηφίζουν βουλευτές στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας, ότι η ψήφος τους δεν θα προσμετράται στο σύνολο της Επικρατείας κλπ. Αλλά, αυτό, επίσης δεν είναι Δημοκρατικό. Δηλαδή το να ψηφίζουν οι Απόδημοι και η ψήφος τους να είναι «δεύτερης κατηγορίας»! Να μην έχει το ίδιο «βάρος» με εκείνη των υπολοίπων ψηφοφόρων!

Η δύναμη της ψήφου των Αποδήμων στην γενέτειρα θα έχει αξία (και νόημα) όταν θα έχει δύναμη. Και θα έχει δύναμη  όταν οι Απόδημοι εκλογείς θα μπορούν να απευθύνονται, επιλέγοντας με την ψήφο τους,  από το σύνολο των 300σίων της Βουλής. Στο γεωγραφικό διαμέρισμα που ανήκουν. Και όχι η ψήφος τους να εγκλωβίζεται στους στους 5-10 του Ψηφοδελτίου Επικρατείας…

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας, θέλει να επωφεληθεί της ψήφου των νεότερων εκ των Ελλήνων ψηφοφόρων του εξωτερικού. Αυτούς που λέμε παιδιά του «Brain Drain» . Τους θεωρεί «πιο κοντά» του. Και επίσης είναι σίγουρο ότι ορισμένα κόμματα στην Ελλάδα δεν θέλουν τους ομογενείς «μέσα στα πόδια» τους. Ότι φοβούνται την «ανεξέλεγκτη ψήφο».

Αλλά, ο φόβος τους είναι κλειστοφοβικός. Αν το δουν στην ευρύτερη εφαρμογή του το μέτρο, θα αντιληφθούν πως υπερβάλουν. Δεν υπάρχουν στρατιές εκατοντάδων χιλιάδων αποδήμων Ελλήνων εκλογέων του εξωτερικού, που θα ανατρέψουν ή θα  επιβάλλουν το άλφα ή το δείνα εκλογικό αποτέλεσμα. Εκείνο που θα συμβεί, είναι μία μικρή αύξηση του ποσοστού συμμετοχής του κόσμου, και, μάλιστα, κατά τρόπο απόλυτα ισορροπημένο. Με τις ψήφους ανά την Επικράτεια, να πηγαίνουν, ανισομερώς ναι, αλλά όχι μονοκούκι, στα κόμματα. Θα διαχέονται προς κάθε πολιτική κατεύθυνση, επηρεάζοντας ελάχιστα έως και καθόλου την τελική έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος.

Φυσικά, πρέπει να κλείσουμε τ΄αυτιά σ΄εκείνους που λένε να μην δοθεί ψήφος στους εκτός Ελλάδος Έλληνες, συλλήβδην.  Ο Οικουμενικός ελληνισμός σφυρηλατείται όχι όταν κλείνουμε την πόρτα σ΄αυτούς που μέσα τους έχουν Ελλάδα. Αντίθετα, όταν αναγνωρίζοντας την διαχρονική προσφορά τους, τούς θεωρούμε και ισότιμους πολίτες, με ίσα δικαιώματα, πέραν από “αδέλφια” μας. Το δικαίωμα της ψήφου στους Έλληνες εκλογείς που βρίσκονται στο εξωτερικό, το προβλέπει το Σύνταγμα από το 2001. Δεν το “δίνουμε” σήμερα. Σήμερα προσπαθούμε να συμφωνήσουμε στις “παραμέτρους”. ‘Ισως και να ξεπεράσουμε τις πολιτικές σκοπιμότητες που ΔΕΝ επέτρεψαν να υλοποιηθεί η συνταγματική πρόβλεψη ήδη από το 2009…

Επομένως, αντί για σενάρια ανέφικτα και ασύμφορα, με σοβαρές επιπτώσεις στην ενότητα και την αποτελεσματικότητα της Ομογένειας, αντί για “κομπασμούς” ποιος τάχα <λύνει προβλήματα> (στη δημιουργία των οποίων  και ο ίδιος έχει μερίδιο ευθύνης)  ας συνεννοηθούν όλα τα κόμματα να προωθήσουν το μόνο ρεαλιστικό σενάριο: Να ψηφίζουν μόνον οι Έλληνες εκλογείς που βρίσκονται εκτός Επικράτειας, από τον τόπο που διαβιούν. Και η ψήφος τους να προσμετράται στην Επικράτεια. Απομένει, σ΄ αυτήν την περίπτωση, να επιλεχθεί ο τρόπος (κάλπες, επιστολική ή ηλεκτρονική ψήφος) και να θεσπιστούν οι δικλείδες ασφαλείας που θα εξασφαλίζουν το ανόθευτο της απόδημης λαϊκής ετυμηγορίας.

Διαφορετικά, ας παραμείνει η Ελλάδα να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις τρεις χώρες, εκ των 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν δίνουν ψήφο στους Αποδήμους τους, διεκδικώντας επαξίως ένα από τα «Χρυσά Βατόμουρα», προσεχώς.  (σ.σ. Τα αντιβραβεία των Όσκαρ, τα οποία «βραβεύουν» τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς).