ΑΝΑΛΥΣΗ: Γόρδιος δεσμός η ψήφος των αποδήμων – Το καθήκον των κομμάτων

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το ζήτημα της ψήφου των Ελλήνων Ψηφοφόρων από το εξωτερικό, μοιάζει με τον γόρδιο δεσμό. Δύσκολο να το λύσεις, εύκολο να το κόψεις. Χρειάζεται μόνον πολιτικό θάρρος και αποφασιστικότητα.

Απαιτείται και κάτι άλλο. Επίγνωση της πραγματικότητας. Και αυτή μας λέει ότι η Ελλάδα και μια-δυό άλλες χώρες της ΕΕ δεν έχουν ακόμη διευκολύνει τους ψηφοφόρους τους να ψηφίζουν από το εξωτερικό…  Σχεδόν όλες οι άλλες, εντός και εκτός ΕΕ, έχουν βρει τον τρόπο.  Επομένως, ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά εμείς αρμενίζουμε. Λύση υπάρχει. Και είναι απλή.  Ψηφίζουμε από το εξωτερικό, όπως θα ψηφίζαμε εάν ταξιδεύαμε στην Ελλάδα την ημέρα των εκλογών.

Αυτό, άλλωστε, δεν κάνανε τα πολιτικά κόμματα όλα τα χρόνια, πριν συρρικνωθεί η Ολυμπιακή Αεροπορία και διακόψει τις υπερατλαντικές της πτήσεις; Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις δεν μετέφεραν “επί πιστώσει” ψηφοφόρους των κομμάτων από το εξωτερικό; Θα πείτε, αυτοί ήτανε λίγοι. Και ήτανε και “γνωστοί” στα κόμματα. Τα οποία δεν κινδύνευαν από “εκπλήξεις”. Το κάθε κόμμα μετέφερε τους δηλωμένους (και γραμμένους σε λίστα) ψηφοφόρους του…

Άρα,

Συμπέρασμα πρώτο: Τα κόμματα επιθυμούν να ελέγχουν τον αριθμό αυτών που θα ψηφίζουν από το εξωτερικό. «Τρέμουν νούμερα 1 ή 2ή 3 εκατομμύρια «ανεπηρέαστων» ψηφοφόρων! Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μιλούν για  «ανήθικη» ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, θεωρώντας ηθικότερο να στερούν από πολίτες τους το συνταγματικό τους δικαίωμα! Άλλο ζήτημα είναι το εάν όντως υπάρχουν αυτά τα εκατομμύρια ψηφοφόρων από το εξωτερικό! Αλλά αυτό δεν το  ψάχνει κανείς!

Συμπέρασμα δεύτερο: Τα κόμματα θέλουν να ξέρουν «τι καπνό φουμάρουν» όσοι Ψηφίζουν από το εξωτερικό. Αυτό, φυσικά, δεν το παραδέχονται δημοσίως και προσπαθούν να το αποφύγουν στα «μουλωχτά», διαρκώς αναβάλλοντας προσχηματικά την νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει από το 2001 το Σύνταγμα…

Αυτά τα δύο συμπεράσματα μας οδηγούν σε ένα δεδομένο. Προκειμένου να δεχθούν από το εξωτερικό την ψήφο, προσπαθούν να επιβάλλουν περιορισμούς στο δικαίωμα των Ελλήνων Ψηφοφόρων που βρίσκονται στο εξωτερικό και θέλουν  να ψηφίζουν από τον τόπο κατοικίας τους.

Έτσι μεθοδεύεται περιορισμός του δικαιώματος, με  μορφή ορισμού του αριθμού των ψηφοφόρων που θα ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα από το εξωτερικό, ώστε να διατηρηθεί κατά το δυνατόν αναλλοίωτος ο πολιτικός χάρτης.

Περιορισμός και στην αξία της ψήφου η οποία δεν θα προσμετράται, λένε κάποια κόμματα,  στην Επικράτεια, αλλά μόνον για την ανάδειξη έως τριών βουλευτών «ομογένειας» στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Άρα «προστατεύουμε» το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων και δεν διαταράσσουμε την ανθρωπογεωγραφία της Βουλής. Άλλο είναι το ότι έτσι η ψήφος των εκτός Ελλάδος ψηφοφόρων υποβαθμίζεται και καθίσταται, ουσιαστικά, διακοσμητική.

Έτσι, το απλό, το κάνουν πολύπλοκο. Και το δικαίωμα «χάρη». Τα κόμματα θα αποφασίζουν ποιοι θα πληρούν τις προϋποθέσεις για να συμμετέχουν στο «δημοκρατικό πανηγύρι» της κάλπης και ποιοι όχι. Τα κόμματα, και όχι το Σύνταγμα!

Τα κόμματα θα καθορίσουν την αξία που θα έχει η εκτός Ελλάδος ψήφος. Και όχι το Σύνταγμα!

Συμπέρασμα τρίτο. Τα κόμματα θέλουν και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο. Και να μην μπορούν να κατηγορηθούν ότι αρνούνται την ψήφο στους απόδημους, αλλά, την ίδια ώρα, και να αποκτήσουν ασφαλιστικές δικλείδες ως προς το αποτέλεσμα της –κατά τα λοιπά- δημοκρατικής διαδικασίας!

Εκεί είναι που «σκοντάφτει» το πράγμα. Διότι μπορεί μεν το «επιδιωκόμενο» να είναι βολικό συνολικά για το πολιτικό σύστημα, δεν είναι, όμως, εξυπηρετικό στον ίδιο βαθμό για όλα τα κόμματα. Διότι, με βάση τα ανωτέρω, το κάθε κόμμα κάνει τους δικούς του υπολογισμούς. Και εξάγει τα δικά του εκλογικά συμπεράσματα. Με άλλα λόγια, «μετράει κουκιά».

Στο γενικότερο κλίμα που έχει δημιουργηθεί, τα κόμματα στροβιλίζονται.  Φαντασιώνονται εκατομμύρια ψηφοφόρους από το εξωτερικό, μη σας πω και περισσότερους από τα 9 εκατομμύρια συν κάτι εκατοντάδες χιλιάδες,  εν δυνάμει ψηφοφόρους του εσωτερικού.

Εφευρίσκουν προβλήματα  διακίνησης  των ιδεών τους,  την εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης.

Στιγμιότυπο από την συγκέντρωση 11 ομογενειακών οργανώσεων για την ψήφο, στην Νέα Υόρκη. Από αριστερά διακρίνονται οι Δρ. Δέσποινα Αφεντούλη, Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος και ο πρόεδρος του  Hellenic Congress of America, Νίκος Αποστολόπουλος. Φωτογραφία: Αναμνήσεις / Δημήτρης Τσάκας.

Θέτουν ηθικά διλήμματα την ώρα που ασκούν ανήθικο «εκβιασμό» των ψηφοφόρων,  τους οποίους  θέλουν ελεγχόμενους και ακίνδυνους. Το πώς θα ψηφίσουν οι Έλληνες του εξωτερικού, που είναι εγγεγραμμένοι ή έχουν δικαίωμα να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, παραμένει άγνωστο. Το γνωστό είναι πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν επιθυμούν να αναλάβουν το ρίσκο μιας ανατροπής των εκλογικών ισορροπιών, έτσι όπως τα έχουμε ζήσει από την μεταπολίτευση και μετά.

Ωστόσο είναι  θεμιτό να υποθέσει κανείς ότι όπως οι Έλληνες, έτσι και οι απόδημοι  ψηφοφόροι δεν ανήκουν μονοκούκι σε ένα συγκεκριμένο κόμμα. Διαχέονται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Και αυτό είναι και το σωστό. Όσoι και να είναι, θα είναι κατανεμημένοι σε όλα τα κόμματα.

Συμπέρασμα: Η ψήφος των Ελλήνων ψηφοφόρων του εξωτερικού δεν θα ανατρέψει άρδην το πολιτικό σκηνικό. Θα ενισχύσει την όλη διαδικασία προσδίδοντας αριθμό Ελλήνων πολιτών που θα ελαφρύνει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.

Σε  ό,τι αφορά την πληροφόρηση που θα έχουν οι Έλληνες ψηφοφόροι του εξωτερικού, μην πούμε ότι θα είναι ισάξια αν όχι και καλύτερη  -πάντως περισσότερο ψύχραιμη,  λόγω αποστάσεως- εκείνης των γηγενών καθώς όλοι από τον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, αντλούν το μεγαλύτερο μέρος της ενημέρωσής τους. Μέσα και έξω από την Ελλάδα. Οι δε λόγοι των πολιτικών, σήμερα φθάνουν παντού δορυφορικά.

Οι δε επιπτώσεις από την όποια επιλογή τους θα είναι και για τους ίδιους τους απόδημους επιζήμια, αν αποδειχθεί άστοχη. Φόρους –και ΕΝΦΙΑ- πληρώνουν και αυτοί. Και, μάλιστα, από το πρώτο ευρώ εισόδημα!  Τα παιδιά τους καλούνται στον ελληνικό Στρατό. Μέσω των διακρατικών Συμφωνιών, οι επιπτώσεις τους αφορούν άμεσα.  Μπορεί να μην εργάζονται στην Ελλάδα, η ΔΟΥ, όμως, θέλει το “παγκόσμιο εισόδημα”! Μπορεί να αμείβονται διαφορετικά στο εξωτερικό, διαφορετικά είναι, όμως, και τα έξοδα διαβίωσης που αντιμετωπίζουν στις ξένες χώρες.  Με ό,τι εξοικονομούν στήριζαν από παλιά, ιδιαίτερα και τα τελευταία χρόνια της κρίσης, συγγενείς τους στην πατρίδα,

Το κάτω της γραφής, κανείς δεν γνωρίζει εάν και πότε –και πόσοι-  απόδημοι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους, αυτοί και οι οικογένειές τους. Επομένως, το πώς διοικείται η Ελλάδα, τους αφορά και αυτούς.

Οι διαφωνίες (ακόμη και ενδοομογενειακές) ως προς τι ακριβώς πρέπει να γίνει, πώς να ψηφίζουν, τι να ψηφίζουν, οι ψηφοφόροι του εξωτερικού, ούτε θα λείψουν ούτε θα λυθούν ποτέ. Ας γίνει, όμως, η αρχή. Με όποιο σύστημα. Ο χρόνος θα διευθετήσει τα τυχόν προβλήματα που θα παρουσιαστούν. Το θεμελιώδες είναι η ψήφος. Σ΄ αυτό να συγκλίνουν και να συμφωνήσουν τα κόμματα, παραμερίζοντας  το στενό κομματικό συμφέρον. Αυτό είναι το δημοκρατικό τους καθήκον. Ας αντλήσουν το απαιτούμενο προς τούτο πολιτικό θάρρος.

Εκτιμούμε ότι αυτό θέλουν και οι Απόδημοι. Την ψήφο, αρχικά. Τα επιμέρους ζητήματα, μπορούν να ρυθμιστούν και στο μέλλον. Εμείς αυτό αποκομίσαμε από τη συζήτηση των 11 ομογενειακών οργανώσεων στην Νέα Υόρκη την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019, την οποία παρακολουθήσαμε από βίντεο που ανέβασε η ομογενειακή ιστοσελίδα anamniseis.net.

Εν κατακλείδι: Ας μην χαθεί και αυτή η ευκαιρία!