Η 21η Απριλίου και ο Ελληνισμός του Εξωτερικού

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Για το στρατιωτικό πραξικόπημα που εκδηλώθηκε τα ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967, στην Ελλάδα, έχουν ήδη αποφανθεί η ελληνική Δικαιοσύνη και η Ιστορία. Όπως και έχουν δικαστεί και καταδικαστεί οι πρωταίτιοι,  Στυλιανός Παττακός Γεώργιος Παπαδόπουλος,  Νικόλαος Μακαρέζος, ( βάλτε τα ονόματα με όποια σειρά θέλετε. Οι ευθύνες είναι ίδιες) και συνεργάτες τους.

Επιγραμματικά θα σημειώσουμε ότι η «σύντομη παρένθεση» διήρκεσε επτά χρόνια. Όπως και να το δει κανείς, το πραξικόπημα κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα. Η χώρα την εποχή εκείνη βρισκόταν ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο.

Στους (όσους) Έλληνες, που αντιτάχθηκαν στη χουντική δικτατορία, και μάλιστα δυναμικά και από την πρώτη στιγμή, συμπεριλαμβάνονταν και Έλληνες του Εξωτερικού, Απόδημοι αλλά και Ομογενείς, και, ιδιαίτερα της Αμερικής και της Αυστραλίας.  Ασφαλώς και της Σουηδίας και των άλλων ευρωπαϊκών πόλεων.

Στην Αυστραλία, ο τότε δισεβδομαδιαίος «Νέος Κόσμος» κυκλοφόρησε (22 Απριλίου 1967) με έκτακτο παράρτημα, με την είδηση για «στυγνή δικτατορία στην Ελλάδα» και ό,τι πληροφορίες μπόρεσε να συγκεντρώσει για τις εξελίξεις και ιδιαίτερα τις συλλήψεις και την τύχη των πολιτικών ηγετών. Ταυτόχρονα, παρότρυνε πρωτοσέλιδα τον πρεσβευτή και τους προξένους της Ελλάδος να παραιτηθούν σε ένδειξη αφοσίωσης στις αρχές της δημοκρατίας και αλληλεγγύης στον υπόδουλο λαό.

Στην Αμερική ο Ημερήσιος «Εθνικός Κήρυξ» κυκλοφόρησε 21 Απριλίου 1967  υπό τον τίτλο “Το Πραξικόπημα”. Στην πρώτη σελίδα ο τότε εκδότης Μπάμπης  Μαρκέτος έγραφε χαρακτηριστικά: “Κατεχόμεθα υπό το αίσθημα πίστεως ότι η Δικτατορία επαναφέρει την Ελλάδα πενήντα χρόνια πίσω. Οτι προσβάλλει την αξιοπρέπεια παντός εντίμου ανθρώπου. Οτι οδηγεί προς το ζοφερόν άγνωστον”. Και τόνιζε: “Η πολιτική ηγεσία, παρά τα σφάλματά της και την χρεωκοπίαν της, καθίσταται, τώρα, περισσότερον παρά ποτέ συμπαθής. Και ευρισκόμεθα παρά το πλευρόν της”. Η αταλάντευτη αυτή αρνητική  στάση του Μπάμπη Μαρκέτου απέναντι στην δικτατορία συνεχίστηκε και τα εφτά χρόνια της θλιβερής παρένθεσης. Της “χειροτέρας περιπέτειας” όπως την είχε αποκαλέσει σε άλλο άρθρο του τρεις μέρες μετά το πραξικόπημα.

Όλα αυτά έχουν ειπωθεί, γραφεί και καταξιωθεί. (Δες,  “Οι Ελληνοαμερικανοί-Ιστορία του Απόδημου Ελληνισμού των Η.Π.Α”,  Εκδόσεις Παπαζήση, 2006).

Ναι, υπήρξε και έντυπος Τύπος που στάθηκε συμπαθητικά στο πλευρό της Χούντας. Τόσο στο εξωτερικό όσο και στην ίδια την Ελλάδα- και όχι πάντα με τη βία ή τις απειλές που βεβαίως δεν έλειψαν από μέρους των συνταγματαρχών, υπήρξαν και περιπτώσεις εφημερίδων που συνέπλευσαν μαζί τους («Ελεύθερος Κόσμος» Αθήνα – «Ατλαντίς» Νέα Υόρκη). Όπως και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έδειξε, δυστυχώς, ανοχή αν όχι ορισμένοι ακόμη και εύνοια απέναντι στους πραξικοπηματίες. Η πλειονότητα των Ελλήνων, όμως,  και των ομογενών, συντάχθηκε με την πλευρά της Δημοκρατίας. Κάποιοι (λίγοι) Έλληνες και Απόδημοι έκαναν και αντίσταση, πήγαν φυλακή και εξορίες. Κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους.

Γιατί τα γράφουμε; Για να μην ξεχνάμε. Γιατί «λαός που ξεχνάει την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει» (Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε).