Ο Αμραμπατ κέρδισε ακόμα έναν αγώνα ασυλίας, αλλά ο Παναθηναϊκός είναι σπουδαίος Survivor εφέτος

Ηταν πέναλτι το χέρι του Χατζισαφί; Όχι βέβαια. Ηταν αποβολή του Τσοκάι; Πεντακάθαρη. Επρεπε να τιμωρηθεί με κίτρινη ο Σένκεφελντ για την προβολή στον Αραούχο; Ναι. Επρεπε να είχε αποβληθεί ο Αμραμπατ; Από το 30’. Ασφαλώς και για το χέρι στο 43’: είτε μιλάμε για την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι του, είτε ήταν σίγουρος πως δεν θα αποβληθεί. Και γιατί να μην είναι, αφού και στο προηγούμενο ματς, εναντίον του Ολυμπιακού, πάλι είχε γλυτώσει την αποβολή με δεύτερη κίτρινη από τον Μαριάνι, «υποχρεώνοντας» πάλι τον Αλμέιδα να τον αντικαταστήσει; Δεν αποκλείεται, λοιπόν, καθόλου το δεύτερο ενδεχόμενο, δεδομένου ότι διαιτησία σαν του Νίκολα Νταμπάνοβιτς είχαμε χρόνια να δούμε. Δυστυχώς για την ΑΕΚ σε δεύτερο σερί ματς ο ρέφερι την παίζει στην OPAP Arena 70%-30% και δεν παίρνει τρίποντο. Η διαιτησία του Ιταλού Μαριάνι με τον Ολυμπιακό δεν απείχε πολύ από τη χθεσινή του Μαυροβούνιου. Αλλά τότε τα «σκέπασε» όλα η «τριάρα»…

Ο Νταμπάνοβιτς δεν ήταν «κακός διαιτητής», ήταν μεροληπτικός υπέρ της ΑΕΚ

Η μη αποβολή του Αμραμπατ ήταν το highlight της δεύτερης παρουσίας διαιτητή εφέτος ο οποίος στα δικά μου μάτια μπήκε να σφυρίξει με πολιτική υπέρ μιας ομάδας σε ντέρμπι. Ο πρώτος ήταν ο Μαριάνι. Τα δυο πασιφανή φάουλ του Αμραμπατ και του Μήτογλου στα πρώτα τρία λεπτά που δεν καταλογίζονται, τα φάουλ του Χατζισαφί στον Παλάσιος, η απόφασή του να επιτρέψει plus δύο λεπτά καθυστερήσεων, να μετατρέψει το άουτ σε κόρνερ και το διπλό επιθετικό φάουλ σε πέναλτι, στο δικό μου το μυαλό φανερώνουν πρόθεση. Ο Νταμπάνοβιτς δεν ήταν «κακός διαιτητής». Ηταν μεροληπτικός υπέρ της ΑΕΚ. Τελεία και παύλα. Πάμε παρακάτω.

Για τον Παναθηναϊκό ήταν μια τεράστια ευκαιρία το χθεσινό ματς. Και πολύ λογικά ο Γιοβάνοβιτς ήταν στενοχωρημένος μετά τη λήξη του ντέρμπι. Ηταν τυχερός ο Παναθηναϊκός που έπαιξε με την ΑΕΚ αμέσως μετά την ήττα της από τον Ολυμπιακό, ήταν τυχερός που απουσίαζε ο «φόβος και τρόμος» Λιβάι Γκαρσία, ήταν υπερτυχερός που ο Αλμέιδα έκανε τις επιλογές που έκανε με τον ακίνδυνο Αραούχο πάλι σέντερ φορ και τον Πινέδα πίσω του, αντί να βάλει τους παίκτες του στις κανονικές θέσεις τους: Γιόνσον ή Σιμάνσκι στο «6», Πινέδα στο «8», Γκατσίνοβιτς με Αμραμπατ/Ελίασον εξτρέμ, Τσούμπερ/Φαν Φέερτ σέντερ φορ και Αραούχο πίσω από τον φορ. Τεράστια για την Ενωση η απώλεια του αναντικατάστατου Λιβάι. Όμως ο Παναθηναϊκός ήταν και πάλι πολύ «λίγος» επιθετικά. Πάρα πολύ λίγος. Τέταρτο σερί ντέρμπι χωρίς γκολ, δυο φάσεις σε όλο το ματς (στο 46’ η τριπλή ευκαιρία και στο τέλος του αγώνα το άψυχο πλασέ του Παλάσιος από τον ωραίο συνδυασμό Βέρμπιτς – Μπερνάρ). Kαι τον τίτλο δεν τον κερδίζεις αν δεν χάνεις. Τον κερδίζεις αν παίρνεις νίκες.

Τα έκανε όλα σχεδόν τέλεια αμυντικά. Διέγραψε από τον χάρτη του γηπέδου τον Πινέδα και τον Γκατσίνοβιτς, κάλυψε υπέροχα τους χώρους, είχε κατά διαστήματα προβλήματα μόνο στην αριστερή του πτέρυγα με Αμραμπατ και Ελίασον. Όμως δημιουργικά δεν κατάφερε πολλά. Ο πρώτος λόγος είναι η ποιότητα των παικτών του (είπαμε, «Αϊτόρ» δεν βρήκε), ο δεύτερος λόγος ήταν ότι οι παίκτες δεν εφάρμοσαν τα περισσότερα απ’ όσα είχαν διδαχθεί στις προπονήσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Το σημαντικότερο: δεν έψαξαν τα 1Vs1 του Παλάσιος και του Μαντσίνι με τον Χατζισαφί και τον Ρότα.

Το επαναλαμβάνουμε τώρα που είναι πρώτος: μόνο με τη μαχητικότητα, τη σούπερ τακτική και πνευματική προετοιμασία και τη συσπείρωσή του ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάρει αυτό το πρωτάθλημα. Χρειάζεται περισσότερα από τον απόντα χθες Σπόραρ, από τον Μπερνάρ, από τους εξτρέμ και τους χαφ του. Προφανές είναι το έλλειμμα ποιότητας στη μεσαία γραμμή συγκριτικά με την Ενωση και τον Ολυμπιακό, όμως το χάρισμα της σκληράδας, ο ατσάλινος χαρακτήρας του και η πολύ καλή αμυντική εξάδα του (μαζί με τον Μπρινιόλι και τον Ρουμπέν) πλέον δεν αμφισβητούνται και δεν υποτιμώνται από κανέναν.

Για την ΑΕΚ τα έχουμε ξαναπεί. Πανηγύριζε υπερβολικά τις νίκες της, περισσότερο από κάθε άλλον. Ηταν η μοναδική που έχει βάλει στον εαυτό της το βάρος του «πρέπει να πάρω αυτό το πρωτάθλημα». Επηρεάστηκε πάρα πολύ από την απουσία του Λιβάι και υπερεκτίμησε τις δυνατότητές τις επειδή νίκησε εκτός έδρας τον ΟΦΗ και τον Ατρόμητο χωρίς τον Λιβάι. Γι’ αυτό και έμεινε στην κορυφή μόνο για μία αγωνιστική. Η πρώτη ήττα στην OPAP Arena την προσγείωσε, χθες γλίτωσε τα χειρότερα λόγω Νταμπάνοβιτς, αλλά τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα. Εχει πολύ καλό ρόστερ, έχει πολύ καλό κόουτς, αλλά πρέπει να διαχειριστεί όλο αυτό που της συμβαίνει χωρίς να επηρεάζεται τόσο πολύ θετικά στις επιτυχίες. Η Τούμπα θα είναι τρομερό crash test, διότι αν το βράδυ της επόμενης Κυριακής βρεθεί στην τέταρτη θέση, γίνεται αυτόματα αουτσάιντερ.

Y.Γ. Ο Λουτσέσκου, χωρίς τον Ινγκασον, έχει κάνει πολλά λάθη χθες στην ενδεκάδα του. Ο Αρης ήταν καταπληκτικός και τα έδωσε όλα στο πρώτο ημίχρονο, έχασε την ευκαιρία να πάει στα αποδυτήρια με 2-0 και στο β’ μέρος ο Ρουμάνος έδωσε ρεσιτάλ με τις αλλαγές του και ο ΠΑΟΚ αξιοποιώντας το «σκάσιμο» του αντιπάλου του που έτρεχε σαν δαιμονισμένος στα πρώτα 45 λεπτά, πήρε το ματς χάρη στην ποιότητα, το μέταλλο και τις «παραστάσεις» κάποιων παικτών του. Ο ΠΑΟΚ – για όποιον δεν το έχει συνειδητοποιήσει – άλλαξε χθες όλη τη φάση των play offs και στα δικά μου μάτια είναι στην καλύτερη περίοδο από όλους, χωρίς επιπρόσθετα να έχει και το «βάρος» της «υποχρέωσης» για την κατάκτηση του τίτλου! Ο Λουτσέσκου, βέβαια, δεν θα αλλάξει ποτέ. Ούτε η συμπεριφορά του team του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δυστυχώς, πολύ κακά δείγματα άφησαν χθες και τα τιμ (όχι οι Γιοβάνοβιτς – Αλμέιδα) και αρκετοί παίκτες ΑΕΚ και Παναθηναϊκού. Θα είναι πολύ δύσκολο το ματς στη Λεωφόρο, στην έβδομη αγωνιστική…

Υ.Γ. 1: Μετά τα χθεσινά (από τις έξι ομάδες των play offs τοποθετήθηκαν οι τέσσερις εναντίον της διαιτησίας, θα κρατάμε στατιστικά μέχρι το τέλος, έχει την πλάκα του), αλλά και τα σημερινά απίθανα, επαναλαμβάνουμε το ερώτημα της 2ας Φεβρουαρίου…