Πίστις ή απιστία; (Ιωάννου κεφ.20 χωρικά εδάφια 19-29)

ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ

Όλα τελείωσαν. Μετά το «τετέλεσθαι», ο τελευταίος λόγος του Χριστού επί Σταυρού, οι Μαθητές, και για τον φόβο των Ιουδαίων, γιατί νόμισαν ότι πραγματικά όλα έχουν τελειώσει, όταν είδαν το Διδάσκαλό τους επί Σταυρού κρεμάμενο να λέγει την τελευταία λέξη «τετέλεσθαι», μαζεύτηκαν στο Υπερώων της Ιερουσαλήμ, εκεί όπου είχε λάβει χώραν ο Μυστικός Δείπνος.

Όταν, όμως, ο Κύριος, μετά την Ανάστασή του, που τον ζητούσαν οι μυροφόρες για να αλείψουν το Σώμα του, σύμφωνα με το έθιμο της εποχής εκείνης και ο άγγελος τους είπε:  «Τι να ζητείτε, τον ζώντα μετά των νεκρών;», πηγαίνετε, τους είπε, πείτε αυτό το χαρμόσυνο γεγονός και στους μαθητές Μου.

Πράγματι, καθώς ήσαν συγκεντρωμένοι οι Μαθητές και από τη μεγάλη λύπη του Σταυρού και από τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης, είχαν διάφορα συναισθήματα μέσα τους, ο Χριστός, εν μέσω φωτεινών αχτίνων εισήλθε εις το Υπερώων με την φράση «Ειρήνη υμίν». Με την ευλογία αυτή, «ειρήνη υμίν», ο Χριστός έδωσε εις τους μαθητές Του, με μεγάλη ευλάβεια, μία μεγάλη δύναμη, λέγοντας: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Άτινων αφήετε τις αμαρτίες, αφηέσθε. Άτινων κρατείτε, κεκράτειται». Με άλλους λόγους, τους έδωσε θεϊκή εξουσία. Σε όσους εσείς συγχωρείτε αμαρτίες, τους είπε, τις συγχωρώ και εγώ. Σε όσους όμως εσείς δεν συγχωρείτε αμαρτίες, ούτε και εγώ τις συγχωρώ.

Συνεπαρμένοι από μεγάλη χαρά για όλα αυτά τα συμβάντα, ήσαν οι δέκα Μαθητές. Απουσίαζε, όμως, ο ενδέκατος. Ο λεγόμενος Θωμάς.  Όταν ήλθε, οι αδελφοί του, οι φίλοι του τού είπαν : Εοράκαμεν τον Κύριον. Είδαμε τον Κύριο. Ο Θωμάς, ύστερα από πολλούς συλλογισμούς, είπε: Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό αδελφοί μου. Εάν δεν ιδώ με τα ίδια μου τα μάτια τον Κύριο, και αν δεν βάλω το χέρι μου, το δάκτυλό μου εις τις πληγές που του άνοιξαν τα καρφιά και η λόγχη του στρατιώτη στην πλευρά του, δεν μπορώ να το πιστέψω.

Σήμερα, η πρώτη Κυριακή μετά την Ανάσταση, η οποία και αυτή βέβαια θεωρείται Αναστάσιμος Κυριακή, επί ημέρας οκτώ, όπου ήσαν και πάλι μαζεμένοι οι μαθητές εις το υπερώον, παρουσιάζεται και πάλι ο Κύριος ανάμεσα σε φωτοβόλο δέσμη αχτίνων φωτός, λέγοντας «Ειρήνη ημίν». Και αμέσως στρέφει το βλέμμα Του επάνω στον Θωμά.

-Θωμά, του λέει, έλα εδώ παιδί μου. Εζήτησες να με ιδείς. Εδώ είμαι. Εζήτησες να με ψηλαφίσεις. Να βάλεις το χέρι σου στις πληγές μου. Έλα, έλα να τις ιδεις.

Ο Θωμάς, τα σάστισε. Κυριολεκτικά τα σάστισε. Και τι έκανε; Γονατίζει αυτή τη στιγμή και λέγει: Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!

Μάλιστα! Του κόπηκε η λαλιά του! Η ψυχή του, για μια στιγμή, χάθηκε! Η συνείδησή του ταράχθηκε. Μισο-λιποθυμισμένος πέφτει στα πόδια του Χριστού. Ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Ήταν μια μεγάλη, μια δυνατή φωνή, μετανοιωμένος βέβαια, για την απιστία του.

Ο Χριστός, με όμορφα λόγια του λέγει: Θωμά, με είδες με τα μάτια σου και πίστεψες. Μα δεν έπρεπε να έχεις τέτοιες απαιτήσεις.  Πού πάς; Αύριο-μεθαύριο θα βγεις να διδάξεις το λαό. Πρέπει όλοι αυτοί να πούνε, δεν πιστεύουμε αυτά που λες εάν και εμείς δεν ίδωμεν τον Χριστό και να βάλουμε το δάκτυλό μας εις τις πληγές του; Όχι, Θωμά.

Εν μέρει, φίλτατοι και αγαπητοί αναγνώστες της παρούσης ηλεκτρονικής αυτής ιστοσελίδας, δεν βρίσκω άδικο εις τον Θωμά που ζητούσε αποδείξεις για την Ανάσταση του Χριστού. Καθένας λογικός, πρέπει να στηρίζει την πίστη του επάνω εις τον ορθόν λόγο. Διαφορετικά θα κινδυνεύσει να πέσει στα νύχια των διαφόρων δεισιδαιμονιών. Αλλά το λάθος του Θωμά ήτανε ότι είχε παράλογες απαιτήσεις. Θέλω να βάλω το δάχτυλό μου, λέει, εις τις πληγές του. Αλλά αυτή δεν είναι λογική απαίτηση. Αν όλοι έχουν την ίδια απαίτηση, τίποτε δεν μπορεί να σταθεί.

Και λέμε, τώρα, διαβάζοντας την Ιστορία του Έθνους μας, της πατρίδος μας Ελλάδος, η οποία μας ομιλεί για τους πρωτεργάτες της νέας εποχής –όταν λέω νέα εποχή δεν εννοώ την σημερινή εποχή, εννοώ την νεότερη Ελλάδα, μετά την Επανάσταση του ’21- και διαβάζουμε για τους διαφόρους αγωνιστές, όπως τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον στρατηγό Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Αθανάσιο Διάκο και όλους τους λοιπούς. Βέβαια, δεν τους έχουμε δει. Αλλά τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να μην πιστέψουμε αυτά που γράφει η Ιστορία;

Έρχεται η ώρα κατά την οποία ομιλούμε και για άλλες μεγάλες ιστορικές μορφές. Δεν πρέπει να τις παραδεχτούμε, επειδή δεν τους είδαμε με τα μάτια μας; Επειδή δεν πιάσαμε το χέρι τους να τους χαιρετίσουμε;

Θωμά, πώς το βλέπεις αυτό; Τι θα διδάξεις στον κόσμο; Γι’ αυτό ο Χριστός του είπε: Θωμά παιδί μου, μακάριοι οι μη ειδότες και πιστεύοντες.

Φίλτατοι και αγαπητοί αναγνώστες της ωραιοτάτης αυτής και εμπνευσμένης ηλεκτρονικής εφημερίδος, Pan-Hellenic Post, εύχομαι όλοι μας να ομολογήσουμε μαζί με το Θωμά, ο Κύριος μου και ο Θεός μου. Δεν πρέπει να υπάρχει απιστία σ’ αυτό. Πρέπει να υπάρχει Πίστη. Σθεναρά. Ολόθερμη. Ζεστή. Καυτερή. Χριστιανική. Ορθόδοξη. Πατριωτική.

Χρόνια πολλά προς όλους τους εορτάζοντας και επανερχόμεθα για την επομένη Κυριακή, των Μυροφόρων Γυναικών.

Έως τότε, άγγελος Κυρίου, άγγελος από την Ανάσταση του Κυρίου που εκύλισε τον λίθο του μνημείου,  να παρευρίσκεται μαζί σας με τις οικογένειές σας και να προβαδίζει τα βήματά σας με υγεία, χαρά, οικογενειακή ευτυχία και συνεννόηση.

Και από τούδε όλοι μας, παντοτινά να λέμε Χριστός Ανέστη!