Καντίς, στη ζωή που δεν έζησα! Του Μιχάλη Κοκκινάρη. Το Φθινόπωρο ανεβαίνει στη Νέα Υόρκη

Συνέντευξη από το συγγραφέα Μιχάλη Κοκκινάρη

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο λυτρωτικός μονόλογος, νεαρής εβραίας, που απαγχονίστηκε στο Άουσβιτς-Μπιργκενάου, αφιερωμένος στα παιδιά των εβραίων που δε θα γεννηθούν ποτέ! Αφιερωμένος σε όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες που δεν πρόλαβαν να ζήσουν για να δουν παιδιά, εγγόνια, για να ζήσουν τη μοναδική τους ζωή. Δεν πρόλαβαν γιατί έτσι κάποιοι το αποφάσισαν. Δεν ρωτήθηκαν, δεν το θέλησαν οι ίδιοι. Πώς αλήθεια, θα μπορούσε να είναι η ζωή τους, εάν την ζούσαν; Πώς θα ήταν τα παιδιά τους, εάν τα γεννούσαν;

Μοιάζει με κραυγή μέσα από τον τάφο: Καντίς, στη ζωή που δεν έζησα!.. Το Φθινόπωρο ανεβαίνει στη θεατρική Νέα Υόρκη, στο Μπροντγουαίη.

Μπορεί η ιστορία να μην είναι νέα, αφού αναφέρεται στον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι, όμως, εξόχως επίκαιρη! Είναι και διδακτική. ‘Ενας μονόλογος, που θα τον ερμηνεύσει η Ευτυχία Λοϊζίδου σε σκηνοθεσία δική της και του Λεωνίδα Λοϊζίδη.

Μπορεί ο συγγραφέας, που είναι και Θεολόγος και Παιδίατρος, να μην είναι ομογενής. Το έργο του, όμως, και συγκεκριμένα ο Μονόλογός του, θα παιχθεί μπορστά και σε ομογενείς, στην Νέα Υόρκη, αλλά και στην Αγγλία και την Αυστραλία.  (https://www.panhellenicpost.com/archives/8867).

Σενάρια που έχει συγγράψει ο κ. Κοκκινάρης έχουν πάρει το δρόμο (κακοτράχαλος επί του παρόντος λόγω οικονομικής κρίσης και στην Αμερική) για το Χόλλυγουντ , ενώ είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ αυτών και των: «Πλαστοπροσωπία», «Αντρειωμένοι»,  «Αϊβαλή, Γη Κυδωνίας», «Αγνοούμενος», «Η γοητεία της ουτοπίας», «Η γη των αγγέλων» και  «Τα στίγματα του Καιν».

Άνθρωπος δημιουργικός, με ιδέες που απλώνονται από την αναβίωση των Αμφικτιονιών μέχρι τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των Ιατρών, αλλά και τα δικαιώματα των ασθενών, ο κ. Κοκκινάρης αντιμετωπίζει τη ζωή με μία έμφυτη αισιοδοξία, που αποτελεί τσίμπημα και σκίρτημα μαζί,  για νέα δημιουργική δραστηριότητα.

Εμείς, στη σύντομη  συνέντευξη,  περιοριστήκαμε στην «Καντίς».

ΡΗΡ:  Τι ακριβώς πραγματεύεται το έργο;

Κοκκινάρης-Συγγραφέας: (φωτογραφία, δεξιά) Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και η απόπειρα αφανισμού ενός λαού, στο όνομα της ναζιστικής ιδεολογίας για ανθρώπους και υπανθρώπους, δεν πρέπει να θεωρείται ως ένα μεμονωμένο γεγονός, που έχει να κάνει απλώς με τις συνθήκες που επικράτησαν στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο.

ΡΗΡ: Γιατί τώρα;

Κοκκινάρης: Γιατί η συντήρηση της ιστορικής μνήμης του Ολοκαυτώματος είναι η μοναδική οδός προστασίας της ανθρωπότητας από την υφέρπουσα απειλή επανάληψης του ίδιου ή παρόμοιου γεγονότος επειδή τα αίτια που το γέννησαν δεν έχουν πάψει να υπάρχουν και δυστυχώς τροφοδοτούν με ακραίες απόψεις κινήματα και συμπεριφορές,που φορούν τον μανδύα της ελευθερίας έκφρασης άποψης.
Απέναντι σʼαυτήν την ασέβεια στη μνήμη εκατομμυρίων εβραίων θυμάτων της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας(με την κυριολεκτική έννοια του όρου) πρέπει να αντιτάξουμε τη γνώση γιʼαυτό το γεγονός,που αμαύρωσε την ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο νέος άνθρωπος, ο άνθρωπος κάθε εποχής, πρέπει να γνωρίζει τι έγινε τότε στα στρατόπεδα εξόντωσης των Εβραίων .

ΡΗΡ: Ώστε, Καντίς στη ζωή που δεν έζησα!

Κοκκινάρης:  Ναι. Εκατομμύρια μικρά παιδιά, έφηβοι, έφηβες, νεαρές γυναίκες και άνδρες, που δεν έζησαν για να κάνουν παιδιά και να τα δουν να μεγαλώνουν. Εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες που πέθαναν με φρικτό τρόπο κι έγιναν στάχτη για να μην υπάρχουν!
Κάποιος όμως πρέπει να αναπαραγάγει την αγωνία τους,τον ψυχικό τους πόνο απέναντι στον αφανισμό και το θάνατο,για να μπορέσουμε να λυτρωθούμε ως άνθρωποι για να φωνάξουμε συνειδητά «Ποτέ πια»!
ΡΗΡ: Καντίς στη ζωή που δεν έζησα! Ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η ζωή;

Κοκκινάρης: Ο θρήνος μιας νεαρής εβραίας που σε λίγες ώρες θα εκτελεστεί επειδή βοήθησε στην Εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς-Μπιργκενάου ,τον Οκτώβριο του 1944,για τη ζωή που δε θα ζήσει,για τα παιδιά που δε θα κάνει.
Μια ζωή που θα ξεκινήσει από το γάμο της, που δε θα γίνει ποτέ, με την γέννηση του πρώτου παιδιού της, που δε θα γεννήσει ποτέ. Κι όλα αυτά μέσα σʼ ένα λυτρωτικό μονόλογο, γιατί ο θεατής θα συνειδητοποιήσει την ουσιαστική διάσταση του Ολοκαυτώματος: Τον αφανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων, που δεν πλούτισαν την ανθρωπότητα με τη ζωή που τους στέρησαν.
Καντίς στη ζωή που δεν έζησα.
Ένας μονόλογος αφιερωμένος στα αγέννητα παιδιά των εβραίων που εξοντώθηκαν στο Ολοκαύτωμα, για νʼ ακουστούν τα τραγούδια που δεν τραγούδησαν και οι φωνές τους που σίγησαν για πάντα.
Καντίς στη ζωή που δεν έζησα.
Για να γίνει γνωστό ένα μοναδικό γεγονός αντίστασης των Ελλήνων εβραίων, που άοπλοι αντιμετώπισαν τους δημίους τους, ανατίναξαν ένα κρεματόριο και αχρήστεψαν ένα άλλο, ψάλλοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο και ανεμίζοντας ελληνική σημαία από κουρέλια.

ΡΗΡ: Τι είναι, τελικά, η Καντίς η ζωή που δεν έζησε;

Κοκκινάρης: Είναι η απάντηση και η ιδεολογική θωράκιση απέναντι στις θολές ιδεολογίες που επιχειρούν να αρνηθούν ή να αλλοιώσουν το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράχθηκε με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων.

Για όσους θέλουν να επικοινωνήσουν με τον συγγραφέα:

m.kokkinaris@gmail.com