Δεσποινίς στις μέρες μας;
Να που όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν! Λεωφορείο κάποιας τοπικής γραμμής του Πειραιά. Ωρα 3.30 το απόγευμα. Κατεύθυνση, από το λιμάνι προς την Πηγάδα. Ο ήλιος ακόμα να τσουρουφλίζει, Αύγουστος μήνας γαρ. Κόσμος, πατείς με πατώ σε…
Κυρία μου, κάντε στην άκρη να κατεβούμε!… Επιτακτική η φωνή του επιβάτη που προσπαθούσε εις μάτην να ανοίξει δρόμο ανάμεσα σε εκείνους που επιχειρούσαν να επιβιβαστούν! Στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της Αθήνας, δύο πράγματα συμβαίνουν σχεδόν πάντα, εκτός, βέβαια από του ότι “βρίθουν” πορτοφολάδων, ημεδαπών και αλλοδαπών: Όσοι θέλουν να μπουν στο λεωφορείο, στις στάσεις, δεν εννοούν να περιμένουν ώστε πρώτα να κατεβούν εκείνοι που θέλουν να εξέλθουν. Έτσι “εισερχόμενοι” και “εξερχόμενοι” γίνονται μάτσο … ένα! Οι δυνατότεροι επιβιώνουν!!!
Και, δεύτερο, κανείς δεν προχωράει στο μέσον του λεωφορείου! Θαρρείς και το σημαίο αυτό έχει ανθρωποδιώκτη! Στριμώχνονται όλοι μπροστά στις πόρτες!
Ε, και ο κύριος της ιστορίας μας, λοιπόν, προσπαθώντας να κατεβεί, έπεσε πάνω στο φυσικό εμπόδιο της κυρίας κάποιων, ίσως και αρκετών, Μαϊων και …κιλών! Τι να κάνει, λοιπόν, λέει, κάπως άγρια είναι η αλήθεια: Κυρία μου, καντε στην άκρη να κατεβούμε!
Αμ, τι τό θελε εκέινο το “κυρία” μου; Η πολλή ευγένεια θα μας φάει…
-Κεριά και λιβάνι στο κεφάλι σου βρε, που θα με πεις Κυρία! Δεσποινίς είμαι!..
Τώρα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά αυτό το “δεσποινίς” τείνει να εξαλειφθεί πλήρως από το λεξιλόγιό μας! Σήμερα, σχεδόν κάθε νέα που εορτάζει την ενηλικίωσή της έχει την τάση να γίνει, αν ήδη δεν έχει γίνει …κυρία!
Δεν ξέρω εάν άκουσε τον εξάψαλμο ο βιαστικός κύριος καθότι σπρώχνοντας άγαρμπα δεξιά και αριστερά πετάχτηκε με μιάς στο δρόμο.
Κάποτε που τα λεωφορεία είχανε εισπράκτορες, η πιο συνηθισμένη ατάκα που άκουγες από τα χείλη τους ήτανε: Προχωρείστε στο διάδρομο! Διευκολύνετε αυτούς που θέλουν να μπουν και να βγουν!
Από τότε, φαίνεται, οι επιβάτες είχαν μια ιδιαίτερη προτίμηση στις …πόρτες! Ίσως επειδή εκεί έπεφτε το …στριμωξίδι! Ή επειδή εκεί δρούν συνήθως οι πορτοφολάδες!
Ωραίες εποχές: Εκείνη η ταμπελίτσα “απαγορεύεται το πτύειν” χάθηκε μαζί με το …απαρέμφατον! Και εκείνο το επίσης “Απαγορεύεται το καπνίζειν”! Ανέκαθεν οι Έλληνες είχαν μία μανία με το “απαγορεύεται”…
Χάθηκε ένα “παρακαλούμε”, έστω ένα “ευχαριστούμε”;
Με τούτα και με κείνα το λεωφορείο έφθασε στην στην Πηγάδα και η εν λόγω δεσποινίς ετοιμάστηκε να αποβιβαστεί. Κάτι τα χρονάκια που κουβαλούσε, κάτι οι επιβάτες που στριμώχνονταν -που αλλού;- στην πόρτα, δεν τα κατάφερνε, οπότε, δεσποινίς γαρ ίσως “με γαλλικά και πιάνο” ψιθύρισε ένα δειλό, “παρακαλώ” που κανέναν, όμως, δεν συγκίνησε!
Ένας κύριος που είχε παρακολουθήσει από την αρχή την ιστορία, είπε κάπως επιτακτικά, μα και κροϊδευτικά συνάμα, “Αφήστε βρε παιδιά την δεσποινίδα να κατέβει”!
Και, ω του θαύματος! πέντε- έξι κεφάλια unisex γύρισαν αστραπιαία προς το μέρος της δεσποινίδος… και παραμέρισαν ακολουθώντας την με το βλέμμα καθώς εκείνη, αρμενίζοντας αγέροχα, κατέβαινε τα σκαλάκια του λεωφορείου.
Στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένη με έντονα χρώματα η απορία: Δεσποινίς στις μέρες μας;
Σχόλια Facebook