Τρεις Έλληνες “κρεμασμένοι” από τη γέφυρα του Σίδνεϊ !

Του ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗ

Από τον Νέο Κόσμο

Ριψοκίνδυνος δεν υπήρξα ποτέ μου. Κι όσο μεγαλώνω, μάλλον, γίνομαι πιο συντηρητικός. Επιπλέον όταν βρίσκομαι σε ύψη με πιάνει και ίλιγγος. Με έπεισε όμως ο  μικρός ο γιος μου να ανέβουμε πάνω στην διάσημη γέφυρα του Σίδνεϊ και να απολαύσουμε μια μεγαλειώδη θέα, όπως έλεγε. Εγώ, ο Γιάννης μου και ο θείος του ο Αλέκος, επισκέπτης από την Ελλάδα. Την ευκαιρία μας την έδωσε ένα οικογενειακό ταξίδι στο Σίδνεϊ. Το ανέβασμα στη γέφυρα το προγραμμάτισε ο, πάντα ριψοκίνδυνος, γιος μου.

Η εμπειρία  ήταν όντως μοναδική. Δεν είναι μικρό πράγμα να βρίσκεσαι, για  τρεις ώρες περίπου (ανάβαση και κατάβαση), 134 μέτρα πάνω από το έδαφος, για την ακρίβεια πάνω από το νερό και να μη πετάς.  (Άσχετα αν έτρεμα εγώ!).

Μας προστάτευε από την ενδεχόμενη μοιραία πτώση ένα μικρό κάγκελο κι ένας κρίκος που μας  κρατούσε δεμένους από το συρματόσχοινο ασφαλείας σε όλη την διάρκεια της διαδρομής.

Χάρη ομοιομορφίας αλλά και ασφάλειας οι «ξεναγοί» μας δίνουν να φορέσουμε μια γκρι φόρμα και πριν αρχίσει η αναρρίχηση περνάμε  από τεστ αναπνοής (για να δουν αν έχουμε καταναλώσει αλκοόλ) ενώ ανεβαίνουμε και δοκιμαστικά σε κάποιες σκάλες. Στη συνέχεια όμως οι σκάλες είναι ιδιαίτερα απότομες και ψηλές!

Συμπληρώνουμε και ένα μακροσκελές ερωτηματολόγιο για την υγεία μας και  αν είμαστε καλά «ψυχοδιανοητικά». Πάνω από τρία  εκατομμύρια άνθρωποι, πιστεύεται ότι έχουν ανέβει στη γέφυρα, περισσότερες από 2.000 προτάσεις γάμου έγιναν στο υψηλότερο σημείο της, ενώ ένα ζευγάρι Βρετανών παντρεύτηκε στη γέφυρα το 2008.

Το πιο ηλικιωμένο άτομο που ανέβηκε στη γέφυρα ήταν μια Αμερικανίδα 100 ετών! Αυτά άκουγα εγώ, έπαιρνα κουράγιο και ανέβηκα! Και για όσους ενδιαφέρονται να δοκιμάσουν αυτή την εμπειρία το λεγόμενο Sydney Harbour Bridge Climb λειτουργεί 363 ημέρες το χρόνο και σε όλες τις καιρικές συνθήκες (κλείνει μόνο 30-31 Δεκεμβρίου). Ακόμα και μέχρι τις 10.00 το βράδυ. Εμείς την ανεβήκαμε σε μια σημαντική της επέτειο.

Φέτος η διάσημη γέφυρα στο λιμάνι του Σίδνεϊ, η οποία είναι το σύμβολο της πόλης αλλά και ολόκληρης της Αυστραλίας γιόρτασε τα 80α της γενέθλια! Η γέφυρα, με το παρατσούκλι «κρεμάστρα» χτίστηκε από χιλιάδες εργάτες εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του ‘30 και κόστισε 16 ζωές σε εργατικά ατυχήματα.

Αλλά μόνο ένας πέθανε πέφτοντας από την γέφυρα. Όλοι οι άλλοι σκοτώθηκαν στο έδαφος. Συγκεκριμένα, για να χτιστεί η γέφυρα δούλεψαν 14.000 εργάτες επί οκτώ χρόνια, και τοποθέτησαν με τα χέρια τους τα έξι εκατομμύρια βίδες και μεταλλικά καρφιά από τα οποία αποτελείται, η γέφυρα την οποία διασχίζουν 160.000 αυτοκίνητα την ημέρα. Έχει έξι λωρίδες για τα αυτοκίνητα και την διασχίζει και τρένο. Όταν κτίστηκε και ένωσε το  Σίδνεϊ με το βόρειο Σίδνεϊ, στην βόρεια πλευρά της πόλης υπήρχαν μόνο έξι αυτοκίνητα! (Κάθε λωρίδα και αυτοκίνητο).

Οι περισσότεροι Αυστραλοί αγαπούν την «μεγάλη γηραιά» κυρία όπως λένε τη γέφυρα και δεν θέλουν να την αντικαταστήσει κάποιο τούνελ. Χωρίς αμφιβολία το Σίδνεϊ είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις στον κόσμο, αν όχι η ωραιότερη. Για να  δείτε λοιπόν,  κάθε ορίζοντα της πόλης στις καλύτερες στιγμές της  ο καλύτερος τρόπος είναι η κορυφή της γέφυρας. Είχε δίκιο ο γιος μου. Δεν είναι εύκολο και είναι λίγο (έως πολύ) τρομοκρατικό για όσους τρομάζουν από τα ύψη, όπως εγώ. Αξίζει όμως τον κόπο.

Το θέαμα από την κορυφή της γέφυρας εξαιρετικό.  Το σημείωνε εμφατικά και ο Αλέκος που είχε έρθει από την Ελλάδα. Βλέπαμε τα πρασινοκίτρινα καραβάκια που συνδέουν το κέντρο με τα προάστια, και που ξεκινούν από έξι αποβάθρες, σαν θαλασσινά λεωφορεία. Αμέτρητα σκάφη κάθε μεγέθους. Ακόμα και κρουαζερόπλοια. Αλλά και μια άσκηση με κομμάντος. Πέσαμε στη κατάλληλη στιγμή.

Δίπλα από τις αποβάθρες, ο υπερυψωμένος σταθμός του μετρό. Κι απέναντι οι πύργοι του κέντρου του Σίδνεϊ, έτοιμοι να υπερασπιστούν την επιχειρηματική ζώνη της πόλης. Όταν το 1956 αποφασίστηκε να κτιστεί μια Όπερα για την πόλη, ένας Δανός αρχιτέκτονας κέρδισε τον διαγωνισμό μ’ ένα πρωτοποριακό σχέδιο που θα κόστιζε μόνο 7 εκατομμύρια δολάρια.Τελικά, χρειάστηκαν 17 χρόνια δουλειάς και 102 εκατομμύρια δολάρια. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1973 κι από τότε μαζί με τη Γέφυρα η Όπερα αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Αμέτρητες καρτ ποστάλ την αποθανατίζουν, αμέτρητοι τουρίστες (σαν και μας) τη θαυμάζουν καθημερινά, αφού λόγω του παράξενου σχήματος η εικόνα της αλλάζει δραματικά από κάθε οπτική γωνία. Άλλοι την παρομοιάζουν με πανιά ιστιοφόρου, άλλοι με γιγαντιαία όστρακα το ένα μέσα στο άλλο. Η θέα της Όπερας από την γέφυρα ανεπανάληπτη. Φυσικά η ανάβασή μας και η κατάβαση γίνεται με τη συνοδεία ειδικευμένων οδηγών που όχι μόνο μας προσέχουν (για την ασφάλειά μας) αλλά μας βγάζουν και φωτογραφίες (για τις φωτογραφίες κάνω την ανάγκη φιλοτιμία και χαμογελώ άνετα) και, το πιο σημαντικό, μας λένε την ιστορία της γέφυρας.

Έτσι μαθαίνουμε πως το κοινοβούλιο της Νέας Νότιας Ουαλίας το 1922 νομοθέτησε για την κατασκευή της γέφυρας με μηχανικό τον Τζον Μπράντφιλντ που είχε και τη γενική ευθύνη.

Τα έργα ξεκίνησαν το 1923 με την κατεδάφιση 800 σπιτιών της περιοχής. Η κατασκευή η ίδια της γέφυρας άρχισε τον Δεκέμβριο του 1928. Τα εγκαίνιά της έγιναν με επεισοδιακό τρόπο στις 19 Μαρτίου του 1932.

Η γέφυρα είχε γίνει γνωστή ως «η γέφυρα του λαού». Την ημέρα των εγκαινίων, λοιπόν, μπροστά στα έντρομα μάτια των επισήμων και την ικανοποίηση του λαού ένας (ακροδεξιός) Ιρλανδός «εν ονόματι του λαού» με ένα ..σπαθί έκοψε την κορδέλα.

Πηγή: Neowkosmos.com