ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Απεργώ, απεργείς, απεργεί…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Το κλείσαμε πάλι το κέντρο της Αθήνας!

Κάθε μέρα κάποιοι …πορεύονται. Με αιτία ή χωρίς αιτία.

Κάθε μέρα κάποιοι απεργούν. Με αιτήματα ή και χωρίς αιτήματα!

Κάθε μέρα κάποιοι διεκδικούν. Δικαίως ή και αδίκως, αδιάφορο!

Οι Έλληνες περισσότερες μέρες του χρόνου απεργούν και κάποιες λίγες δουλεύουν, όταν δεν σχεδιάζουν τις απεργίες…

Ορισμένοι μας «δουλεύουν» συνεχώς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Τον Ιούλιο πέρσι, που οι «αγανακτισμένοι» είχαν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος και κυριολεκτικά «μύριζε μπαρούτι», είχα ρωτήσει κάποιον πρώην πολιτικό να μου πει πως έβλεπε τα πράγματα. Μου είχε πει:

-«Κοίτα, τους αγανακτισμένους μην τους φοβάσαι τώρα. Μόλις μπει ο Αύγουστος θα το διαλύσουν και θα πάνε για μπάνια στις παραλίες. Αν επανέλθουν το Σεπτέμβρη, τότε θα υπάρξει πρόβλημα».

Και έτσι κι έγινε! Τότε που το άκουσα δεν το πίστεψα. Ο συνομιλητής μου, όμως, δικαιώθηκε από τα γεγονότα. Η Ελλάδα είχε επιτύχει το πρωτοφανές παγκοσμίως: Είχε στείλει διακοπές την …επανάσταση!

Η οποία και δεν επανήλθε, βεβαίως ποτέ, μέχρι σήμερα τουλάχιστον…

Τώρα, ξαναβγαίνουμε στους δρόμους …συνδικαλιστικά. Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Το δικαίωμα να διεκδικείς καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μεγαλύτερη αμοιβή επίσης είναι κατοχυρωμένο.

Το ερώτημα είναι: Η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη της Ελλάδος  δεν είναι διασφαλισμένη πουθενά, χριστιανοί;

Γιατί εκεί που χρειάζεται ένας καλός υπάλληλος εμείς έχουμε …εφτά κακούς;

Γιατί εκεί που το ωράριο πρέπει να είναι ελεύθερο εμείς βάζουμε περιορισμούς και φραγές;

Γιατί είναι δίκαιο να έχουν ορισμένοι εργαζόμενοι περισσότερα δικαιώματα από άλλους επειδή διαθέτουν ισχυρότερο συνδικαλιστικό όργανο;

Γιατί είναι κεκτημένο το δικαίωμα που αποκτήθηκε από κάποιους εργαζόμενους επειδή διαθέτουν «διακόπτες» και «οχήματα»;

Δίκιο έχουν, δεν λέω, να φωνάζουν όταν τους κόβουν το μισθό, όταν τους κόβουν το δώρο, όταν τους απολύουν. Αλλά κάποιοι έχουν άδικο όταν ζητάνε συνεχώς αυξήσεις, όταν απαιτούν 14 και 17 μισθούς, όταν πιέζουν για να προσληφθούν. Δεν μπορεί και στις δύο περιπτώσεις να έχουν δίκιο!

Και καλά, οι συνδικαλισμένοι διαμαρτύρονται. Οι άλλοι, αυτοί με το «μπλοκάκι» που χάνουν τη δουλειά τους, που βγαίνουν στο δρόμο με παιδιά, σε ηλικία που δεν μπορούν εύκολα ή δύσκολα να ξαναβρούν δουλειά, αυτοί τι γίνονται; Ποιος νοιάζεται γι αυτούς;

Και στην απεργία προνομιούχοι; Και στα επιδόματα ανεργίας διακρίσεις;

Καλά, σύνελθε τώρα, αφεντικό, μην παίρνεις φόρα… Παραζάλη και παραίσθηση ήτανε το παραμιλητό μου… Διότι έχει και η καμπούρα σου ουκ ολίγα! Άσε που στον ουρανό τη γύρευες στη γη την βρήκες την ευκαιρία και πληρώνεις πλέον με το …σταγονόμετρο και «άμα σου αρέσει»!

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, εσύ έχεις το καρπούζι εσύ και το μαχαίρι! Πρόσεξε μόνον διότι άμα κόψεις πολύ, θα βαρυστομαχιάσεις!..

Και τότε, μπορεί τα μέσα σου να σου σκαρώσουν καμιά απεργία!