Ήταν απαραίτητο;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο βουλευτής Επικρατείας και σύμβουλος του Πρωθυπουργού, κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης, με την γνωστή του ευφράδεια, αμεσότητα και ευρύτητα γνώσεων, απάντησε σε πλήθος ερωτημάτων του Real FM ξεκαθαρίζοντας πολλά από τα κυκλοφορούντα τις τελευταίες μέρες σενάρια, διαψεύδοντας πολλές από τις φήμες και σκιαγραφόντας τις επόμενες κινήσεις της Κυβέρνησης.

Η δική μας απορία είναι, χρειαζότανε ο κ. Λαζαρίδης για να πεισθούν οι δημοσιογράφοι και οι πολίτες ότι “δεν είναι στα άμεσα σχέδια του Πρωθυπουργού ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης”; Χρειαζότανε κάν να διατυπωθεί ένα τέτοιο ερώτημα; Ή αν και πότε θα γίνουν οι απολύσεις στο Δημόσιο Τομέα, ή εάν πότε και πως θα ξεπεραστεί ή μία ή η άλλη “παρεξήγηση” σε ενδοκυβερνητικό ή διακομματικό επίπεδο;

Θέλουμε να πούμε, ότι αλίμονο εάν δεν έχουμε αντιληφθεί ως έθνος ότι η χώρα διάγει τις κρισμότες στιγμές του ελεύθερου βίου της. Ότι, επομένως, η τρικομματική κυβέρνηση δεν υπήρξε προϊόν “επιθυμίας” του ενός ή του άλλου πολιτικού αρχηγού, αλλά αυτο-επιβλήθηκε ως αδήρητη ανάγκη να κυβερνηθεί με τον ιδιαίτερο τρόπο που απαιτούν οι περιστάσεις η χώρα, τούτη τη δύσκολη συγκυρία. Ότι συνακόλουθα, δεν μπορεί ο βίος της παρούσης κυβερνήσεως να εξαρτηθεί από εσωκομματικά παιχνίδι, από πολιτικές ισορροπίες και από προσωπικές φιλοδοξίες. Και εάν ακόμη υπάρχουν αυτά, υποχωρούν μπροστά στην αυτογνωσία ότι “δεν μπορεί να γίνει αλλιώς”…

Επομένως, ναι, δεν μπορεί να υπάρξει σύντομος ανασχηματισμός γιατί τα πράγματα δεν ευνοούν κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να γίνει προσφυγή σε εκλογές, γιατί δεν υπάρχει ούτε η πολυτέλεια ούτε η “άλλη πρόταση” που θα οδηγήσει την Ελλάδα με ασφάλεια έξω από την κρίση. Δεν μπορεί να “πέσει” η κυβέρνηση εξαιτίας μιας “αστείας” παρεξήγησης, γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Με απλά λόγια, η σημερινή κυβερνητική πραγματικότητα επιβάλεται από τα ίδια τα πράγματα.

Δεν σημαίνει αυτό ότι οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν και διαφωνίες και διχογνωμίες σε κάποια θέματα.  Αυτό και φυσικό είναι και υγειές. Έχουν, όμως, και οι τρεις την πολιτική σοφία να αντιληφθούν ότι “αποτελούν την μόνη ελπίδα” για να βγούμε από το θεοσκότεινο τούνελ  της “παρ’ ολίγον χρεωκοπίας”.

Κάποιοι λένε “μακάρι και ο κ. Τσίπρας να ένοιωθε το ίδιο και να συμμετείχε και αυτός στην διακυβέρνηση”.  Είναι μία άποψη. Η δική μας είναι πώς εξ ίσου απαραίτητο είναι να υπάρχει και ο αντιπολιτευτικός λόγος. Ακόμη και όταν κάθετα διαφωνούμε με αυτόν. Επομένως, και του κ. Τσίπρα η συμβολή στην αντιμετώπιση της κρίσης, όπως και η συμβολή των υπολοίπων εν τη Βουλή αρχηγών κομμάτων, μπορεί να είναι σημαντική.

Το πλέον, όμως ουσιώδες, είναι  -κατά την άποψή μας- ότι στο υποσυνείδητό του ο λαός μοιάζει να έχει αποδεχθεί το κοινώς λεγόμενον “αν δεν σπάσεις αυγά δεν θα κάνεις ομελέτα”. Που σημαίνει, ότι κάποιες αλλαγές, όσο και εάν κάποιους τοιυς ξεβολεύουν, όσο και αν κάποιους άλλους τους πνίγουν οικονομικά, πρέπει να γίνουν.

Δεν είναι η ώρα του καταλογισμού ευθυνών για την γιγάντωση του δημόσιου τομέα, για την δημιουργία χρεών, για τον υπερδανεισμό και για την αποτυχία κάθε αναπτυξιακού μοντέλου σ΄αυτή τη χώρα. Είναι ώρα ¨δράσης”. Γιατί μόνον με “ανασκουμπωνένα μανίκια” έχουμε πιθανότητες να ξεφύγουμε από την δύνη της οικονομικής ρουφίχτρας, γύρω από την οποία όλοι στροβιλιζόμαστε.

Έχουν γίνει αρκετά. Απαιτείται να γίνουν περισσότερα. Γι αυτό η Κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει περισσότερο αποφασιστικά, πιότερο δυναμικά και -κυρίως- αποτελεσματικά.

Πιστεύουμε πως και ο κ. Λαζαρίδης αυτό εννοεί όταν λέει πως “ότι δεν φαίνεται ήδη, αυτή τη στιγμή – που μπορεί και να φαίνεται, αλλά ας μη μπούμε σε αυτή λεπτομέρεια- δε σημαίνει ότι δεν έχουμε όλες τις προϋποθέσεις εξασφαλίσει, ώστε να αρχίσει να φαίνεται μετά από λίγο” και ότι  “μέσα στους επόμενους μήνες, θα δείτε και τους αριθμούς να αλλάζουν! Εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις, για να γίνει. Εσείς πρέπει να τα δείτε, όμως, για να πειστείτε. Και πολύ σωστά. Πολύ σύντομα θα τα δείτε”.

Πρέπει και μικρότερο Δημόσιο να δούμε, και απελευθέρωση επαγγελμάτων και ωραρίων να βιώσουμε και ρευστότητα να νιώσει η αγορά ώστε να κυλίσει η ρόδα της αναπτυξιακής πορείας, μόνης αξιόπιστης ελπίδας να βγούμε από το σημερινό φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης: την ύφεση και την ανεργία.